 |
Η ασφάλεια του πληθυσμού των ευρωπαϊκών πόλεων πρέπει
να γίνει υπόθεση
της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, μαζί με την πάλη ενάντια στις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αλλά και το σκοταδιστικό Ισλάμ
|
Λίγες μόνο ημέρες έχουν
περάσει από το μακελειό που προκάλεσαν στις Βρυξέλλες οι σκοταδιστές φανατικοί
ισλαμιστές, με 32 νεκρούς και περισσότερους από 300 τραυματίες, και στη
συνείδησή μας η συμπόνια για τα θύματα συνυπάρχει με την αγανάκτηση για τις
ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο υποκρισίας.
Για μια ακόμα
φορά μετά τις αντίστοιχες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι (Νοέμβριος 2015),
αλλά και κατά του περιοδικού Charlie
Hebdo (Ιανουάριος 2015), είδαμε τους ίδιους «επιφανείς»
Ευρωπαίους πολιτικούς να βγάζουν δεκάρικους λόγους στους οποίους υπόσχονταν «προάσπιση
της ασφάλειας και της δημοκρατίας». Ε, λοιπόν πρόκειται για αισχρά ψέματα!
Τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας τα οποία είχαν παρθεί
μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, που ουσιαστικά ήταν μέτρα ακόμα μεγαλύτερης
επιτήρησης των πολιτών (συμπεριλαμβανομένης
της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων!), δεν
προσέφεραν το παραμικρό στην αποτροπή των τρομοκρατικών επιθέσεων! Αποδείχτηκε
ότι αυτοί που σχεδίασαν και εξετέλεσαν αυτές τις αιματηρές επιθέσεις ήταν
γνωστοί στις αρχές, είχαν συλληφθεί για σοβαρά αδικήματα στο παρελθόν, υπήρχαν
συγκεκριμένες πληροφορίες για τη δράση και τις προθέσεις τους, αλλά παρ’ όλα
αυτά οργάνωναν το υποστηρικτικό τους δίκτυο σχεδόν ανενόχλητοι!
Επιτέλους πρέπει να ειπωθεί
μια αλήθεια: ο καπιταλισμός δεν θέλει
και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και να εξαλείψει τον τζιχαντισμό.
Κι αυτό για μια σειρά λόγους: α) Γιατί τα
ισλαμικά «γκέτο» των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, που λειτουργούν σαν βάσεις
υποστήριξης και στρατολογίας των τζιχαντιστών, τα ανέχθηκε και τα ενθάρρυνε ο ίδιος ο καπιταλισμός! Αφ’ ενός για να χτυπήσει τις ευρωπαϊκές εργατικές
τάξεις μέσα από την αθρόα εισαγωγή Ασιατών και Αφρικανών μεταναστών και την
υποστήριξη της «πολυπολιτισμικής» ατζέντας· αφ’ ετέρου γιατί προτιμά η νεολαία αυτών των συνοικιών να
βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ιμάμηδων παρά να έλθει σε επαφή με το εργατικό
κίνημα και την πρωτοπορία του. β) Γιατί οι κάθε είδους φανατικοί ισλαμιστές,
ακόμα κι αν πολλές φορές γίνονται ανεξέλεγκτοι, συχνά αποδεικνύονται πολύτιμα «εργαλεία» για τις ιμπεριαλιστικές
επεμβάσεις στο χώρο της Μέσης Ανατολής. γ) Γιατί το φανατικό Ισλάμ μπορούν να το εξαλείψουν μόνο μεγάλες προοδευτικές
κοινωνικές αλλαγές στις μουσουλμανικές χώρες και ο καπιταλισμός ξέρει ότι
τέτοιες αλλαγές θα πλήξουν τα συμφέροντά του. Αλλά και να ήθελε να
προωθήσει τέτοιες αλλαγές, πώς είναι δυνατόν να το κάνει σε μια εποχή που
προωθεί αντιδραστικές κοινωνικές ανατροπές στην ίδια την Ευρώπη; Πώς να χτυπήσει τον μεσαίωνα στη Μέση
Ανατολή όταν ξαναφέρνει τον μεσαίωνα στην Ευρώπη;
Ο μόνος παράγοντας που μπορεί
να χτυπήσει τον ισλαμικό σκοταδισμό, αλλά και να βάλει τέλος στις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα πολεμικά σφαγεία, είναι η εργατική τάξη. Και αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό. Πρώτ’
απ’ όλα, να ξεκαθαρίσουμε με την αντίληψη ότι οι επιθέσεις των τζιχαντιστών
στην Ευρώπη είναι κάποιου είδους «απάντηση» για τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις
στη Μέση Ανατολή. Η άποψη αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τα αντικειμενικά
δεδομένα και προσφέρει αντιιμπεριαλιστικά εύσημα στους ισλαμοφασίστες. Ιμπεριαλισμός
και τζιχαντισμός, χωρίς φυσικά να τους ταυτίζουμε, πρέπει να χτυπηθούν μαζί, μέσα από την κινητοποίηση της εργατικής
τάξης και της πρωτοπορίας της στην Ευρώπη και των πιο προοδευτικών δυνάμεων στη
Μέση Ανατολή. Η εργατική πρωτοπορία μέσα στην Ευρώπη, αν δεν θέλει να
παρακολουθεί στωικά την άνοδο της ακροδεξιάς, πρέπει να κάνει δικό της σύνθημα την ασφάλεια του πληθυσμού, καθώς και
την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενάντια στους ισλαμικούς
σκοταδιστικούς θύλακες, ενάντια στη στρατιωτικοποιημένη κρατική καταστολή, αλλά
και ενάντια στις ακροδεξιές συμμορίες. Και
αυτό μπορεί να το κάνει μόνο με τα δικά της μέσα και όργανα, από επιτροπές
αυτοάμυνας στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων σήμερα μέχρι πολιτοφυλακές αύριο.
Στην προμετωπίδα της πάλης μας πρέπει να μπουν αιτήματα που να ξεκινούν από την
προάσπιση των εθνικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων όλων των λαών
και να φτάνουν μέχρι την αναγκαιότητα των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της
Ευρώπης και μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής.
Πάρις Δάγλας
