Απεργίες και απεργοσπασία

 

Το ιστορικό σωματείο των Λιθογράφων
είχε μια πλούσια εμπειρία στην επιτυχή
αντιμετώπιση της απεργοσπασίας

Η απεργία των εργατών της οινοποιίας Μαλαματίνα στη Θεσσαλονίκη είναι από τους σημαντικότερους εργατικούς αγώνες της τελευταίας περιόδου. Με αφορμή αυτή την απεργία, αξίζει να θίξουμε ένα ειδικό ζήτημα, που η σημασία του θα αναδειχθεί ιδιαίτερα όταν μπούμε σε μια φάση αφύπνισης της εργατικής μας τάξης και αύξησης των δυναμικών απεργιακών αγώνων. Πρόκειται για το ζήτημα της αντιμετώπισης της απεργοσπασίας. Ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη διευκολύνει ιδιαίτερα την απεργοσπασία, καθώς απαγορεύει ουσιαστικά την περιφρούρηση μιας απεργίας, προβλέποντας βαριές ποινές για τις διοικήσεις των σωματείων αλλά και αυτόματη απαγόρευση της απεργίας. 

Υπάρχει ανάγκη να σκύψουμε πάνω στην ιστορία του εργατικού μας κινήματος για να αντλήσουμε παραδείγματα του πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχημένα η απεργοσπασία. Κατά την προδικτατορική περίοδο αλλά και τα χρόνια αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, το σωματείο-πρότυπο που διέθετε το εργατικό μας κίνημα ήταν το σωματείο των Λιθογράφων Εργατών. Με μια ηγεσία κομμουνιστών-τροτσκιστών συντρόφων μας, δημιούργησε κατά την προδικτατορική περίοδο ένα μοναδικό ρεκόρ νικηφόρων εργοστασιακών απεργιών (59 στις 61 νικηφόρες). Και το 1977 έδωσε την ιστορική τρίμηνη απεργιακή μάχη, κατά την οποία οι 3.000 λιθογράφοι εργάτες που διέθετε ο κλάδος, συσπειρωμένοι στο σύνολό τους στο σωματείο, κέρδισαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα: το 5ήμερο-8ωρο-40ωρο και το τιμαριθμικό μεροκάματο, συν έναν μήνα άδεια και επίδομα αδείας και μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις. Στην απεργία του 1977 πρόεδρος της διοίκησης ήταν ο Γιώργης Χατζής και πρόεδρος της απεργιακής επιτροπής ο αξέχαστος Γιάννης Βερούχης. Οι ίδιοι πρωταγωνίστησαν και στην προδικτατορική φάση του σωματείου, οπότε υπήρχε η συνέχεια της εμπειρίας.

Το σωματείο, βασισμένο στους δεσμούς βαθιάς εμπιστοσύνης με τα μέλη του αλλά έχοντας αναπτύξει και το κατάλληλο δίκτυο «πληροφοριοδοτών», μάθαινε ποιοι εργάτες επρόκειτο να σπάσουν την απεργία, καθώς βέβαια και το πού κατοικούσαν. Αυτοί δέχονταν αργά τη νύχτα στα σπίτια τους επίσκεψη από μέλη της απεργιακής επιτροπής, που με τον τρόπο τους τους έπειθαν να μην πάνε να δουλέψουν. Αν είχαν πάρει λεφτά μπροστά από τον εργοδότη, τους έλεγαν να τα κρατήσουν και θα τα επέστρεφαν αυτοί στον εργοδότη. Ακόμη, κάποιες φορές, το ίδιο το σωματείο έβαζε «απεργοσπάστες» μέσα στα εργοστάσια, οι οποίοι όμως τα παρατούσαν αμέσως «τρομοκρατημένοι». Έτσι, οι εργοδότες πείθονταν για τη δύναμη του σωματείου. Αυτά τα καθήκοντα όμως μπορεί να τα φέρνει σε πέρας μόνο μια ισχυρή Απεργιακή Επιτροπή, καθώς η διοίκηση βρίσκεται διαρκώς εκτεθειμένη στην αστική «νομιμότητα». Θα επανέλθουμε.

 

Από τη Σύνταξη