Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Οι μάζες και ο σκοπός μας
● Να μάθουμε να μην μυθοποιούμε τις μάζες των εκμεταλλευομένων, επειδή είναι ο φορέας της κοινωνικής αλλαγής.
Να μην βλέπουμε τις μάζες όπως εμείς θέλουμε να είναι, αλλά όπως αυτές είναι ιστορικά διαμορφωμένες.
Ακούμε συνεχώς από αρκετούς: Ότι από τις προδοσίες και τις ήττες οι μάζες βγάζουν τα συμπεράσματά τους και διδάσκονται. Εμείς δεν συμμεριζόμαστε αυτές τις αντιλήψεις τους.
Γι’ αυτό και τους ρωτάμε: Τι διδάχθηκαν οι ευρωπαϊκές μάζες από τις προδοσίες των σοσιαλδημοκρατών που τις προδίδουν συνεχώς από το 1914; Και που και σήμερα ακόμα τους ψηφίζουν στις κυβερνήσεις;
Τι διδάχθηκαν οι ελληνικές μάζες, από την πολιτική του ελληνικού σταλινισμού, που ενώ ουσιαστικά είχε καταλάβει την εξουσία, την παρέδωσε και παρέδωσε και τις μάζες στο μαχαίρι του ελληνικού καπιταλισμού και του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού; Δεν είναι σήμερα το πρώτο κόμμα της αριστεράς; Ενώ εξακολουθεί να έχει ακριβώς την ίδια πολιτική;
Η Ιστορία μάς αποδεικνύει συνεχώς και έμπρακτα ότι: Μετά από κάθε προδοσία και ήττα, οι μάζες έμειναν δίπλα στις παραδοσιακές ηγεσίες που τις πρόδωσαν. Και αυτό έχει συμβεί σε όλες τις προδοσίες, και της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού.
● Γιατί όμως; Πώς εξηγείται αυτή η συμπεριφορά των μαζών; απλούστατα, ο καπιταλιστικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθεί στην οργανωμένη προπαγάνδα και το οργανωμένο ψέμα.
Διότι ο σημερινός άνθρωπος είναι προϊόν μιας καταπιεστικής διαπαιδαγώγησης –φόβου, ανασφάλειας, και ψυχικής υποταγής- αιώνων και χιλιετηρίδων, και διαθέτει μια δέσμια ψυχή: Που μόνο η κοσμογονία μιας πραγματικής κομμουνιστικής κοινωνίας μπορεί να την απελευθερώσει, και να γεννηθεί ο νέος ελεύθερος κομμουνιστικός άνθρωπος.
Στην κοινωνία μας το άτομο είναι αδύναμο μπροστά στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του ψεύδους. Αυτό είναι διαπιστωμένο. Όλοι γνωρίζουμε ότι προϋπόθεση της κοινωνικής νίκης των εκμεταλλευομένων μαζών, είναι οι ιδέες του Μαρξισμού και το επαναστατικό πρόγραμμα.
Και όμως, και οι πιο σωστές ιδέες και το πιο σωστό πρόγραμμα δεν αρκούν: Εάν δεν έχουν την υποστήριξη ενός ισχυρού οργανωτικού-προπαγανδιστικού μηχανισμού, που θα αντιπαραταχθεί στους μηχανισμούς της εξαπάτησης των μαζών, που διαθέτουν οι συνασπισμένες δυνάμεις της διατήρησης του αστικού κοινωνικού συστήματος.
Αυτός δε ο μηχανισμός υποστήριξης των επαναστατικών ιδεών, μπορεί να είναι μόνο: Ο μηχανισμός και τα προπαγανδιστικά μέσα ενός προλεταριακού κομμουνιστικού επαναστατικού κόμματος.
● Οι μάζες διδάσκονται δύσκολα και ξεχνάνε εύκολα. Χαρακτηριστικό των μαζών δεν είναι η μνήμη αλλά η αμνησία. Πέραν όμως αυτών υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά των μαζών.
Οι μάζες μέσα στο αστικό κοινωνικό καθεστώς, θεωρούν τους κοινωνικούς θεσμούς του καθεστώτος που καθορίζουν την ίδια τη ζωή τους κάτι σταθερό και αμετάβλητο. Και από εκεί εκπορεύεται ο συντηρητισμός των μαζών.
