Οι υποσχέσεις για αυξήσεις μισθών

Οι «υποσχέσεις» του Μητσοτάκης για γενικές αυξήσεις

μισθών θα αποδειχθούν κάλπικες

Μια κομβική προεκλογική υπόσχεση του Μητσοτάκη ήταν ότι μέσα σε αυτή την τετραετία όλοι οι μισθοί, και του ιδιωτικού τομέα, θα αυξηθούν 25%. Συγκεκριμένα, μίλησε για μέσο μισθό 1.500 ευρώ (καθαρά γύρω στα 1.150) και κατώτατο μισθό τουλάχιστον 950 ευρώ (καθαρά γύρω στα 790). Βέβαια, δεν αναφέρθηκε πραγματικά σε «δέσμευση» αλλά σε «αδιαπραγμάτευτο στόχο». Αλλά και πάλι δημιουργεί αίσθηση τόση… γαλαντομία, ειδικά αν τη συγκρίνει κανείς με το τι έλεγε το ίδιο πρόσωπο μόλις εννιά χρόνια πίσω, όταν, ως υπουργός του Σαμαρά, υποστήριζε φανατικά όλα τα μνημονιακά μέτρα ισοπέδωσης των μισθών…

Από εκεί και πέρα, ο ονομαστικός μισθός είναι ένα πράγμα, και ο πραγματικός μισθός, όπου συνυπολογίζεται ο πληθωρισμός, είναι ένα άλλο πράγμα. Ο πληθωρισμός τον Μάιο έτρεχε με 4%, αλλά οι πραγματικές απώλειες για τους χαμηλόμισθους είναι πολύ μεγαλύτερες, καθώς ξοδεύουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους σε τρόφιμα – και ο δείκτης τιμών τροφίμων τρέχει με 12%. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι σε αυτά τα 1.500 ευρώ μεικτά στόχο δεν θα περιλαμβάνονται οι χιλιάδες που δουλεύουν εποχικά, ή που παίρνουν ένα μέρος του μισθού τους «μαύρα»…

Ο ίδιος ο Μητσοτάκης επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι οι μισθοί δεν ανεβαίνουν με διατάγματα, αλλά με βάση τις συνθήκες στην αγορά. Πότε είχε δίκιο, τότε ή τώρα; Σύμφωνα με τη δική του, «φιλελεύθερη» λογική, μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεώσει τους εργοδότες να δώσουν αυτές τις αυξήσεις. Η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν πιέζει πάντα αναλογικά προς τα πάνω τον μέσο μισθό. Οι όποιες αυξήσεις των μισθών την τελευταία περίοδο οφείλονται α) στην ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας ύστερα από δύο χρόνια συμπίεσης λόγω λοκντάουν και β) στην έλλειψη εργατικού δυναμικού που παρατηρείται σε πολλούς κλάδους. Αυτές οι τάσεις, όμως, δεν μπορούν να συνεχιστούν για πολύ. Αναπόφευκτα θα εμφανιστεί κάποια στιγμή η αντίρροπη τάση, λόγω της αναμενόμενης ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας. 

Ο βασικότερος λόγος, όμως, που η υπόσχεση Μητσοτάκη είναι κάλπικη είναι άλλος: όσο κι αν κομπάζουν οι κυβερνητικοί για τις θετικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία, αυτή παραμένει σε μεγάλο βαθμό μια οικονομία παρασιτική. Εξαρτημένη από τις εισαγωγές, από τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις και από εποχικές δραστηριότητες. Μόνο η ύπαρξη μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης και η διαπραγματευτική δύναμη της εργατικής τάξης μπορούν να εγγυηθούν μια μακροπρόθεσμη τάση αξιοπρεπών αμοιβών. Και η πολιτική του Μητσοτάκη δεν στηρίζει τίποτε από τα δύο. 

 

Πάρις Δάγλας