Τον δρόμο του Μητσοτάκη για ανάκτηση της πολιτικής του ηγεμονίας τον έκλεισε ο ελληνικός λαός στις 28 Φεβρουαρίου. Και ταυτόχρονα άνοιξε τον δρόμο της δικής του αφύπνισης. Σε αυτήν την ελπιδοφόρο διαδικασία πρέπει να πέσουν όλες οι διαθέσιμες αγωνιστικές δυνάμεις.
1. Αποδυναμωμένη από τις ιστορικές συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, η κυβέρνηση προσπαθεί να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δείξει στην άρχουσα τάξη ότι της είναι ακόμα χρήσιμη. Και κυρίως ότι είναι αρκετά αδίστακτη ώστε να περάσει όσα ακόμα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα προλαβαίνει, αδιαφορώντας για το αν η πολιτική της καταδικάζεται πλέον από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Έτσι, ανακοινώνει νέο πακέτο αντιδραστικών μέτρων στα εργασιακά, απειλεί με απόλυση τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στη λεγόμενη αξιολόγηση και, με αφορμή ορισμένα επεισόδια στα Εξάρχεια ή τα πανεπιστήμια, προσπαθεί και πάλι να στήσει αντι-αριστερά «αφηγήματα» και κλίμα για περισσότερη καταστολή. Στο θέμα των Τεμπών, όμως, η προσπάθειά της να αντιστρέψει την πραγματικότητα απέτυχε παταγωδώς, καθώς έφτασε στη Βουλή η σχετική δικογραφία και έρχονται συνεχώς νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη συγκάλυψη.
Παράλληλα, ανακοινώνει και κάποιες «παροχές», εν είδει κρατικής ελεημοσύνης, για να απαλύνει την οργή από την εντεινόμενη καταλήστευση του λαού μέσω της ακρίβειας. Πρόκειται αφ’ ενός για επιστροφή ενός ενοικίου τον χρόνο στους περισσότερους ενοικιαστές, που όμως –όπως συνέβη και με τις αντίστοιχες επιδοματικές πολιτικές στα τρόφιμα και στο ρεύμα– όχι μόνο δεν θα μειώσει την ακρίβεια στη στέγη αλλά μπορεί και να την αυξήσει. Το καθεστώς της νεοφιλελεύθερης αντίδρασης κατάφερε, για πρώτη φορά ουσιαστικά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, να δημιουργήσει οξύ στεγαστικό ζήτημα, αφήνοντας στο έλεος των πανάκριβων ενοικίων περίπου το ένα τέταρτο του ελληνικού λαού!
Η άλλη «παροχή» είναι τα 250 ευρώ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός απέρριψε για μια ακόμη φορά την πιθανότητα επαναφοράς της 13ης-14ης σύνταξης. 250 ευρώ χαρτζιλίκι, λοιπόν, για την κοινωνική κατηγορία που βρίσκεται στην πλέον δεινή οικονομική κατάσταση και υποφέρει καθημερινά από την ακρίβεια στα τρόφιμα και τα φάρμακα και την αποδόμηση της δημόσιας υγείας. Τους ανθρώπους που κινδυνεύουν, αν αρρωστήσουν βαριά, να μείνουν και στον δρόμο, αφού το εισόδημά τους δεν επαρκεί για να έχουν μόνιμο φροντιστή στο σπίτι τους ή να βρουν έναν αξιοπρεπή οίκο ευγηρίας – για δημόσιες δομές για τους υπερηλίκους ούτε καν λόγος.
Με τη γνωστή θρασύτητά του, ο Μητσοτάκης παρουσιάζει τις ελεημοσύνες του ως «μέρισμα» προς τον πληθυσμό από την επιτυχημένη «αναπτυξιακή» του πολιτική. Στην πραγματικότητα, είναι ένα πολύ μικρό κλάσμα από τον πλούτο που αφαιρείται από την εργατική και τη μικροαστική τάξη μέσω των ληστρικών έμμεσων φόρων, των κρυφών φόρων (βλέπε τα διάφορα υποχρεωτικά «τέλη»), της ανεξέλεγκτης ακρίβειας, των χαμηλών μισθών. Το κράτος εισέπραξε το 2024 7,6 δις περισσότερους φόρους, ενώ για το 2025 πανηγυρίζουν ήδη για νέες υπερβάσεις φορολογικών εσόδων.
