(αποσπάσματα)
3ο μέρος
·
·
Από τα μέλη της κεντρικής επιτροπής
των Μπολσεβίκων, που διηύθυνε την επανάσταση του 1917: Εκτός από λίγους, όπως ο
Λένιν και έξι άλλοι που πέθαναν νωρίς, από τους υπόλοιπους που ήταν και οι
πολλοί, άλλοι εκτελέστηκαν σαν προδότες, άλλοι πρόλαβαν και αυτοκτόνησαν, άλλων
εξαφανίστηκε κάθε ίχνος τους και έμεινε ζωντανός μόνο ένας. Ο εκτελεστής-δολοφόνος
Στάλιν…
·
Όταν η κάστα των προνομιούχων
γραφειοκρατών νόμισε ότι συνέτριψε εντελώς την αντιπολίτευση του Τρότσκυ, και
ότι εδραιώθηκε πάνω στο κόμμα των Μπολσεβίκων και στον Ρωσικό λαό, ο Στάλιν
οργάνωσε το 1934 το 17ο Συνέδριο του κόμματος, που το ονόμασε «Συνέδριο
των Νικητών».
Από τα 139 όμως, τακτικά και
αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος που εξέλεξε αυτό το
συνέδριο, έως το 1938 –δηλαδή σε 4 χρόνια- είχαν εκτελεστεί σαν προδότες τα 98
μέλη. Και από τους 1.966 συνέδρους του 17ου Συνεδρίου, στο ίδιο χρονικό
διάστημα εκτελέστηκαν σαν προδότες οι 1.108. (Στοιχεία από τη μυστική έκθεση
του 20ού Συνεδρίου του Κ.Κ.Σ.Ε. του 1956, σελίδες 35-36). Και από τους υπόλοιπους
όμως συνέδρους του 17ου Συνεδρίου καθώς και εκλεγμένους κεντρικούς επιτρόπους,
που δεν εκτελέστηκαν, η συντριπτική πλειοψηφία πέθαναν εξόριστοι σαν προδότες στους
παγετώνες της Σιβηρίας…
·
Ποια ήταν όμως η λογική και το
κίνητρο της δικτατορίας και των εγκλημάτων της προνομιούχου σταλινικής
γραφειοκρατίας; Η διαφύλαξη και η επέκταση των προνομίων της…
Από τη σύνταξη
Η συμμαχία με τον
Χίτλερ και τον Μικάδο
 |
| Ιωσήφ Στάλιν. Εμπνευστής και οργανωτής των Δικών της Μόσχας. Στα δεξιά του ο Ν. Γιεζόφ, που, αφού προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες σε αυτό το φρικαλέο έργο, τελικά εξοντώθηκε και ο ίδιος από τον Σταλιν το 1940. |
Μια άλλη τερατώδης θεωρία, που τη
βάζουνε σε κυκλοφορία οι φίλοι της Γκεπεού, ισχυρίζεται ότι, από τη γενική μου
θέση, έχω πολιτικό συμφέρον να επισπεύσω τον πόλεμο. Συλλογισμός: Ο Τρότσκυ είναι
οπαδός της διαρκούς επανάστασης. Ο πόλεμος συχνά προκαλεί επαναστάσεις. Άρα ο
Τρότσκυ δεν μπορεί να μην ενδιαφέρεται να γρηγορέψει τον πόλεμο.
Όσοι μου αποδίδουν τέτοιες ιδέες
έχουν οι ίδιοι πολύ φτωχές και συγχυσμένες αντιλήψεις για την επανάσταση, για
τον πόλεμο και για την αλληλεξάρτηση πολέμων και επαναστάσεων.
Ο πόλεμος, πραγματικά, πολλές φορές
γρηγόρεψε την επανάσταση. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο κατέληξε συχνά σε
εξαμβλωματικές επαναστάσεις. Ο πόλεμος οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και τη
δυσαρέσκεια των μαζών, μα αυτό δεν αρκεί για να νικήσει η προλεταριακή
επανάσταση. Χωρίς επαναστατικό κόμμα, υποστηριζόμενο από τις μάζες, οι
επαναστατικές καταστάσεις οδηγούν στις πιο σκληρές ήττες. Το ζήτημα δεν είναι πώς
να «επισπεύσουμε» τον πόλεμο· γι’ αυτό ασχολούνται –δυστυχώς όχι
χωρίς επιτυχία- οι ιμπεριαλιστές όλων των χωρών. Το ζήτημα είναι πώς να
επωφεληθούμε από τον χρόνο, που οι ιμπεριαλιστές αφήνουν ακόμα στις εργατικές
μάζες, για να δημιουργήσουμε το επαναστατικό κόμμα και τα επαναστατικά
συνδικάτα.
