Με το εργασιακό νομοσχέδιο που κατέβασε η κυβέρνηση δεν χτυπιούνται μόνο τα δικαιώματα που έχουν απομείνει στην εργατική τάξη· χτυπιούνται και βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην απεργία και την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση. Γι’ αυτό η απόκρουση αυτού του νομοσχεδίου είναι καθήκον όλου του εργαζόμενου ελληνικού λαού! Μια αποφασιστική κινητοποίηση σε αυτό το μέτωπο μπορεί να ανατρέψει το κλίμα του φόβου, της καταστολής, της υποταγής, που μας έχει επιβληθεί με πρόσχημα την επιδημία.
Το τέλος του «λοκντάουν» δεν σημαίνει ότι τα κατώτερα και μικρομεσαία στρώματα θα απαλλαγούν από τον κίνδυνο της φτωχοποίησης και της ανεργίας. Ούτε η κυβέρνηση θα εγκαταλείψει τον αυταρχισμό της. Κανείς δεν θα μας δώσει πίσω τη ζωή μας αν δεν την διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι δυναμικά!
1. 14 μήνες μετά την έναρξη της επιδημίας στη χώρα μας και μετά από ένα άκρως κατασταλτικό –και ολοφάνερα αναποτελεσματικό– λοκντάουν 6 μηνών, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη μάς κάνει τη χάρη να «ανοίξει» σταδιακά τις διάφορες «δραστηριότητες». Φυσικά, σε σύγκριση με τον Έλληνα πολίτη, προτεραιότητα έχουν οι τουρίστες, γι’ αυτό και ενώ οι πρώτοι τουρίστες έχουν αρχίσει να έρχονται, για τους «ιθαγενείς» παραμένουν μια σειρά απαγορεύσεις.
Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι, ενώ πριν από κάποιους μήνες, με 30-50 νεκρούς την ημέρα, τα πρωτοσέλιδα του φιλοκυβερνητικού Τύπου έσταζαν αίμα, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και να παθητικοποιήσουν εντελώς τον λαό, τώρα οι 70 νεκροί ημερησίως περνάνε στα «ψιλά» – αφού η κυβέρνηση έχει αποφασίσει, μην μπορώντας να κάνει και αλλιώς, το «άνοιγμα» της οικονομίας. Φαίνεται αντιφατικό με την ανάγκη του καθεστώτος να κρατάει τον πληθυσμό σε κατάσταση καταστολής, αλλά δεν είναι. Το «άνοιγμα» της οικονομίας μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με έναν νέο γύρο τρομοκράτησης του λαού, π.χ. γύρω από το θέμα των εμβολιασμών, του ποιος έχει δικαίωμα πρόσβασης σε διάφορες δραστηριότητες ανάλογα με το αν έχει εμβολιαστεί ή όχι, με την απειλή νέων λοκντάουν κ.ο.κ.
Από την άλλη, ο ελληνικός λαός έχει αρχίσει να μετράει τις «πληγές» του και να επικεντρώνεται στο φλέγον ζήτημα της επιβίωσής του. Η οποία έχει χτυπηθεί καίρια σε όλα τα επίπεδα – οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, και βέβαια από τη σκοπιά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του. Όχι τυχαία, η κυβέρνηση κατεβάζει τώρα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το νομοσχέδιο-οδοστρωτήρα κατά των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Το οποίο θα αποτελέσει την κορύφωση της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπέλυσε από τους πρώτους μήνες της ανόδου της στην εξουσία. Ελπίζοντας φυσικά ότι η ανάγκη του ελληνικού λαού να «μαζέψει τα κομμάτια του», μετά από 14 μήνες «καραντίνας», θα μειώσει κάθε διάθεση για αγώνες. Για το πλέον σκεπτόμενο και αντιστεκόμενο κομμάτι του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να υπάρχει άλλη προτεραιότητα αυτή τη στιγμή από το να διαψεύσει αυτές τις κυβερνητικές προσδοκίες. Η μάχη ενάντια στο αντεργατικό-αντιαπεργιακό-αντισυνδικαλιστικό έκτρωμα του Χατζηδάκη πρέπει να δοθεί, και να δοθεί με τόλμη, αποφασιστικότητα, ενότητα και αισιοδοξία!
