Παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων, ισχυρά (αραβικά) κεφάλαια, με τη στήριξη φυσικά της κυβέρνησης, προωθούν τη μετατροπή της Βουλιαγμένης σε έναν ακόμα κλειστό, ιδιωτικό προορισμό «πολυτελούς» τουρισμού. Στη θέση της μικρής μαρίνας που υπάρχει σήμερα, σχεδιάζεται μαρίνα για σούπερ γιοτ των 70 μέτρων, ελικοδρόμιο, τεράστιο πάρκινγκ αυτοκινήτων, εμπορικό κέντρο 1.000 τετραγωνικών κ.ά. Τα μικρά αλιευτικά σκάφη και οι ιστιοπλοϊκές δραστηριότητες που υπάρχουν σήμερα θα εξοβελιστούν, ενώ η επιβάρυνση τόσο για το θαλάσσιο περιβάλλον όσο και για τον οικισμό και τους κατοίκους του θα είναι μεγάλη. 
Η γραφική Βουλιαγμένη κινδυνεύει από ένα φαραωνικού
τύπου τουριστικό πρότζεκτ, για να τα οικονομήσουν
συγκεκριμένα κεφάλαια
Αυτή την ακραίας μορφής εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση μιας ολόκληρης περιοχής έχουν μάλιστα το θράσος να την ονομάζουν «αναβάθμιση», και «αναπτυξιακό έργο». Φυσικά, κανένα όφελος δεν θα προκύψει για το δημόσιο και τους κατοίκους, όπως δείχνει και η εμπειρία από ανάλογες περιπτώσεις ανά την επικράτεια. Τα κεφάλαια που υλοποιούν αυτό το σχέδιο ελέγχουν τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα του Αστέρα, οπότε απλώς θα μετατρέψουν την περιοχή σε «αυλή» τους.
Το εξωφρενικό είναι ότι λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια, στο Ελληνικό, σχεδιάζεται μια ολόκληρη «πόλη»-προορισμός πολυτελούς τουρισμού, ενώ στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν και άλλες, πολύ μεγάλες μαρίνες (Αλίμου, Φλοίσβου). Σύμφωνα με τη σχιζοφρενική «λογική» των νεοφιλελεύθερων εμπνευστών τέτοιων «αναπτυξιακών» έργων, αν φτιάχναμε κάμποσες ακόμη μαρίνες στην Αττική και δυο-τρεις ακόμα τουριστικές «πόλεις» τύπου Ελληνικού, θα μαζεύαμε ενδεχομένως όλα τα γιοτ της Μεσογείου και όλους τους φραγκάτους Άραβες και Ρώσους. Το ότι κάθε περιοχή έχει μια συγκεκριμένη χωρητικότητα, το ότι η υπερσυσσώρευση «επενδύσεων» αυτού του τύπου οδηγεί κάποια στιγμή σε απαξίωση, το ότι δεν μπορούν να γίνουν όλοι οι Έλληνες ξενοδοχοϋπάλληλοι και υπάλληλοι εμπορικών κέντρων, το ότι, τέλος τέλος, ο τουρισμός, όπως αποδείχθηκε και με την επιδημία, είναι μια πολύ ευάλωτη δραστηριότητα για να στηριχθεί πάνω της μια ολόκληρη χώρα… αυτά ούτε που τους ενδιαφέρουν. Μόνο το άμεσο κέρδος σκέφτονται οι εν λόγω καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους λακέδες.
Για τον ελληνικό λαό, όμως, πρέπει να είναι καθαρό ότι: κάθε πόρος (οικονομικός, ανθρώπινος, περιβαλλοντικός) που σπαταλιέται σε τέτοιου είδους παρασιτικές «επενδύσεις» είναι πόρος που θα λείψει από εκεί που πονάει η χώρα: από την παραγωγική βάση, που μόνο αυτή μπορεί να δώσει βιώσιμη ανάπτυξη, ποιοτικές θέσεις εργασίας και ένα μέλλον για τη χώρα.
Πάρις Δάγλας
