Η κυβέρνηση δηλώνει ότι εκβιάζεται από το ΔΝΤ, αλλά
την ίδια στιγμή εκβιάζει εμάς να αποδεχθούμε τα νέα αντιλαϊκά μέτρα. Να
σταματήσουμε τον οδοστρωτήρα του 3ου Μνημονίου! Να ξανακουστεί στους δρόμους
και τις πλατείες η φωνή της αντίστασής μας!
Η οργάνωση και κινητοποίηση των ανέργων και ο
πολλαπλασιασμός των κατειλημμένων εργοστασίων είναι δύο βασικά «κλειδιά» για ν’
ανέβει το ηθικό της τάξης μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση!
1. Μήνας των
Παθών θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτός ο Απρίλιος, καθώς επίκειται η
νομοθέτηση του νέου ασφαλιστικού και του νέου φορολογικού, που περιλαμβάνουν
μια σειρά από σκληρά μέτρα για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού,
ενώ και σε άλλους τομείς, όπως τα «κόκκινα» δάνεια, οι ιδιωτικοποιήσεις και το
εργασιακό, οι «δανειστές» δεν κρύβουν τις άγριες διαθέσεις τους.
Την ίδια στιγμή, ανεργία και απλήρωτα δεδουλευμένα χτυπούν ανελέητα την εργατική τάξη, η απόγνωση των μικροαστικών στρωμάτων εντείνεται και το προσφυγικό ζήτημα περιπλέκεται, εγκυμονώντας σοβαρούς κινδύνους σε πολλά επίπεδα. Κι αν η κυβέρνηση επιμένει ότι μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης έρχεται «Ανάσταση» επενδύσεων (!), η μόνη Ανάσταση στην οποία μπορεί να ελπίζει ο λαός μας είναι εκείνη των αγώνων ενάντια στα γενοκτονικά μνημόνια και τους κανίβαλους της διεθνούς τοκογλυφίας.
Την ίδια στιγμή, ανεργία και απλήρωτα δεδουλευμένα χτυπούν ανελέητα την εργατική τάξη, η απόγνωση των μικροαστικών στρωμάτων εντείνεται και το προσφυγικό ζήτημα περιπλέκεται, εγκυμονώντας σοβαρούς κινδύνους σε πολλά επίπεδα. Κι αν η κυβέρνηση επιμένει ότι μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης έρχεται «Ανάσταση» επενδύσεων (!), η μόνη Ανάσταση στην οποία μπορεί να ελπίζει ο λαός μας είναι εκείνη των αγώνων ενάντια στα γενοκτονικά μνημόνια και τους κανίβαλους της διεθνούς τοκογλυφίας.
Μια σειρά από στοιχεία
δείχνουν ότι τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ύστερα από μια περίοδο παθητικής
αναμονής, περνούν σταδιακά στη φάση της εξάντλησης της υπομονής τους, της
ανοιχτής έκφρασης της δυσαρέσκειάς τους και της αναζήτησης διεξόδων από αυτό το πασιφανές βάλτωμα της ελληνικής
κοινωνίας. Δύο ελπιδοφόρα σημάδια είναι: οι προσπάθειες οργάνωσης και
κινητοποίησης των ανέργων και η μικρή αλλά αξιοσημείωτη αύξηση των κατειλημμένων εργοστασίων και άλλων
αυτοδιαχειριστικών προσπαθειών από τα πιο χτυπημένα κομμάτια της εργατικής
τάξης. Οι απεργίες που προκηρύσσονται ή σχεδιάζονται για το ασφαλιστικό θα
είναι σίγουρα ένας δείκτης της κατάστασης, παρότι δεν βοηθούν καθόλου οι
κοιμώμενες ή εντελώς ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Το κυρίαρχο σύνθημα αυτή τη
στιγμή πρέπει να είναι ένα: καμιά
αναμονή! Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά «αξιολόγηση» (παρά μόνο
νέα μέτρα), από καμιά συζήτηση για «ελάφρυνση» του χρέους (που είναι και
εντελώς αμφίβολο κατά πόσον θα ξεκινήσει) και δεν μας λέει απολύτως τίποτα το
ρεκόρ τουριστικών αφίξεων (ελάχιστη είναι η συμβολή τους στην πραγματική
κατάσταση της οικονομίας), ούτε οι φοβερές και τρομερές επενδύσεις που περιμένει
ο Τσίπρας – τα ακούσαμε αυτά και από τους προηγούμενους. Κανείς δεν πιστεύει
ότι πολιτικές που έξι χρόνια τώρα «διασώζουν» μόνο τους ξένους τοκογλύφους και
τους «νταβατζήδες» του εγχώριου παρασιτικού κεφαλαίου θα μπορούσαν να
προσφέρουν οποιαδήποτε ανακούφιση στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα. Η πολιτική
των «δανειστών», των ντόπιων συνεταίρων τους και εκ των πραγμάτων και της
κυβέρνησης κινείται σταθερά πάνω στον
εφιαλτικό άξονα της «εσωτερικής υποτίμησης». Η οποία θα συνεχιστεί μέσα από
τη μείωση των συντάξεων (από τις οποίες ζουν και χιλιάδες άνεργοι), την αύξηση
των άμεσων και έμμεσων φόρων, αλλά πιθανώς και με άλλους τρόπους, όπως η
κατάργηση των τριετιών και η παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων.