Επίσης το αρχικό βασικό κίνητρο της αφύπνισης και αρχικής εξέγερσης των μαζών δεν είναι η κατανόηση της αναγκαιότητας της κοινωνικής αλλαγής: Αλλά η πολιτική αφύπνιση από την νάρκη αρχίζει, όταν την πικρή ζωή που τους επιβάλλει το καθεστώς, δεν μπορούνε πλέον να την αντέξουν.
Γι’ αυτό και οι μάζες αφυπνίζονται κατά πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα.
● Και αυτή η αφύπνιση των μαζών έχει μικρή διάρκεια. Που εάν σε αυτήν τη διάρκεια της αφύπνισης, υπάρχει έτοιμη και από πριν η επαναστατική ηγεσία, δηλαδή το επαναστατικό κόμμα που θα καθοδηγήσει την ορμητικότητα το πάθος και την ηρωική διάθεση των αφυπνισμένων προλεταριακών μαζών: Θα τις κινητοποιήσει συντονισμένα στην εξέγερση, στην ανατροπή της αστικής τάξης και του κοινωνικού συστήματός της, και στην εγκαθίδρυση της εξουσίας του προλεταριάτου.
Εάν όμως δεν υπάρχει το προλεταριακό κόμμα, οι ακέφαλες αφυπνισμένες μάζες θα εξαπατηθούν πολιτικά, θα προδοθούν και ή θα κουραστούν ηττημένες, ή θα σφαγούν ηττημένες, για να ξαναπέσουν και πάλι σε μια πολύχρονη νάρκη.
● Για όλους αυτούς τους λόγους, το κεντρικό καθήκον των επαναστατών μαρξιστών σε κάθε χρονική περίοδο, είναι να προετοιμάζονται οργανωμένα για την επόμενη αφύπνιση των προλεταριακών μαζών. (Είναι η ιστορική αποστολή τους).
Γι’ αυτό πρέπει να σκοπεύουν μακριά, και να δουλεύουν με καρτερικότητα και ακατάπαυστα, ώστε να έχουν συγκροτήσει το ηγετικό επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου, πριν από την επόμενη κοινωνική παλίρροια της αφύπνισης και εξέγερσης των σύγχρονων δούλων του κεφαλαίου.
Πάντα όμως προηγείται της αφύπνισης των μαζών, μια αρκετή περίοδος συνεχών συσσωρεύσεων, έντονων κοινωνικών δυσαρεσκειών, και ταξικών αντιθέσεων και συγκρούσεων. Και αυτή την περίοδο αυτών των συσσωρεύσεων, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλαδή οι κομμουνιστές-τροτσκιστές οφείλουν να την αξιοποιήσουν πολιτικά και οργανωτικά, για την συγκρότηση του επαναστατικού κόμματος.
Όλα να σκοπεύουν προς την επόμενη αφύπνιση των προλεταριακών μαζών.
Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές με την μικρή μας οργάνωση, βαδίζουμε με συγκεκριμένους σκοπούς και προοπτικές: Που είναι να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στις προϋποθέσεις για την συγκρότηση αυτού του επαναστατικού κόμματος.
● Όπως και να έχει όμως, υπεράνω μας φτερουγίζει ένα ερώτημα: Θα προλάβει να συγκροτηθεί το κόμμα της επαναστατικής ηγεσίας, πριν από την επόμενη αφύπνιση των προλεταριακών μαζών; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να μας απαντήσει κανένας προφήτης. Γιατί αυτό είναι ένα ζήτημα το οποίο εξαρτάται από την ενεργητική δράση των ζωντανών δυνάμεων της ιστορίας.
Γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1999
2) Ένας φοβερός καπιταλιστικός νόμος
(Σημ. της σύναξης: το απόσπασμα αυτό γράφτηκε από τον Γιάννη Βερούχη πριν από 27 ολόκληρα χρόνια. Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές προειδοποιούσαμε από τότε ότι: οι αθρόες κρατικές επιδοτήσεις προς τους καπιταλιστές θα οδηγούσαν σε μια ανεξέλεγκτη διόγκωση του δημοσίου χρέους.)
