Το φρικαλέο αντεργατικό νομοσχέδιο που κατέβασε ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι πλέον νόμος του κράτους. Και δυστυχώς με ελάχιστη αντίσταση από την εργατική τάξη της χώρας μας, κάτι που φυσικά οφείλεται στη δραματική κατάσταση των συνδικάτων. Η ΓΣΕΕ δεν θεώρησε σκόπιμο να προκηρύξει ούτε καν τη γνωστή 24ωρη ντουφεκιά στον αέρα. Αλλά και το ΠΑΜΕ, που εμφανίζεται ως ο εκφραστής του «ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος», κατά βάση συμβολικά κινητοποιήθηκε. Η συγκέντρωσή του στο Σύνταγμα στις 21 Σεπτεμβρίου ήταν πολύ κατώτερη του αναμενομένου. Προφανώς έδωσε προτεραιότητα στον κομματικό προγραμματισμό για τις δημοτικές εκλογές. 
Η διαρκής πίεση για ακόμα πιο «ελαστικές» εργασιακές
σχέσεις και ξεχειλωμένα ωράρια έχει κάνει τη ζωή των
εργατών κόλαση
Όταν η κατάσταση στο επίπεδο της ηγεσίας είναι τέτοια, είναι αναμενόμενο ότι η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης, που κινείται σήμερα σε ένα χαμηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης, θα προτιμήσει να μην απεργήσει, για να μη χάσει το μεροκάματο. Ή θα επαναπαυθεί στη λογική ότι αυτά τα μέτρα δεν την αφορούν άμεσα.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ συγκεκριμένα: οι εργασιακές αντιμεταρρυθμίσεις της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς του Μητσοτάκη μάς αφορούν και μας επηρεάζουν όλους. Κατ’ αρχάς, οι εξαιρέσεις από το 5ήμερο-8ωρο-40ωρο είναι πλέον τόσο πολλές που σε λίγο θα θεωρούνται καθεστώς και όχι εξαιρέσεις. Δουλειά την Κυριακή σε όλο και περισσότερους κλάδους, ενθάρρυνση του 6ημέρου, απλήρωτες υπερωρίες, μονομερείς αλλαγές του ωραρίου από τον εργοδότη κ.ο.κ. Η ζωή της εργατικής τάξης έχει γίνει λάστιχο. Κατά δεύτερον, παγιώνεται η απαγόρευση της περιφρούρησης των απεργιών, και όσο δεν υπάρχει δυναμική και συντονισμένη αντίδραση σε αυτό, αποδομείται το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία. Σε συνδυασμό και με την απουσία συλλογικών συμβάσεων, απαξιώνονται ακόμα περισσότερο τα σωματεία. Και αυτό είναι κάτι που και ο πιο καθυστερημένος ταξικά εργάτης θα το νιώσει στο πετσί του, όταν θα χρειαστεί το σωματείο επειδή του έφαγαν δεδουλευμένα ή αποζημίωση.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, εξίσου σημαντική διάσταση. Προωθώντας τις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο και την ατομικοποίηση του εργαζόμενου, η κυβέρνηση ευνοεί ουσιαστικά τις πιο αεριτζίδικες οικονομικές δραστηριότητες, την εποχικότητα και την προσωρινότητα, τους χειρότερους εργοδότες, αυτούς που βγάζουν από τη μύγα ξίγκι. Έτσι, και η αγορά εργασίας αλλά και γενικά η ελληνική οικονομία αποκτούν τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά.
Η αφύπνιση και οργάνωση της εργατικής μας τάξης είναι όρος ύπαρξης συνολικά για τον ελληνικό λαό. Τα πράγματα σήμερα είναι δύσκολα, αλλά ακόμα και μικρές επιτυχίες οργάνωσης και αντίστασης, έστω σε δυο τρεις κλάδους ή σημαντικές επιχειρήσεις, μπορούν να αλλάξουν το κλίμα. Ας τολμήσουμε για να επιβιώσουμε!
Πάρις Δάγλας
