Με τις «εθελούσιες
εξόδους» οι επιχειρήσεις διασπούν τους εργαζόμενους και φορτώνουν τα βάρη στους
νέους και το ασφαλιστικό σύστημα
Οι τραπεζίτες, που ληστεύουν συστηματικά τον ελληνικό λαό για να διασώσουν τα κέρδη
τους, προχωρούν σε νέες μαζικές απολύσεις, τις οποίες βαφτίζουν «εθελούσια έξοδο
|
Ποιον
συμφέρει όμως και τι συνεπάγεται μια «εθελούσια» αποχώρηση; Συμφέρει πολλαπλώς αλλά μόνο την εργοδοσία,
αφού με την αποχώρηση των παλιών εργαζομένων μειώνεται το εργασιακό κόστος της επιχείρησης,
τόσο σε μισθούς όσο και σε ασφαλιστικές εισφορές. Εφόσον οι παλιοί «αποχωρούν
οικειοθελώς», δεν δημιουργείται και κοινωνικός αντίκτυπος, αφού δεν υπάρχει
καμιά αντίδραση από την πλευρά των εργαζομένων. Στη θέση των αποχωρούντων και
κάνοντας χρήση των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφιστεί από τις υπηρετικές
τους κυβερνήσεις, οι εργοδότες θα προσλαμβάνουν, όποτε τους χρειάζεται,
προσωπικό με μισθούς πείνας και με τις χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Με την εξαναγκαστική και μαζική αποχώρηση
των παλαιότερων, οι οποίοι έχουν την εμπειρία των εργατικών αγώνων,
υπονομεύεται η ύπαρξη και η συνέχιση των σωματείων. Για τους νεότερους που
μένουν πίσω, η «εθελούσια έξοδος» συνεπάγεται μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας και καταστρατήγηση των
εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Η
μαζική έξοδος υπαλλήλων δίνει τη
χαριστική βολή στα ήδη ελλειμματικά ασφαλιστικά ταμεία. Τα προγράμματα «εθελούσιας
εξόδου» που εφαρμόστηκαν έως τώρα από τις τράπεζες είχαν σαν αποτέλεσμα την επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων με
εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, τα οποία οι τραπεζίτες αρνούνται να καλύψουν,
ως όφειλαν. Με αποτέλεσμα οι «οικειοθελώς αποχωρούντες» να αντιμετωπίζουν
πρόβλημα όχι μόνο σε αυτά που τους έταξαν, αλλά και ως προς τη συνταξιοδοτική
τους προοπτική – πετσόκομμα στις παροχές υγείας και νέες μειώσεις των συντάξεων,
αφού μειώνονται τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτό συνέβη και με το Ταμείο
Πρόνοιας Προσωπικού του ΟΤΕ, μετά τη μαζική εθελούσια έξοδο των 5.500
υπαλλήλων, αφού τα έσοδά του, που προέρχονται μόνο από τις εισφορές των
εργαζομένων, δεν επαρκούν για να καλύψει τα δανεικά για τα εφάπαξ όσων έφυγαν.
Συνένοχες όλων
αυτών των αντεργατικών σχεδιασμών είναι οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές
ηγεσίες.
Οι οποίες, καλλιεργώντας τον φόβο, την υποταγή και την αντίληψη του «μικρότερου
κακού» και του συμβιβασμού, βάζουν πλάτη
στα μέτρα που θέλει να περάσει η εργοδοσία, ευνουχίζοντας ταυτόχρονα το
κίνημα. Μια «εθελούσια έξοδος» δεν λύνει το πρόβλημα κανενός, όσο κι αν
φαίνονται δελεαστικά τα «κίνητρα» των bonus και των
αποζημιώσεων. «Κίνητρα» που θα
εξανεμιστούν στα χαράτσια, στα δάνεια και στους φόρους, θα επιστρέψουν δηλαδή στα
ταμεία των τραπεζών!
Η λύση βρίσκεται
στον συλλογικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής των μνημονιακών αντεργατικών
πολιτικών. Οι εργαζόμενοι, νέοι και παλιοί, με πρόταγμα το συλλογικό συμφέρον,
τις αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες ενάντια στα εξοντωτικά ωράρια, τη
διεκδίκηση αξιοπρεπών μισθών, συντάξεων και παροχών υγείας, να αντισταθούν και
να μην υποκύψουν στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς των εργοδοτών. Να μην
υποκύψουν στις –όπως κι αν τις βαπτίζουν– απολύσεις τους. Να περιφρουρήσουν τα
κεκτημένα τους, για να διασφαλιστεί το μέλλον τους αλλά και το μέλλον της
επόμενης γενιάς και όλων των εργαζομένων.
Όλγα Στεφανίδου