Κοινότητες ηλικιωμένων Μια ανθρώπινη λύση για ένα πρόβλημα που διογκώνεται

 

Οι υπερήλικοι που έχουν ανάγκη φροντίδας και 
είναι μόνοι τους στη ζωή ή τα παιδιά τους δεν έχουν 
τη δυνατότητα να τους στηρίξουν αυξάνονται συνεχώς.
Οι ανοιχτές κοινότητες ηλικιωμένων, με πρωτοβουλία 
και έλεγχο από τους ίδιους, είναι η πιο ανθρώπινη λύση.

Οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων είναι μια λύση για την οικογένεια που έχει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο και αδυνατεί να τον φροντίσει. Αν υπάρχει μια κάποια άνεση, μια γυναίκα, συνήθως αλλοδαπή, αναλαμβάνει τον ή την ηλικιωμένη. Τα θέματα είναι πρακτικά. Καθαρισμός του σώματος, φαγητό, φάρμακα κ.λπ. Όμως είναι δύσκολο να πετύχεις καλό συνοδό. Συνήθως αναλαμβάνουν κάτι μεσίτες, κάτι γραφεία που είναι διακινητές ανθρώπων…

Σύντομα καταλήγει κανείς στη λύση της μονάδας φροντίδας. Εκεί θα βρεις μια πανσπερμία επιλογών. Οικονομικές ή πανάκριβες. Δηλαδή, απλά κρεβάτια με μια τηλεόραση, ή πιο σύνθετες μονάδες φροντίδας, με απασχόληση, εκγύμναση κ.λπ. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι είναι μονάδες φροντίδας και φύλαξης των ηλικιωμένων. Έχει δηλαδή να κάνει με ανθρώπινη φύλαξη και φροντίδα. Και εκεί το θέμα γίνεται σύνθετο. Αδυναμίες νοσηλευτών ή άλλων εμπλεκόμενων, όπως αδιαφορία, αγένεια, άσχημη συμπεριφορά, μπαίνουν στην καθημερινότητα των γερόντων. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι, διαδικασία ή θεσμός, που να εξασφαλίζει τα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των γερόντων. Οι εργαζόμενοι σε τέτοιες δομές προσλαμβάνονται ένας θεός ξέρει πώς, δεν περνούν κανέναν έλεγχο ψυχιατρικό κ.ο.κ. Όλα είναι αφημένα στην τύχη και στα χέρια του ιδιοκτήτη της μονάδας. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι οι ελλείψεις σε προσωπικό, ιδίως για τις απογευματινές και βραδινές ώρες, είναι τεράστιες. Αυτόματα οδηγούνται στη χορήγηση καταπραϋντικών μέσων στους ηλικιωμένους με τις χούφτες… Αυτή η φήμη τουλάχιστον υπάρχει στην κοινωνία. 

Η απελπισία λοιπόν των γερόντων αλλά και των παιδιών που αδυνατούν να τα φέρουν βόλτα γιγαντώνεται. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε κοινότητες ηλικιωμένων πριν πέσουμε σε αδύναμη κατάσταση! Να ζήσουμε εντός τέτοιων ελεύθερων κοινοτήτων, κοντά στη φύση ή στις πόλεις, ανάλογα με την επιθυμία καθενός. Να υπάρχει κοινό ταμείο με ανάθεση εργασίας σε ανθρώπους που εκλέγουν οι κοινότητες. Να υπάρχει μέριμνα για ανθρώπους που ασθενούν από αλτσχάιμερ ή ψυχικές ασθένειες. Να υπάρχουν ειδικοί για αυτές τις ανάγκες. Εκεί θα υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Όχι αυτό το μονότονο με τον Θεό – γιατί μπαίνοντας σε μια σημερινή μονάδα φροντίδας νομίζεις ότι μπαίνεις σε εκκλησία...

Επειδή όμως η οικονομική δυνατότητα των συνταξιούχων είναι μικρή, πρέπει τα συνδικάτα να αναλάβουν πρωτοβουλίες, όπως γίνεται σε πολλές χώρες. Η ΓΣΕΕ πρέπει να δημιουργήσει τέτοιου είδους κοινότητες απόμαχων εργαζομένων. 

Αλλά και αν τα σωματεία δεν στέρξουν, και μόνοι μας μπορούμε να ξεκινήσουμε να δημιουργούμε τέτοιες κοινότητες. Για παράδειγμα, σε επαρχιακές περιοχές όπου υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε νοσοκομείο. Και σαν υπάρξει τέτοια κίνηση, τότε θα αναπτυχθεί όλη η δραστηριότητα γύρω από αυτό το γεγονός: ιατροί, νοσηλευτές, καθαριστές, μάγειροι, πολιτιστικοί θεσμοί κ.λπ. Έτσι και ο τόπος εκεί θα αναπτυχθεί. 

Δεν θα είναι μια νησίδα σοσιαλισμού. Αλλά θα υπάρξει μια στοιχειώδης ανθρωπιστική αντιμετώπιση των ηλικιωμένων!

 

Αριστείδης Λάμπρου