2. Με το νομοσχέδιο αυτό η κυβέρνηση επιτίθεται στα εργατικά δικαιώματα αλλά και τα ευρύτερα δημοκρατικά δικαιώματα από τουλάχιστον πέντε πλευρές: 1) Περαιτέρω απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων, αφού ένα κεντρικό ζήτημα, όπως το ωράριο εργασίας, θα ρυθμίζεται με ατομική σύμβαση. 2) Χτύπημα των σταθερών εργασιακών ωραρίων, καθώς και της κυριακάτικης αργίας, και κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών, που για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων αποτελούν ένα ζωτικό συμπλήρωμα του εισοδήματός τους. 3) Πλήρης αποδυνάμωση των συνδικάτων και των συλλογικών τους διαδικασιών και άμεση επέμβαση του κράτους σε αυτά. 4) Χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, μέσα από το υποχρεωτικό «προσωπικό ασφαλείας», την ηλεκτρονική ψηφοφορία, την απαγόρευση περιφρούρησης της απεργίας κ.λπ. 5) Νέες δυνατότητες στους εργοδότες να απολύουν ανεξέλεγκτα και χωρίς συνέπειες.
Το νομοσχέδιο δεν έρχεται απλώς να νομιμοποιήσει και να παγιώσει καταστάσεις που είχαν περάσει στην καθημερινή εργασιακή πρακτική, ιδίως μετά τα μνημόνια. Κάθε νόμος που κατοχυρώνει έναν αρνητικό υλικό συσχετισμό για τις δυνάμεις της εργασίας, πρώτον, επιδεινώνει και τον γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό συσχετισμό στην κοινωνία· και δεύτερον, ενθαρρύνει τους εργοδότες να πάνε παραπέρα, να διεκδικήσουν και επιπλέον υποχωρήσεις απ’ το προσωπικό τους, κάτι που στην πράξη δημιουργεί μέσα στις επιχειρήσεις έναν ακόμη χειρότερο συσχετισμό κ.ο.κ. Ε, ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα τέρμα σε αυτόν τον κατήφορο!
Γνωρίζουμε πολύ καλά τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει η τάξη μας στην πάλη της ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο. Όμως, το να είναι αναγκασμένη η εργατική τάξη να παλέψει κάτω από δύσκολες συνθήκες είναι ούτως ή άλλως ο κανόνας, και όχι η εξαίρεση. Ο συσχετισμός θα είναι πάντα αρνητικός όσο δεν αποφασίζει μια κρίσιμη μάζα της τάξης να… τον αγνοήσει, να βγει μπροστά με τόλμη και να τον αλλάξει. Η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορεί να πάρει σε αυτή την προσπάθεια είναι οι ίδιες οι αδυναμίες και αντιφάσεις του αντιπάλου!
3. Σε αυτή την αναμέτρηση ανάμεσα στην ελληνική εργατική τάξη και την αδίστακτη, αντιδημοκρατική, αγριοκαπιταλιστική κυβέρνηση του Μητσοτάκη, δεν υπάρχουμε μόνο εμείς και αυτοί. Υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δύο παράγοντες, που είναι τα μικροαστικά στρώματα και ο διεθνής παράγοντας.
Η μικροαστική τάξη βιώνει ίσως και μεγαλύτερα αδιέξοδα από την εργατική τάξη σε σχέση με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Για πολλά κομμάτια ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων δεν υπήρχε ούτε καν το γλίσχρο επίδομα των 534 ευρώ. Ολόκληροι κλάδοι της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, όπως η εστίαση, η ψυχαγωγία, η λιανική πώληση πλην τροφίμων, έχουν υποστεί συντριπτικό χτύπημα από τα λοκντάουν και δεν πρόκειται να ανακάμψουν στα πρότερα επίπεδα. Οι όποιες μειώσεις ή αναστολές υποχρεώσεων έγιναν από το κράτος, τα όποια χρήματα από ΕΣΠΑ κ.λπ., δεν μπορούν να διασώσουν μια μικρομεσαία τάξη που εξαρτάται από τη λαϊκή κατανάλωση, έχει μεγάλα συσσωρευμένα χρέη και δεν παίρνει καμιά βοήθεια από το τραπεζικό σύστημα. Όσο για τα χρήματα από το «πακέτο ανάκαμψης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτά θα καθυστερήσουν και εξάλλου θα κατευθυνθούν πρώτα και κύρια σε «ψηφιακές» και «πράσινες» μπίζνες, άρα στα γνωστά λαμόγια της παρασιτικής μεγαλοαστικής συμμορίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, η δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξης, που είναι ήδη ανεβασμένη, θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο την επόμενη περίοδο. Αυτό θα πρέπει να το εκμεταλλευθεί άμεσα η εργατική μας τάξη: πρέπει να θέσει αιτήματα που θα τραβάνε και τα πιο φτωχά και κατεστραμμένα κομμάτια της μικροαστικής τάξης, στρέφοντας τη δυσαρέσκεια ενάντια στη διαπλεκόμενη μεγαλοαστική τάξη, τους τραπεζίτες και τα οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που πατρονάρουν αυτή την κυβέρνηση.