Το ζωτικό συμφέρον της προλεταριακής
επανάστασης είναι να καθυστερήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο τον πόλεμο, να
κερδίσουμε όσο μπορούμε περισσότερο καιρό για να προετοιμαστούμε. Όσο πιο
σταθερή, πιο θαρραλέα, πιο επαναστατική θα είναι η στάση των εργαζομένων, τόσο
πιο πολύ θα διστάσουν οι ιμπεριαλιστές. Όσο περισσότερο καιρό κατορθώσουμε ν’
αναβάλλουμε τον πόλεμο, τόσο περισσότερες ελπίδες θα έχουμε ότι η επανάσταση
πραγματοποιούμενη πριν από τον πόλεμο, θα τον κάνει αδύνατο.
Η 4η Διεθνής, ακριβώς επειδή
εργάζεται για τη διεθνή επανάσταση, είναι από τους παράγοντες που δρουν
εναντίον του πολέμου, γιατί ο φόβος που εμπνέει η επανάσταση στις κυρίαρχες
τάξεις είναι σήμερα το μόνο εμπόδιο στον πόλεμο.
Ο πόλεμος, μας λένε, δημιουργεί
επαναστατικές καταστάσεις. Μήπως μας έλειψαν τέτοιες καταστάσεις από το 1917 ως
τα σήμερα;
1918-1919, επαναστατική κατάσταση στη
Γερμανία. Επαναστατική κατάσταση στην Αυστρία και στην Ουγγαρία.
1923, επαναστατική κατάσταση στη
Γερμανία (κατάληψη του Ρουρ).
1925-1927, επαναστατική κατάσταση
στην Κίνα, ο πόλεμος δεν είχε άμεσα προηγηθεί από την κατάσταση αυτή.
1926, κοινωνικοί σπασμοί στην
Πολωνία.
1931-1933, επαναστατική κατάσταση στη
Γερμανία.
1931-1937, επανάσταση στην Ισπανία.
Από το 1934, προεπαναστατική
κατάσταση στη Γαλλία.
Προεπαναστατική κατάσταση στο Βέλγιο.
Παρόλες τις επαναστατικές καταστάσεις
οι εργαζόμενοι δεν νίκησαν. Τι τους έλειψε; Ένα κόμμα ικανό να επωφεληθεί από τις
περιστάσεις.
Η σοσιαλδημοκρατία έδειξε αρκετά
καθαρά στη Γερμανία ότι είναι εχθρική στην επανάσταση. Το ξαναδείχνει τώρα στη
Γαλλία (Λέον Μπλουμ). Η Κομμουνιστική Διεθνής, αφού σφετερίστηκε το κύρος της Οκτωβριανής
Επανάστασης, ξεχαρβαλώνει, με τη σειρά της κι αυτή, το επαναστατικό κίνημα. Ανεξάρτητα
από τις επεμβάσεις της, η Κομμουνιστική Διεθνής κατάντησε στην πραγματικότητα ο
καλύτερος βοηθός του φασισμού και της αντίδρασης γενικά.
Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς επιβάλλεται
στο προλεταριάτο η αναπότρεπτη ανάγκη να δημιουργήσει νέα κόμματα και μια νέα
Διεθνή που ν’ ανταποκρίνονται στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής μας που
είναι η εποχή των μεγαλειωδών κοινωνικών ανατροπών και που σ’ όλο το διάστημα της
η απειλή του πολέμου δεν θα σταματήσει ποτέ.
Αν σε περίπτωση σύρραξης δεν
βρίσκεται επικεφαλής των μαζών ένα θαρραλέο επαναστατικό κόμμα, διαποτισμένο με
πνεύμα συνέπειας, που να έχει περάσει τη δοκιμασία του και να εμπνέει
εμπιστοσύνη στις μάζες, η επαναστατική κατάσταση θα κάνει την κοινωνία να
οπισθοδρομήσει. Ο πόλεμος μπορεί να τελειώσει όχι με μια νικηφόρα επανάσταση,
αλλά με την κατάρρευση του πολιτισμού. Πρέπει να είναι αξιοθρήνητα τυφλός
εκείνος που δεν το βλέπει.
Πόλεμοι και επαναστάσεις είναι τα πιο
βαρυσήμαντα και τα πιο τραγικά γεγονότα στην ιστορία. Δεν παίζει κανείς μαζί τους.
δεν χωράει ερασιτεχνισμός. Τις αμοιβαίες τους σχέσεις πρέπει να τις βλέπουμε
ξάστερα. Το ίδιο και την αλληλεξάρτηση που έχουν οι αντικειμενικοί συντελεστές της
επανάστασης –που δεν μπορούμε να τους φέρουμε όταν μας αρέσει- με τους υποκειμενικούς
συντελεστές, που ανάγονται στη συνειδητή πρωτοπορία του προλεταριάτου, στο
κόμμα του. Στο κόμμα αυτό, στην προετοιμασία του, να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.