…Λίγοι ξέρουν τον «σοσιαλιστικό» «αναπτυξιακό νόμο» του ’82 περί «αντιμετωπίσεως της ανεργίας», και αυτοί που τον ξέρουν σιωπούν. Με αυτόν τον πρωτοφανή νόμο, όλες οι καπιταλιστικές επενδύσεις επιχορηγούνται από το κράτος από 20% ως και 80%, από κεφάλαια μεγάλων κρατικών δανείων, κυρίως από το εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό, το λεγόμενο «δημόσιο χρέος», του οποίου η εξόφληση, καθώς και οι τόκοι, έχουν χρεωθεί στον εργαζόμενο ελληνικό λαό, που είναι υποθηκευμένο το μέλλον του, και ακόμα και των επερχόμενων γενεών του. Και η ανεργία φυσικά δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε. Όσο για το δημόσιο χρέος, αυτό ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό των 31 τρισεκατομμυρίων 159 δισεκατομμυρίων δραχμών. Και μόνο οι τόκοι των τεραστίων αυτών δανεικών κεφαλαίων, που παραχωρήθηκαν δωρεάν στην αστική τάξη, το 1996 θα είναι 3 τρισεκατομμύρια 355 δισεκατομμύρια δραχμές. Και σε κάθε δύο δραχμές που πληρώνουν οι φορολογούμενοι σε άμεσους και έμμεσους φόρους, η μία δραχμή διατίθεται για την πληρωμή αυτών των τόκων. Για να αντιληφθούμε το ύψος αυτού του «δημόσιου χρέους» αυτών των 31 τρισεκατομμυρίων, πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε κάθε φορολογούμενο νοικοκυριό αντιστοιχούν περίπου 9 εκατομμύρια δραχμές (Το Βήμα, 3/12/95).
Αν κάνουμε δε την υποθετική σκέψη ότι ολόκληρο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας για το 1994 διετίθετο για την εξόφληση των δανείων αυτών, και πάλι θα έμενε χρέος 6 τρισεκατομμυρίων δραχμών (Ελευθεροτυπία, 15/12/95).
Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έφτιαξε αυτόν το νόμο, ως παλαιός και σημερινός εκπρόσωπος των συμφερόντων της αστικής τάξης, φορτώνει την εξόφληση και των δανείων και των τόκων του «δημόσιου χρέους» που εισέπραξε η αστική τάξη πάνω στον εργαζόμενο ελληνικό λαό διαμέσου του προϋπολογισμού του 1996. Με την αύξηση τω έμμεσων φόρων κατά 17%, με την ουσιαστική μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, και την περικοπή των κρατικών κοινωνικών δαπανών, δηλαδή των συντάξεων των απομάχων εργαζομένων, της δημόσιας υγείας και της παιδείας.
Αυτός ο φοβερός «αναπτυξιακός» νόμος εξακολουθεί να λειτουργεί, και στο δεύτερο εξάμηνο του 1995 εμπίπτουν στις ευεργετικές διατάξεις του νόμου: Στην Αττική επενδύσεις 130 δις δραχμές, με κρατική επιχορήγηση (χάρισμα) 50 δις δραχμές, και στην υπόλοιπη Ελλάδα επενδύσεις 400 δις δραχμές, με επιχορηγήσεις (χάρισμα) 100 δις δραχμές (Το Βήμα, 6/12/95).
Και αυτήν τη ληστρική ιστορία την ξέρουν όλα τα κόμματα της Βουλής. Και η ΓΣΕΕ και πολλοί άλλοι, και όλοι σιωπούν, σκύβοντας ευλαβικά το κεφάλι μπροστά στην «εθνική ανάπτυξη». Δηλαδή, τη ληστεία του ελληνικού λαού από την ελληνική αστική τάξη.
Η κατάργηση αυτού του φοβερού αντεργατικού και αντιλαϊκού νόμου πρέπει να συμπεριληφθεί στα βασικά αιτήματα το ελληνικού εργατικού κινήματος, καθώς και ότι η εξόφληση του «δημόσιου χρέους» και των τόκων του πρέπει να επιβαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους καπιταλιστές που επιχορηγήθηκαν από το κράτος.
Γράφτηκε το Ιανουάριο του 1996
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη, που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
