Από την Αμυγδαλέζα στο «γκέτο» της Ομόνοιας

Οι λαθρομετανάστες αφήνονται και πάλι στο κέντρο 

της Αθήνας... Η κυβέρνηση σπέρνει ανέμους, 

και θα θερίσει θύελλες…

Ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης Γ. Πανούσης ξεκίνησε την εκκένωση του κέντρου κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Και η «λύση» που επελέγη είναι ακριβώς εκείνη που εφαρμοζόταν επί χρόνια - και οδήγησε στην ανεξέλεγκτη διόγκωση της λαθρομετανάστευσης, της εγκληματικότητας και της γκετοποίησης του κέντρου της Αθήνας: πολύ απλά οι πρώην κρατούμενοι λαθρομετανάστες οδηγήθηκαν στην Ομόνοια, όπου αφέθηκαν ελεύθεροι, απλώς με ένα τυπικό σημείωμα που ορίζει ότι στο α ή β χρονικό διάστημα θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα, αν δεν τύχουν του ασύλου που έχουν αιτηθεί. Και αν τους ξαναβρείτε, γράψτε μας!

Να εξηγούμαστε: Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές είμαστε κατά των κέντρων κράτησης,

στα οποία επικρατούν οι πιο άθλιες συνθήκες, όπως είμαστε γενικά κατά του μαντρώματος ανθρώπων για οποιοδήποτε λόγο, ειδικά ανθρώπων που δεν είναι εγκληματίες. Είμαστε, όμως, δυο φορές κατά της εξαθλίωσης της ντόπιας εργατικής τάξης από την ανεργία, της αλλοίωσης του πληθυσμού της χώρας από την ανεξέλεγκτη εισαγωγή μεταναστών και της γκετοποίησης ενός τεράστιου κομματιού της Αθήνας, με όλες τις γνωστές συνέπειες. Και αυτά δεν έγιναν τυχαία, αλλά έγιναν επειδή τα σχεδίασε και τα ενθάρρυνε η αδίστακτη ελληνική μεγαλοαστική τάξη, για να τσακίσει την ελληνική εργατική τάξη, να καταστρέψει ιδίως τα πιο παραδοσιακά και μαχητικά τμήματά της, να διαλύσει κάθε ενότητα και διεκδικητική δύναμη του εργαζόμενου ελληνικού λαού, τον οποίο μισεί και φοβάται!

Αν η ελληνική πολιτεία φύλαγε στοιχειωδώς τα σύνορα, ξεκαθάριζε στους μετανάστες ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, τιμωρούσε παραδειγματικά τους δουλέμπορους αλλά και τους εργοδότες που επωφελούνται από τη λαθρομετανάστευση, αν τα συνδικάτα και η λεγόμενη «αριστερά» έπρατταν το καθήκον τους, δηλαδή υπερασπίζονταν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, δεν θα είχαμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Η οποία ζημιώνει όχι μόνο τους Έλληνες εργάτες και τον ελληνικό πληθυσμό, αλλά και τους νόμιμους και ενσωματωμένους στην ελληνική εργατική τάξη μετανάστες, που υφίστανται και αυτοί τις συνέπειες. Όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Η ελληνική εργατική τάξη πρέπει να απαιτήσει την επίλυση του μεταναστευτικού ζητήματος με κριτήριο όχι μια κάλπικη εκδοχή του «ανθρωπισμού» αλλά το δικαίωμά της στην επιβίωση, όπως και στην επιβίωση ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Πάρις Δάγλας