Ποιος θα παραδεχτεί, ας είναι και για
ένα δευτερόλεπτο μονάχα, ότι οι χαρακτηριζόμενοι σαν τροτσκιστές, άκρα αριστερά που την καταδιώκουν και την πολεμούν
όλες οι άλλες τάσεις, μπορούνε να αφιερώνουν τις δυνάμεις τους σε
αξιοπεριφρόνητες τυχοδιωκτικές περιπέτειες, στο σαμποτάζ, στην πρόκληση του
πολέμου αντί να δημιουργούν το κόμμα το ικανό να αντιμετωπίσει, καλά οπλισμένο,
μια επαναστατική κατάσταση; Η κυνική περιφρόνηση του Στάλιν και της σχολής του προς
τη δημόσια γνώμη, συνδυασμένη με την πρωτόγονη αστυνομική του διπροσωπία, μόνο
αυτή θα μπορούσε να φανταστεί ένα τόσο
παράλογο και τερατώδες πράγμα!
 |
| Η δαιμονοποίηση του Τρότσκυ, του συναρχηγού μαζί με τον Λένιν της Ρωσικής Επανάστασης, ήταν ζωτικός στόχος για την επιβίωση της σταλινικής κλίκας |
Με εκατοντάδες επιστολές και άρθρα
μου προσπάθησα ν’ αποδείξω ότι η στρατιωτική ήττα της ΕΣΣΔ θα έφερνε
αναπότρεπτα την παλινόρθωση του καπιταλισμού, με πολιτικό καθεστώς φασιστικό,
ύστερα από διαμελισμό της χώρας και τον καταποντισμό της Οκτωβριανής
Επανάστασης. Μερικοί από τους άλλοτε πολιτικούς φίλους μου, αγανακτώντας από τις
κακουργίες της σταλινικής γραφειοκρατίας, έφτασαν στο συμπέρασμα ότι δεν
μπορούμε να αναλάβουμε ανεπιφύλακτα την υποχρέωση «να υπερασπίσουμε την ΕΣΣΔ». Του
απάντησα ότι η ΕΣΣΔ δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη γραφειοκρατία. Τα νέα
κοινωνικά θεμέλια της ΕΣΣΔ πρέπει ανεπιφύλακτα να τα υπερασπίσουμε ενάντια στον
ιμπεριαλισμό. Ο γραφειοκρατικός βοναπαρτισμός δεν θα ανατραπεί από τις εργαζόμενες
μάζες παρά μονάχα αν κατορθώσουμε να διατηρήσουμε τις βάσεις του νέου
οικονομικού καθεστώτος. Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έκοψα καθαρά και δημόσια τις σχέσεις
μου με δεκάδες κι εκατοντάδες νέους και παλιούς φίλους μου. Τα αρχεία μου
περιέχουν άφθονη αλληλογραφία για την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ. Το πρόσφατο βιβλίο
μου «Η Προδομένη Επανάσταση» δίνει μια λεπτομερή ανάλυση για τη διπλωματία και
τη στρατιωτική πολιτική της ΕΣΣΔ κάτω απ’ αυτό το πρίσμα. Και να τώρα, χάρη στη
Γκεπεού, τη στιγμή ακριβώς που χωριζόμουν από καλούς φίλους γιατί αρνιούνταν να
δεχτούν τη απόλυτη αναγκαιότητα της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ ενάντια στον
ιμπεριαλισμό, κατηγορούμαι πως τάχα συμμαχούσα με τους ιμπεριαλιστές και
συνιστούσα να καταστραφούν οι οικονομικές βάσεις της ΕΣΣΔ!
Μα από την άλλη δεν βλέπει κανείς τι
μπορούσαν να προσφέρουν η Γερμανία και η Ιαπωνία σ’ αυτή τη συμμαχία. Οι τροτσκιστές
πούλησαν την ψυχή τους στον Χίτλερ και στο Μικάδο. Τι θα έπαιρναν για
αντάλλαγμα; Το χρήμα είναι το νεύρο του πολέμου. Οι τροτσκιστές πήρανε χρήματα
από τη Γερμανία; Δεν το λένε αυτό στις δίκες. Ο εισαγγελέας ούτε καν θέτει ένα
τέτοιο ερώτημα. Από υπαινιγμούς ωστόσο που γίνονται σχετικά με άλλες χρηματικές
πηγές, συνάγεται ότι ούτε η Ιαπωνία ούτε η Γερμανία έδιναν χρήματα. Τι λοιπόν
δίνανε στους τροτσκιστές αυτές οι Δυνάμεις; Τα πρακτικά των δικών της Μόσχας
δεν δίνουν ούτε σκιά απάντησης πάνω σ’ αυτό το ερώτημα. Η συμμαχία με τη
Γερμανία και την Ιαπωνία διατηρεί ένα χαρακτήρα καθαρά μεταφυσικό. Ας μου
επιτραπεί να προσθέσω ότι είναι η πιο ποταπή από τις μεταφυσικές που γνωρίζει η
ιστορία.
