Με
την οργανωμένη πίεση του λαού, να γίνουν
τώρα πράξη τα πιο επείγοντα: συγκεκριμένα
μέτρα για να ξεφύγουν από το φάσμα της
εξαθλίωσης χιλιάδες οικογένειες, άνοιγμα
των κλειστών εργοστασίων σαν πρώτο βήμα
για να ξαναποκτήσει η χώρα παραγωγική
βάση και να νικηθεί το τέρας της ανεργίας!
Η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποχώρησε απέναντι
στους «δανειστές», αλλά η μάχη να μην
επιστρέψουμε στη μνημονιακή τρομοκρατία
είναι ακόμα ανοιχτή.
1.
Η υποχώρηση της νέας κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στους «δανειστές»,
δηλαδή, τους εκβιαστές τοκογλύφους του
ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, εγκαινιάζει
μια αγωνιώδη περίοδο κατά την οποία:
αφ’ ενός θα ενταθούν οι πιέσεις των
τελευταίων για επιστροφή στην πολιτική
της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, αφ’
ετέρου όμως αυτή τη φορά τα πράγματα
είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι πριν
τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Κι αυτό
γιατί: α) η νέα κυβέρνηση γνωρίζει πολύ
καλά ότι ο ελληνικός λαός είναι λιγότερο
φοβισμένος και δεν έχει καμιά διάθεση
να δεχτεί νέα μνημόνια, β) η ίδια δεν
έχει κανένα περιθώριο επιβίωσης αν η
υποχώρηση εξελιχθεί σε πλήρη υποταγή
στις διαπραγματεύσεις, γ) το κομμάτι
εκείνο της εγχώριας αστικής τάξης που
εγκατέλειψε τα μνημονιακά κόμματα δεν
το έκανε για να επιστρέψει στην ίδια
πολιτική και δ) ένα νέο μπαράζ μνημονιακών
μέτρων αναπόφευκτα θα ανοίξει το δρόμο
της χρεοκοπίας και της εξόδου από το
ευρώ. Και την έξοδο, όσο κι αν επιμένουν
στην «τήρηση των υποχρεώσεων» της
Ελλάδας, δεν τη θέλουν ούτε οι «πιστώτριες»
χώρες, γιατί θα τις πλήξει βαρύτατα.
Η
θέση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι
αποδέχεται τη «δανειακή σύμβαση» αλλά
όχι το μνημόνιο, ξέραμε όλοι ότι είναι
εντελώς αντιφατική και δεν προμήνυε
καμιά ανυποχώρητη στάση στις
διαπραγματεύσεις με τους «δανειστές».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μια αστική
κυβέρνηση, που ποτέ δεν έκρυψε ότι θα
παρέμενε πιστή στο υπάρχον «ευρωπαϊκό
πλαίσιο», ήλπιζε ωστόσο ότι θα μπορέσει
να κάνει μια καλύτερη διαπραγμάτευση
από τους προηγούμενους και ότι θα
αναγκάσει τους «δανειστές» να κάνουν
ορισμένες παραχωρήσεις. Η αλήθεια είναι
ότι το επιχείρησε. Ωστόσο,
μια διαπραγμάτευση με αυτά τα λυσσασμένα
σκυλιά, που ζουν ξεζουμίζοντας χώρες
και λαούς με όπλο το χρέος, δεν μπορεί
να έχει μια θετική κατάληξη αν δεν είσαι
διατεθειμένος να τους απειλήσεις με
αυτό που φοβούνται περισσότερο, ότι
δηλαδή θα σταματήσεις να πληρώνεις τον
«φόρο αίματος»· ή ακόμα ότι θα προτιμήσεις
να δοκιμάσεις την τύχη σου εκτός ευρώ
από το να γίνεις μέσα στο ευρώ Λετονία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε ούτε να τρομάξει την
εγχώρια αστική τάξη ούτε να κόψει τον
γόρδιο δεσμό της δικτατορίας των
τραπεζιτών και, φυσιολογικά, υποχώρησε.