2. Παράλληλα, διά του προέδρου του, Σπ. Θεοδωρόπουλου, ο ΣΕΒ απαίτησε (ακόμα) περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις. Και η κυβέρνηση ανταποκρίθηκε αμέσως. Έτσι κατεβαίνει νέο πακέτο αντεργατικών μέτρων, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων: Πλήρη ελαστικοποίηση ωραρίων, που θα μπορούν να υπολογίζονται σε εβδομαδιαία βάση – υποτίθεται με τη «συναίνεση» του εργαζόμενου, που ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να αποσπαστεί. Διευκόλυνση και προώθηση των πλέον μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων, όπως η εργασία κατά παραγγελία και η εργασία μέσω «πλατφόρμας». Γενίκευση της εξάμηνης «δοκιμαστικής» πρόσληψης. Καθιέρωση συμβάσεων εργασίας που δεν θα ισχύουν ούτε καν για ολόκληρη επιχείρηση, αλλά μόνο για ένα μέρος αυτής. Αυτές τις συμβάσεις τις βαφτίζουν «ενδο-ομιλικές». Ο στόχος τους, βέβαια, όπως και όλων αυτών των αντεργατικών μέτρων, και πολλών που έχουν προηγηθεί, είναι να καταστήσουν νεκρό γράμμα, άδειο πουκάμισο, τις συλλογικές συμβάσεις.
Την ίδια στιγμή, ο Μητσοτάκης βγαίνει προσωπικά να απειλήσει τους εκπαιδευτικούς που αντιστέκονται στην αξιολόγηση – αυτή την αντιπαιδαγωγική, τιμωρητική διαδικασία που αποσκοπεί στην κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών. Αυτό, φυσικά, είναι και μια παραδοχή ότι η αξιολόγηση έχει αποτύχει και ότι η αντίσταση των εκπαιδευτικών τους έχει ζορίσει πολύ. Δεν τον ενδιαφέρει καν αν αυτοί οι εκπαιδευτικοί αντιστέκονται στη βάση νομιμότατης απεργίας-αποχής – τόσο γραμμένη έχει τη δημοκρατία αυτή η κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι απειλές (που θυμίζουν τις απολύσεις εκπαιδευτικών και πάλι από τον Μητσοτάκη, ως υπουργό του Σαμαρά, το 2013-14) έρχονται τη στιγμή που εντείνεται μια εκστρατεία ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, μέσα από πολλούς δρόμους.
Παράλληλα, προωθούνται πολιτικές που, συνδυαστικά, αποσκοπούν στη συγκέντρωση έγγειας ιδιοκτησίας με σκοπό κυρίως την παράδοσή της στο παρασιτικό κεφάλαιο των ΑΠΕ και του τουρισμού – αφού αυτό αντιλαμβάνεται ως ανάπτυξη η κυβέρνηση.
3. Μετά τις μεγαλειώδεις, παλλαϊκές διαδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου για το έγκλημα των Τεμπών, η κυβέρνηση, βλέποντας τα –δημοσκοπικά– ποσοστά της να βουλιάζουν, το έπαιξε για λίγες ημέρες (όπως είχε κάνει και το 2023) περίλυπη, προβληματιζόμενη και ταπεινή. Πολύ γρήγορα, όμως, ξαναβρήκε τον εαυτό της: σκευωρίες, στοχοποίηση, φίμωση μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ, απειλές, προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας· έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει ότι η ίδια έχει πέσει θύμα συγκάλυψης!
Όμως, το ψέμα και η διαβολή δεν είναι εύκολο να επικρατήσουν ειδικά σε αυτό το θέμα. Η αποστολή της δικογραφίας στη Βουλή από τις ανακριτικές αρχές (μετά από δύο ολόκληρα χρόνια αδράνειας) ξαναβάζει τον τότε υπουργό Μεταφορών Καραμανλή αλλά και όλη την κυβέρνηση στο «κάδρο», ενώ συνεχώς έρχονται από την πλευρά των επιστημόνων –και όχι μόνο– συντριπτικές διαψεύσεις των ισχυρισμών της κυβέρνησης και όσων στηρίζουν τη συγκάλυψη (περί ελαίων σιλικόνης κ.λπ.).
