Το καλαμάκι και μια απατηλή «πράσινη» πολιτική

Το κυνήγι στο πλαστικό καλαμάκι αποδεικνύει
την υποκρισία αλλά και την ηλιθιότητα της επίσημης 
«περιβαλλοντικής» πολιτικής

 Πριν από κάποιον καιρό είχε ψηφιστεί ένας νόμος για την απαγόρευση των πλαστικών μίας χρήσης, σε εφαρμογή αντίστοιχης οδηγίας της Ε.Ε. Οι νόμοι αυτοί, ακόμη κι αν φαίνεται ότι υπηρετούν την προστασία του περιβάλλοντος, επί της ουσίας δεν έχουν κάτι το προοδευτικό. Ενοχοποιούν τις καθημερινές συνήθειες των απλών ανθρώπων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα καπιταλιστικά μονοπώλια και τις καταστροφές που έχει προκαλέσει η ανεξέλεγκτη κυριαρχία της «αγοράς». Είναι χαρακτηριστικό ότι μια θετική διάταξη αυτού του νόμου, η υποχρέωση των δήμων να φτιάξουν δημόσιες βρύσες, έτσι ώστε να μην κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας πλαστικά μπουκαλάκια με νερό, δεν ακούγεται καν. Επίσης, καμιά μέριμνα δεν υπήρξε για να περιοριστεί το πραγματικά άχρηστο πλαστικό, όπως στις συσκευασίες που εξυπηρετούν σκοπούς του μάρκετινγκ και όχι πρακτικούς σκοπούς. Ακόμη, το γεγονός ότι καταλήγει πολύ πλαστικό στη φύση δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο πλαστικό χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους αλλά με την πλήρη αποτυχία των –ιδιωτικοποιημένων σε μεγάλο βαθμό– συστημάτων αποκομιδής και ανακύκλωσης.

Τελικά, όλη η «οικολογική» συνείδηση της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησής μας επικεντρώθηκε στο να κυνηγηθεί το πλαστικό καλαμάκι! Το οποίο κάνει ελάχιστη ζημιά σε σχέση με άλλα πλαστικά αντικείμενα και, το σημαντικότερο, είναι αναντικατάστατο! Τα χάρτινα καλαμάκια λιώνουν αμέσως, και είναι πραγματικά ηλίθιο και σαδιστικό να εξαναγκάζεις ανθρώπους να πίνουν υγρά με αυτά, ιδίως στις νότιες χώρες της Ευρώπης, όπου για λόγους πολιτισμικούς και κλιματικούς πίνουμε πολλά υγρά που απαιτούν καλαμάκι. Τα καλαμάκια πολλαπλών χρήσεων (συνήθως μεταλλικά), που κυκλοφόρησαν στο μεταξύ, είναι ακριβά, δεν καθαρίζονται εύκολα και επίσης χρειάζονται πολύ περισσότερους πόρους για να κατασκευαστούν, άρα δεν είναι καθόλου οικολογικά! Το πλαστικό μίας χρήσης, την εποχή που βγήκε, είχε πολλά θετικά (χαμηλό κόστος, πολύ πρακτικό κ.ά.), ασχέτως του ότι ο καπιταλισμός τα πάντα τα κάνει με υπερβολή, γιατί ενδιαφέρεται μόνο για το άμεσο κέρδος και όχι για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες για το περιβάλλον και τους ανθρώπους. 

Ασφαλώς μπορεί να υπάρξουν αποτελεσματικές και ευέλικτες λύσεις σε τέτοια θέματα, αλλά αυτό προϋποθέτει συζήτηση, συναίνεση, συνδυασμό λύσεων και διαπαιδαγώγηση των πολιτών. Το σύστημα δεν έχει χρόνο για τέτοια, ξέρει μόνο να διατάζει, να ενοχοποιεί και να δημιουργεί νέα πεδία κερδοφορίας, εν προκειμένω για «πράσινες» μπίζνες.

 

Πάρις Δάγλας