Από
την άλλη, βέβαια, με το να παρουσιάζει
κανείς, όπως κάνει π.χ. το ΚΚΕ, ή από τη
μεριά τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτή τη
μάχη τελειωμένη, το μόνο στο οποίο
συμβάλλει είναι να οδηγηθεί και πάλι ο
ελληνικός λαός στην απελπισία. Και η ΝΔ
με το ΠΑΣΟΚ το κάνουν, βέβαια, για να
πάρουν συγχωροχάρτι για τα εγκλήματά
τους. Το ΚΚΕ, όμως, το κάνει επειδή
πιστεύει ότι θα επωφεληθεί πολιτικά
από την αριστερή δυσαρέσκεια για τις
κινήσεις της κυβέρνησης. Πρόκειται για
τεράστια ανοησία! Αν
ο κόσμος απογοητευτεί σε σχέση με αυτά
που περίμενε από την 25η Ιανουαρίου, και
μάλιστα απογοητευτεί τόσο γρήγορα και
τόσο παταγωδώς, αυτό όχι μόνο δεν θα τον
σπρώξει αριστερά αλλά αντίθετα θα
σπρώξει και πάλι το πολιτικό εκκρεμές
προς τα δεξιά - για να μην πούμε και προς
την άκρα δεξιά… Όμως, τα πράγματα δεν
πρόκειται να γίνουν έτσι - κι αυτό γιατί
η μάχη κατά των εκβιαστών «δανειστών»
(και των εγχώριων συμμάχων τους) δεν
έχει τελειώσει καθόλου.
2.
Οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές, μακριά
από κάθε συναισθηματισμό και κάθε
πολιτική τελεσιγράφων απέναντι στην
εργατική τάξη, προσπαθούμε να βλέπουμε
την πραγματικότητα διαλεκτικά, δηλαδή
μέσα στις αντιφάσεις της. Γιατί αυτές
καθορίζουν την κίνηση της συνείδησης
και τη δυναμική της ταξικής πάλης. Έτσι,
λοιπόν, βλέπουμε ότι: Ναι,
η κυβέρνηση επί της ουσίας ζήτησε
παράταση του μνημονίου. Αλλά προς το
παρόν ανθίσταται στην εφαρμογή νέων
μέτρων που θα συνέχιζαν την «εσωτερική
υποτίμηση» (μείωση μισθών και συντάξεων)·
και χωρίς συνέχιση της εσωτερικής
υποτίμησης το μνημόνιο μένει ουσιαστικά
μετέωρο. Ναι,
η κυβέρνηση έθεσε τις προεκλογικές της
δεσμεύσεις (που ούτως ή άλλως ήταν
εντελώς περιορισμένες) υπό την κρίση
των «δανειστών». Αλλά και μόνο η ματαίωση
των αντιλαϊκών μέτρων στα οποία είχε
συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση (το
περίφημο mail
Χαρδούβελη) και τα πρώτα νομοσχέδια που
λέει ότι θα προωθήσει δημιουργούν ένα
θετικό έδαφος για παραπέρα διεκδικήσεις.
Ναι, οι
«δανειστές» θα συνεχίσουν την ίδια
σκληρή γραμμή και η κυβέρνηση θα βρεθεί
σε εξίσου σκληρά διλήμματα στις από δω
και πέρα διαπραγματεύσεις. Αλλά και
στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες η
κατάσταση δεν θα παραμείνει ακίνητη,
ειδικά στο βαθμό που η κρίση δεν
ξεπερνιέται, η αντίθεση ΗΠΑ-Γερμανίας
παραμένει ενεργή, η υπόγεια δυσαρέσκεια
για τη γερμανική στρατηγική αυξάνεται.
Ναι, είναι
σαφές ότι οι «δανειστές» μάς σπρώχνουν
σε ένα τρίτο μνημόνιο. Αλλά τα μέτρα που
θα ζητήσουν θα ξαναβάζουν στο τραπέζι
την προοπτική χρεοκοπίας και εξόδου
από το ευρώ· ενδεχόμενο για το οποίο οι
«δανειστές» μας δεν είναι και τόσο
προετοιμασμένοι όσο διακηρύττουν. Ναι,
το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης είναι
ξεκάθαρα ένα αστικό πρόγραμμα, ένα
πρόγραμμα σωτηρίας του ελληνικού
καπιταλισμού. Αλλά για ένα μεγάλο κομμάτι
της αστικής τάξης αυτό δεν περνάει πια
μέσα από το μνημόνιο, και αυτό ακριβώς
εκφράστηκε στις εξελίξεις των τελευταίων
μηνών. Ναι, η
εργατική τάξη παραμένει ανοργάνωτη,
κατακερματισμένη. Αλλά ο εργαζόμενος
λαός γενικά είναι πιο αριστερά απ’ όσο
πιστεύουμε και το υψηλό επίπεδο της
πολιτικής του συνείδησης είναι μια καλή
παρακαταθήκη για οργάνωση και αγώνες.