Επιπλέον, η νεολαία έδειξε διάθεση ανυπακοής στην «υγειονομική» τρομοκρατία και μια πρώτη διάθεση αντίδρασης στα μέτρα της κυβέρνησης για την παιδεία. Είδαμε ύστερα από πολλά χρόνια αξιόλογες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αλλά και στις κινητοποιήσεις που έγιναν για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ενάντια στην αστυνομοκρατία, η νεολαία είχε δυναμική παρουσία, όπως και στις αρκετά επιτυχημένες πορείες της Πρωτομαγιάς.
4. Στον διεθνή περίγυρο τώρα, η επιδημία αφήνει πίσω της μια εκρηκτική κατάσταση. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός «χτίζει» πάνω στην «υγειονομική» καταστολή, προωθώντας παντού νόμους που χτυπάνε τα δημοκρατικά δικαιώματα και αυξάνουν κατά έναν οργουελικό τρόπο τον έλεγχο του πληθυσμού. Στην οικονομία, όμως, δεν είναι εύκολο να επιμείνει στις γνωστές «νεοφιλελεύθερες» συνταγές, γιατί τότε θα εκτοξεύσει την ήδη βαθιά ύφεση από την επιδημία. Ακόμα και το ΔΝΤ επιμένει οι κυβερνήσεις ν’ ανοίξουν τα πουγκιά τους προκειμένου να «στομώσουν» την ύφεση. Όλο και περισσότερες καπιταλιστικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι, χωρίς φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και των πολυεθνικών που φοροδιαφεύγουν μόνιμα, δεν πρόκειται να βρεθούν οι πόροι για να κρατηθεί όρθιο το σύστημα. Πιο συνεπής σε αυτή την κατεύθυνση, η Αμερική προωθεί ένα φιλόδοξο πακέτο ανάκαμψης 1,9 τρις. Ένα μέρος των δαπανών αυτών θα προκύψει από φορολόγηση των μεγάλων εταιρειών.
Αυτή η «γαλαντομία» του καπιταλισμού πηγαίνει χέρι χέρι με την αύξηση του εθνικού προστατευτισμού. Κάθε μεγάλη καπιταλιστική δύναμη θέλει να κρατήσει τους διαθέσιμους πόρους στο εσωτερικό της και να μην εξαρτάται τόσο πολύ από τεράστιες εφοδιαστικές αλυσίδες που εμπλέκουν πολλές χώρες. Από την όξυνση των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η Ε.Ε. θα βγει ακόμα πιο αποδυναμωμένη, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να κινητοποιήσει γρήγορα τους τεράστιους πόρους που κινητοποιούν Αμερική και Κίνα και να δράσει ενιαία και αποτελεσματικά.
Για όλους αυτούς τους λόγους η στρατηγική του Μητσοτάκη, άκαμπτα «νεοφιλελεύθερη» και 100% στραμμένη στη γερμανοκρατούμενη Ε.Ε., θα συναντήσει εμπόδια και από τις διεθνείς εξελίξεις.
Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική εργατική μας τάξη, η αγωνιστική νεολαία, τα πιο προοδευτικά τμήματα του εργαζόμενου λαού οφείλουν να δώσουν τη μάχη ενάντια στο αντεργατικό-αντιδημοκρατικό νομοσχέδιο. Να κατέβουμε μαζικά στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες που θα προκηρυχθούν, να ενεργοποιηθούμε μέσα στους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα. Να σπάσει η τρομοκρατία με στοχευμένες και οργανωμένες κινήσεις ανυπακοής απέναντι στην κυβέρνηση. Να βροντοφωνάξουμε ότι δεν θα ανεχθούμε τον νέο εργασιακό μεσαίωνα! Μια επιτυχία σε αυτή τη μάχη θα αλλάξει το κλίμα και θα ανοίξει τον δρόμο για να απαλλαγούμε από την πιο αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών!
13.5.2021
Η Συντακτική Επιτροπή
