Η «διαπραγμάτευση»
κυβέρνησης-Τρόικας για το εργασιακό αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη απειλή για την
εργατική μας τάξη
 |
Η
κινητοποίηση της γαλλικής εργατικής τάξης και της νεολαίας της δείχνει τον δρόμο
της πανευρωπαϊκής αντίστασης ενάντια στον νέο εργασιακό μεσαίωνα
|
Μια νέα επίθεση
στα εναπομείναντα δικαιώματα της ελληνικής εργατικής τάξης βρίσκεται σε
εξέλιξη, καθώς ξεκινούν οι «διαπραγματεύσεις» της Τρόικας με την κυβέρνηση στο
εργασιακό. Ο στόχος είναι ο «εκσυγχρονισμός» της συνδικαλιστικής νομοθεσίας και
η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων σύμφωνα με τις «βέλτιστες πρακτικές» της
Ευρώπης, εννοώντας «βέλτιστες» για τους εργοδότες. Η κυβέρνηση έχει δεχτεί τη «φιλοσοφία» των αντιδραστικών αυτών αλλαγών
με το 3ο Μνημόνιο που υπογράφηκε και πέρασε από τη Βουλή τον Ιούλιο του 2015. Οπότε,
και να ήθελε να μας πείσει για την πρόθεσή της να αντισταθεί στις άγριες
διαθέσεις των «δανειστών», κανείς δεν μπορεί να ξεγελαστεί. Φυσικά, τα μέτρα
έχουν τη σφραγίδα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που τα προετοίμαζε από
χρόνια.
Ουσιαστικά
καταργείται η μοναδική άμυνα της εργατικής τάξης, το δικαίωμα στην απεργία. Η κήρυξη μιας
απεργιακής κινητοποίησης γίνεται πολύ πιο δύσκολη, καθώς τίθενται όροι και
προϋποθέσεις όπως η υπερψήφισή της τουλάχιστον από το 50% των μελών του
αντίστοιχου σωματείου και η προειδοποίηση του εργοδότη πολλές ημέρες πριν την
απεργία, ώστε να έχει το χρόνο να προετοιμαστεί, είτε απολύοντας είτε
προσλαμβάνοντας απεργοσπάστες με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Προωθούν την
«επανεξέταση και τον εκσυγχρονισμό» των συλλογικών διαπραγματεύσεων (εννοώντας την κατάργηση των συλλογικών
συμβάσεων), ακόμα την επαναφορά του λοκ άουτ, την απελευθέρωση των ομαδικών
απολύσεων, κατάργηση αδειών και επιδομάτων, περαιτέρω μείωση αποδοχών,
κατάργηση μισθολογικών ωριμάνσεων, κατάργηση σταθερών ωραρίων, κατάργηση
αποζημιώσεων, γενικευμένη εφαρμογή προσωρινής απασχόλησης, περιορισμό της
πρόσβασης σε περίθαλψη και ασφάλιση κ.ά.
Πρόκειται για έναν
Αρμαγεδδώνα, που δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Πρόκειται για μια γενική επίθεση των
αστικών τάξεων που σκοπό έχει ή την πλήρη υποταγή των Ευρωπαίων εργατών στα
συμφέροντά τους, ή την αντικατάσταση αυτών μέσα από τις δεξαμενές
εκατομμυρίων εξαθλιωμένων ανέργων, που θα εργάζονται κυριολεκτικά για ένα πιάτο
φαγητό.
Στην Αγγλία, στις αρχές του Δεκέμβρη του
2015, υπερψηφίστηκε το «συνδικαλιστικό νομοσχέδιο», που και εκεί το ονόμασαν
«εκσυγχρονισμό του συνδικαλιστικού νόμου», για να «μπει ένα τέλος στην
ατελείωτη απειλή της απεργίας». Από αυτή τη δήλωση και μόνο φαίνεται ο φόβος
της αστικής τάξης απέναντι στο δικαίωμα της απεργίας. Οι προϋποθέσεις για
απεργία έγιναν δυσκολότερες και σε περίπτωση μη τήρησης αυτών το συνδικάτο θα
τιμωρείται με το εξοντωτικό πρόστιμο των
20.000 λιρών.
Στη Γερμανία, οι θέσεις πλήρους απασχόλησης
μειώνονται διαρκώς υπέρ των θέσεων με ελαστικές σχέσεις εργασίας. Στις δεύτερες
οι μισθοί κυμαίνονται, ανάλογα την εργασιακή σχέση («mini
jobs» – μερική απασχόληση – προσωρινή εργασία κ.ά.), από 100 έως 450 ευρώ μηνιαίως. Δεν
υπάρχει κατώτατος μισθός και το υποτιθέμενο κατώτατο ωρομίσθιο των 8,5 ευρώ στην
ουσία δεν ισχύει, αφού εξαιρείται τεράστια μερίδα εργαζομένων (χρόνιοι άνεργοι,
κάτω των 18 ετών, εκπαιδευόμενοι, όσοι κάνουν πρακτική κ.ά.).
Στην Γαλλία πρόσφατα κατέβασαν νομοσχέδιο
για την αναθεώρηση των εργασιακών σχέσεων, με σκληρά μέτρα εναντίον της
εργατικής τάξης. Χωρίς να καταργούν άμεσα το 35ωρο, δίνουν το δικαίωμα στους εργοδότες να απασχολούν τους εργάτες έως και
12 ώρες ημερησίως, ενώ απελευθερώνονται οι απολύσεις και υπονομεύονται οι
συλλογικές συμβάσεις. Η κατάθεση του
νομοσχεδίου ξεσήκωσε θύελλα κινητοποιήσεων, όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά
και της νεολαίας όλων των ηλικιών, σε τέτοιο βαθμό που η κυβέρνηση ανέβαλε τη συζήτηση
για τις 22 Απριλίου.
Η
γαλλική εργατική τάξη δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική
τάξη όλης της Ευρώπης, και φυσικά της Ελλάδας, μαζί με τους νέους, κάτω από μια
καθαρή και τίμια ηγεσία, μακριά από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες,
απαιτώντας: δουλειά για όλους, πλήρη ασφάλιση και περίθαλψη, αξιοπρεπείς μισθούς,
συλλογικές συμβάσεις, δικαίωμα στην απεργία και όλα τα αυτονόητα εργατικά
δικαιώματα.
Χρήστος
Χατζής