Απ’
όλα αυτά προκύπτει αβίαστα ότι η
κατάσταση, πολύ μακριά από το να
δικαιολογεί απογοήτευση ή απαισιοδοξία,
είναι ίσα ίσα ό,τι πρέπει για να την
εκμεταλλευτούν όσοι έχουν διάθεση να
παλέψουν και να σπρώξουν τα πράγματα
προς ριζικότερες κοινωνικές και πολιτικές
ανατροπές. Αυτές
ακριβώς οι αντιφατικές, μεταβατικές
καταστάσεις είναι που ευνοούν την είσοδο
των μαζών στο προσκήνιο, που αυξάνουν
το βάρος μικρών αλλά αποφασισμένων
δυνάμεων.
3.
Αν λοιπόν υπάρχει η δυνατότητα να
εκμεταλλευτούμε τις αντιφάσεις της
νέας κυβέρνησης και σε ένα βαθμό να
πιέσουμε τα πράγματα προς τα εκεί που
συμφέρει εμάς, τους πολλούς, τους
εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους άνεργους,
σε τι πρέπει να ρίξουμε βάρος; Από τι να
ξεκινήσουμε; Κατ’ αρχάς, από
τα άμεσα μέτρα για να ξεφύγει από το
φάσμα της πλήρους εξαθλίωσης το πιο
φτωχοποιημένο κομμάτι του λαού μας.
Επομένως, απαιτούνται άμεσα: δωρεάν
ρεύμα, επισιτιστική βοήθεια, υπεράσπιση
της λαϊκής κατοικίας, επιδόματα ανεργίας
που να καλύπτουν βασικές ανάγκες και
όχι μόνο για 12 μήνες, δωρεάν υγεία σε
όλους, ομάδες ιατρικής και ψυχολογικής
υποστήριξης για τις οικογένειες και τα
παιδιά που έχουν ανάγκη. Αυτά
στοιχίζουν λίγα, αλλά όσο και να
στοιχίζουν, είναι απαραίτητα όχι μόνο
για το συγκεκριμένο κομμάτι του λαού
μας, αλλά για να μην κυλήσουν κι άλλοι
προς τα κάτω, για να μην κυλήσουμε όλοι
σε ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Και
δεύτερον, άμεσα
μέτρα για να ηττηθεί το τέρας της
ανεργίας, να ξαναποκτήσει η χώρα
παραγωγική βάση και η εργατική μας τάξη
οντότητα και διεκδικητική δύναμη.
Επομένως, απαιτούμε ν’ ανοίξουν τώρα
όλα τα κλειστά
εργοστάσια, σε κρατική, συνεργατική ή
αυτοδιαχειριστική βάση, με εργατικό
έλεγχο. Να χρηματοδοτηθούν από τις
τράπεζες, που για να το κάνουν αυτό θα
πρέπει να κρατικοποιηθούν, και από τη
βαριά φορολόγηση του παρασιτικού μεγάλου
κεφαλαίου. Σταμάτημα κάθε
ιδιωτικοποίησης-αρπαχτής, που έχει
χαρακτήρα αποεπένδυσης και όχι επένδυσης.
Ένα σχέδιο για μαζικές προσλήψεις
ανέργων, ώστε να μειωθεί αποφασιστικά
το ποσοστό ανεργίας.
Εδώ το προτείνουν αστικά ιδρύματα, όπως
το ίδρυμα Levy,
και διαβεβαιώνουν ότι το κόστος δεν
είναι απαγορευτικό. Αυτό το σχέδιο δεν
μπορεί να είναι κατακερματισμένο και
δεμένο με εργοδότες ή με τους διεφθαρμένους
δημάρχους, αλλά κεντρικά σχεδιασμένο,
με εργατικό έλεγχο.
Με
τέτοια και άλλα παρόμοια αιτήματα, και
την εργατική τάξη μπορούμε να βάλουμε
σε κίνηση και στην κυβέρνηση ασκούμε
πραγματική πίεση και στους
τοκογλύφους-«δανειστές» δίνουμε το
μήνυμα ότι δεν θα πεθάνουμε για να
δικαιώσουμε τα γενοκτονικά τους μνημόνια.
Εμπρός, λοιπόν. Αυτές είναι οι εποχές
που γράφεται ιστορία και οι συνειδητοί
εργάτες, οι συνειδητοί πρωτοπόροι πρέπει
να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης!
5.3.2015
Η
Συντακτική Επιτροπή
