 |
| Σε μια οικονομία του μπιτσόμπαρου, είναι θράσος να μιλάει κανείς για αξιολόγηση στον ιδιωτικό τομέα |
Ας μας πει, λοιπόν, η κυβέρνηση σε ποιες και πόσες εταιρείες υπάρχει πραγματική διαδικασία αξιολόγησης,ποιος φορέας την υλοποιεί, ποια κριτήρια λαμβάνονται υπ’ όψιν, ποια είναι τα μετρήσιμα στοιχεία αυτής της αξιολόγησης που κρίνουν αν ο υπάλληλος είναι άξιος ή ανάξιος. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει, εκτός ίσως από ελάχιστα παραρτήματα πολυεθνικών – και για αυτό ακόμα αμφιβάλλουμε. Βέβαια, κάθε εργοδότης μπορεί να απολύσει ανά πάσα στιγμή έναν υπάλληλο που «δεν του κάνει». Αλλά ο υπάλληλος μπορεί να απολυθεί επειδή υπάρχει ανάγκη μείωσης προσωπικού, επειδή άλλαξαν τα σχέδια της επιχείρησης, επειδή «δεν ταίριαξε» με κάποιον προϊστάμενο ή με τους παλιούς, επειδή έχει το «θράσος» να συνδικαλίζεται, επειδή το αφεντικό ξύπνησε στραβά, και για χίλιους δυο λόγους γενικά – αλλά αυτό είναι θράσος να το βαφτίζεις αξιολόγηση.
Εξάλλου, η μεγάλη πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων είναι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, και μάλιστα του μη παραγωγικού τομέα (υπηρεσίες, εμπόριο, τουρισμός) – με περιορισμένο πελατολόγιο και μικρό μερίδιο αγοράς, χωρίς business plan, χωρίς πίεση για υψηλή εξειδίκευση, με ιδιοκτήτη που κατά κανόνα δεν έχει σπουδές μάνατζμεντ. Δεν υπάρχουν διαδικασίες εκπαίδευσης του προσωπικού και τα μέσα που έχουν οι υπάλληλοι για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους είναι περιορισμένα.
Επίσης, ένα μεγάλο ποσοστό επιχειρήσεων δουλεύει με προσωρινούς εργαζόμενους ή με μετανάστες χαμηλών προσόντων. Ακόμα και μεγάλες εταιρείες που παίρνουν κρατικά έργα δουλεύουν συνήθως με υπεργολαβίες. Πολύ συχνά η ίδια η επιχείρηση αποθαρρύνει τον εργαζόμενο από το να εξελιχθεί, για να μη ζητήσει περισσότερα λεφτά ή για άλλους λόγους.
Από την άλλη, ο Έλληνας καταναλωτής είναι παραδοσιακά απληροφόρητος, ή απλώς δεν έχει πολλές επιλογές. Οπότε δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση το «εμάς μας αξιολογεί ο πελάτης». Η μέση παραγωγικότητα στους περισσότερους τομείς της ελληνικής οικονομίας είναι έως και 50% πιο κάτω από την υπόλοιπη Ευρώπη – και το ποσοστό κέρδους σταθερά διπλάσιο, χαρακτηριστικά δείγματα μιας ιδιαίτερα παρασιτικής οικονομίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα – γι’ αυτό και δεν «μασάμε» καθόλου στα κυβερνητικά ψέματα περί «αξιολόγησης».
Πάρις Δάγλας
