 |
| Ο Μητσοτάκης προσπαθεί από το 2013 -τότε ως υπουργός του Σαμαρά- να απολύσει δημόσιους υπαλλήλους. Δεν μπορεί να υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μη καταλαβαίνει ότι από τότε οι επιθέσεις στους απλούς εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και του ιδιωτικού τομέα πάνε χέρι χέρι |
Η κυβέρνηση έχει ανοίξει ζήτημα άρσης της μονιμότητας στο δημόσιο. Οι βασικοί της στόχοι είναι: να περάσει ένα κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας σε ένα σημαντικό τμήμα μισθωτών εργαζομένων, να συσπειρώσει αντιδραστικά ή συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας και να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση ακόμα περισσότερων τμημάτων του δημόσιου τομέα.
Ο δημόσιος τομέας δεν είναι ομοιογενής. Υπάρχει ο ευρύτερος δημόσιος τομέας των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, τοπική αυτοδιοίκηση), υπάρχει ο στενότερος τομέας των διάφορων οργανισμών και υπουργείων, που ταυτίζεται με την κυβέρνηση, και τέλος ο τομέας της καταστολής (δικαστικός μηχανισμός, στρατός, αστυνομία), που αυτός είναι ουσιαστικά ο σκληρός πυρήνας του κράτους. Την εποχή που η αστική τάξη ήθελε, για τους δικούς της λόγους, την ύπαρξη παραγωγής, υπήρχε και κρατικός παραγωγικός τομέας (ηλεκτρισμός, τηλεπικοινωνίες, βιομηχανίες).
Η σύγχρονη πολιτική του χρηματιστικού κεφαλαίου, με την ετικέτα του νεοφιλελευθερισμού, απέναντι στον δημόσιο τομέα είναι: υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, δήμοι) για να αυξηθεί η πίεση πάνω στην εργαζόμενη μάζα και να επωφεληθούν τα σχετικά ιδιωτικά κεφάλαια, ιδιωτικοποίηση, πλήρης ή τμηματική, όσων τομέων μπορούν να προσφέρουν άμεσο κέρδος στους καπιταλιστές, απομύζηση της δημόσιας περιουσίας από τα αρπακτικά του κεφαλαίου μέσω επιδοτήσεων ή λεηλασίας της υποδομής των πρώην δημόσιων επιχειρήσεων (ΟΤΕ, ΔΕΗ), χρησιμοποίηση του ανώτερου κρατικού μηχανισμού (διευθυντές, στελέχη) σε αυτούς τους σκοπούς και, φυσικά, ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής για την προστασία του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη είναι οι πιο γνήσιοι εκφραστές αυτής της πολιτικής. Την έχουν αναγάγει σε κεντρικό άξονα της διακυβέρνησής τους. Έχουν εξαπολύσει εκστρατεία πειθάρχησης και τρομοκράτησης των απλών εργαζόμενων στον κοινωνικό δημόσιο τομέα – αναστολές εργασίας νοσοκομειακών την εποχή της επιδημίας, απειλές στους εκπαιδευτικούς μέσω της αξιολόγησης για τιμωρίες και απολύσεις. Η τελευταία αυτή εκστρατεία ειδικά έχει στόχο την πλήρη υποταγή των εκπαιδευτικών στα σχέδια διάλυσης-ιδιωτικοποίησης της δημόσιας παιδείας. Παράλληλα ανοίγουν ζήτημα γενικότερης άρσης της μονιμότητας στο δημόσιο για να προωθήσουν την πολιτική της λεηλασίας του και να κάνουν τους απλούς εργαζόμενούς του εξιλαστήριο θύμα της αντιλαϊκής πολιτικής τους. Την ίδια ώρα, φυσικά, εκτρέφουν με θέσεις και υλικές απολαβές τον ανώτερο κρατικό μηχανισμό των κάθε λογής διευθυντών και στελεχών που προωθούν αυτή την πολιτική.
Από την εποχή των μνημονίων ειδικά οι επιθέσεις εις βάρος των εργαζομένων στο δημόσιο δεν έλειψαν. Βάρβαρες περικοπές μισθών, κατάργηση δώρων, διεύρυνση της ελαστικής εργασίας, πάγωμα προσλήψεων και αποψίλωση πολλών οργανισμών και υπηρεσιών. Τα μέτρα αυτά το μόνο που δεν έκαναν φυσικά ήταν να βελτιώσουν την οικονομική κατάσταση της εκμεταλλευόμενης κοινωνίας και την εξυπηρέτηση των πολιτών. Αντίθετα υποβάθμισαν και άλλο τον δημόσιο κοινωνικό τομέα και έγιναν προοίμιο των επιθέσεων σε όλο το φάσμα της μισθωτής εργασίας.
Όταν λέμε μονιμότητα, εννοούμε την οργανική θέση που έχει ένας εργαζόμενος στο δημόσιο. Αν χαθεί για κάποιο λόγο, π.χ. περικοπές, η οργανική θέση, χάνεται και η μονιμότητα. Είναι μέγιστη υποκρισία γενικά να μιλάνε για μονιμότητα οι κρατικοδίαιτες συμμορίες του κεφαλαίου (εργολάβοι – κατασκευαστές – προμηθευτές κ.ά.), που λυμαίνονται χρόνια τώρα τη δημόσια περιουσία. Για να μην υπολογίσουμε τα δις που εισπράττει όλη η τάξη των καπιταλιστών μέσω των επιδοτήσεων.
Η στοχοποίηση του δημόσιου τομέα και των απλών εργαζόμενων σε αυτόν είναι το σκιάχτρο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να περνάει τα αντιλαϊκά της μέτρα. Το αν θα επιχειρήσει τελικά την άρση της μονιμότητας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αντίσταση των ίδιων των εργαζομένων. Γι’ αυτό χρειάζεται όλο το οργανωμένο εργατικό κίνημα να παλέψει για να σταματήσει η λεηλασία του δημόσιου χρήματος, των οργανισμών, των δημόσιων υποδομών από τις καπιταλιστικές συμμορίες και η υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, που έχει ολέθριες συνέπειες για την καθημερινή ζωή των πολιτών, ιδιαίτερα σε ευαίσθητους τομείς, όπως υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες. Η άρση της «μονιμότητας» της παρασιτικής ολιγαρχίας και της εκλεκτής κυβέρνησής της είναι αυτή που θα βοηθήσει όλη την κοινωνία να ανασάνει.
Σ. Κρόκος