Παράλληλα, εκδηλώσεις-συζητήσεις σε πανεπιστημιακούς και άλλους χώρους, συναυλίες κ.λπ. έχουν κρατήσει το θέμα «ζεστό». Για να συνεχιστεί αποτελεσματικά η μάχη υπέρ της αλήθειας και της δικαιοσύνης παραμένει εκ των ων ουκ άνευ η συνέχιση των πολύμορφων κινητοποιήσεων και η ευρύτερη κοινωνική υποστήριξη.
4. Σε έναν καλύτερο συσχετισμό, κοινωνικό και πολιτικό, μέσα στη χώρα μας θα βοηθήσουν, έστω και έμμεσα, και οι διεθνείς εξελίξεις. Εδώ και κάποιους μήνες βιώνουμε αλλαγές που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον κοσμοϊστορικό χαρακτήρα τους. Η λεγόμενη «παγκόσμια τάξη» έχει κατακερματιστεί αμετάκλητα. Η Αμερική του Τραμπ και η Ρωσία του Πούτιν επιδιώκουν να τερματίσουν τον πόλεμο της Ουκρανίας και να προχωρήσουν σε μια σειρά νέες «μοιρασιές» – κάτι που μόλις έναν χρόνο πριν θα έμοιαζε αδιανόητο. Ο Τραμπ επιδιώκει να σταματήσει την Κίνα με σκληρούς δασμούς και να καθυποτάξει τελείως την Ευρώπη. Η Ευρώπη, με τον ζουρλομανδύα της Ε.Ε. να τη δεσμεύει, χωρίς δική της ενέργεια, στρατό και τεχνολογία, αφ’ ενός ραδιουργεί για να μη σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία. Αφ’ ετέρου, απειλεί τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς λαούς με τα προγράμματα επανεξοπλισμού, με νέα προγράμματα λιτότητας αλλά και με χτυπήματα κατά της δημοκρατίας.
Και ενώ η παγκόσμια «επανευθυγράμμιση» δημιουργεί απειλές για νέες πολεμικές εστίες (σύνορα Ινδίας-Κίνας, Νότια Σινική Θάλασσα κ.α.), δεν πρέπει να υποτιμούμε τη χρεοκοπία του λεγόμενου «νεοφιλελεύθερου» προγράμματος.Όχι μόνο η Αμερική, αλλά και μια σειρά χώρες, επιδιώκουν να ξανασυγκεντρώσουν κεφάλαια στο εσωτερικό τους, να ξαναχτίσουν τη βιομηχανία τους, να πετύχουν αυτάρκεια σε διαφόρους τομείς. Οι πολιτικές της «προσφοράς» (νεοφιλελευθερισμός) δεν θεωρούνται πια μονόδρομος και συζητιέται η ανάγκη να τονωθεί η εσωτερική ζήτηση, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς παραχωρήσεις στην εργατική τάξη.
Το δικό μας το συμφέρον, ως εκμεταλλευόμενος και καταπιεζόμενος ελληνικός λαός, είναι να ηττηθεί σε όλα τα μέτωπα η πολιτική της Φον ντερ Λάιεν, της Γερμανίας, του Μακρόν και του Μητσοτάκη. Να ηττηθεί στο Ουκρανικό, στο θέμα του επαναξοπλισμού, στα προγράμματα λιτότητας προς όφελος των τραπεζιτών, στην «πράσινη μετάβαση», στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, και γενικά παντού. Ας αφήσουμε τον Μητσοτάκη να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι «όαση» μέσα στις παγκόσμιες θύελλες. Εμείς πιστεύουμε ότι η πτώση του ολιγαρχικού-αυταρχικού καθεστώτος του είναι θέμα χρόνου.
Η κυβέρνηση, ξέροντας ότι δίνει τις τελευταίες της μάχες, θα γίνει ακόμα πιο αδίστακτη, προκειμένου να πολώσει τα πλέον ασυνείδητα και αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας. Να απαντήσουμε με αφοβία, αποφασιστικότητα, ενότητα, με πρωτοτυπία και ευελιξία στους τρόπους αντίδρασης. Με τη συζήτηση, την αποκάλυψη της αλήθειας σε κάθε ζήτημα και τη διάδοση αυτής, με τους αγώνες, στο πεζοδρόμιο και τους εργασιακούς χώρους, με κάθε είδους πρωτοβουλία για οργάνωση και αφύπνιση του λαού.
1.5.2025
Η Συντακτική Επιτροπή