Καμιά αναμονή, λοιπόν! Κλιμάκωση των αντιδράσεων στο ασφαλιστικό
και το φορολογικό, συντονισμός και κινητοποίηση των ανέργων, οργάνωση της πάλης
πάνω σε άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως η κακή κατάσταση της δημόσιας υγείας και
οι ιδιωτικοποιήσεις, πολλαπλασιασμός των κατειλημμένων εργοστασίων,
πανεργατικός συναγερμός για να μην περάσουν οι νέες αντιδραστικές αλλαγές στο
εργασιακό! Σε αυτά και άλλα μέτωπα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος της το πιο
σκεπτόμενο και πιο ενεργητικό κομμάτι της εργατικής μας τάξης, με αισιοδοξία, τόλμη,
πίστη στις δυνάμεις του και νέες, πρωτότυπες μορφές πάλης, που να
ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες.
2. Οι
επόμενοι μήνες θα κρίνουν πολλά. Μετά τα μικροαστικά στρώματα, αρχίζει να
γυρίζει την πλάτη στην κυβέρνηση του Τσίπρα και η εργατική τάξη, η οποία μπορεί
να μην έχει ιδιαίτερες αυταπάτες για αυτή την κυβέρνηση, φοβάται ωστόσο ότι μια
αλλαγή της πολιτικής κατάστασης θα τη φέρει αντιμέτωπη με τη δεξιά του
Μητσοτάκη και τις άγριες αντεργατικές της διαθέσεις. Μπορεί ο Μητσοτάκης να μη
θέλει τις εκλογές τόσο πολύ όσο λέει, μπορεί ο τρόπος που πολιτεύεται να τον
κάνει ακόμα πιο αποκρουστικό στα φτωχά στρώματα, μπορεί το «κέντρο»
(Ποτάμι-ΠΑΣΟΚ) να παραπαίει, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαδίζει προς την
απώλεια και των τελευταίων λαϊκών ερεισμάτων της. Οι υποσχέσεις για χτύπημα
της «διαφθοράς» και της «διαπλοκής» δεν λένε τίποτα, στο βαθμό μάλιστα που
παραμένουν σχέδια επί χάρτου. Και σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τη δύσκολη
κατάσταση στο προσφυγικό, όπου η περίφημη συμφωνία με την Ε.Ε. και την
Τουρκία καταλήγει τελικά στον εγκλωβισμό όλων αυτών των ανθρώπων στην Ελλάδα, ανθρώπων
που θέλουν να φύγουν με κάθε τρόπο από εδώ – ένας συνδυασμός που εγκυμονεί ανά
πάσα στιγμή την έκρηξη σοβαρών επεισοδίων στην Ειδομένη, στον Πειραιά, στα
νησιά ή οπουδήποτε αλλού.
Η ιστορία με τη διαρροή των
διαλόγων Τόμσεν-Βελκουλέσκου μπορεί τελικά να αποδειχτεί μια απεγνωσμένη
προσπάθεια της κυβέρνησης να βελτιώσει τη διαπραγματευτική της θέση. Ωστόσο, αποκάλυψε και τις υπαρκτές αντιθέσεις
μεταξύ Ε.Ε. και ΔΝΤ, καθώς η Γερμανία δεν μπορεί να δεχτεί κούρεμα του
χρέους και το ΔΝΤ με τη σειρά του δεν μπορεί χωρίς αυτό το στοιχείο να
παραμείνει στο «πρόγραμμα». Πολύ περισσότερο, όμως, αποκάλυψε ότι η κατάσταση
στην Ευρώπη είναι τόσο εύθραυστη που ακόμα
και υποψία επικράτησης του ΟΧΙ στο βρετανικό δημοψήφισμα για παραμονή στην Ε.Ε.
μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις. Αυτό είναι ένα στοιχείο που
αδυνατεί να το αξιοποιήσει η υποταγμένη στους «δανειστές» κυβέρνηση, μπορεί
όμως θαυμάσια να το αξιοποιήσει το αντιστεκόμενο κομμάτι του λαού μας! Ένα αγωνιστικό ΟΧΙ στα σκληρά μέτρα που
συνοδεύουν την «αξιολόγηση», ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ στα νέα μέτρα που θα ζητηθούν για
να συζητηθεί η «ελάφρυνση» του χρέους, μια στενή «περικύκλωση» της κυβέρνησης
με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις κάθε είδους πρέπει να είναι η στρατηγική μας
για την επόμενη περίοδο. Αν οι «δανειστές», ιδίως το ΔΝΤ, σκόπευαν να
προκαλέσουν ένα αδιέξοδο για να επιβάλουν ακόμα πιο ισοπεδωτικά μέτρα, ας τους
μιμηθούμε και ας προκαλέσουμε εμείς ένα αδιέξοδο στα σχέδιά τους με τους αγώνες
μας! Με το βρετανικό δημοψήφισμα να πλησιάζει, με την ευρωπαϊκή οικονομία σε
νέα κρίση, με τη γαλλική εργατική τάξη και νεολαία στους δρόμους, ένα ξεκάθαρο μήνυμα μη υποταγής από τη μεριά
του ελληνικού λαού θα επηρέαζε καταλυτικά την πανευρωπαϊκή κατάσταση, θα
άλλαζε άρδην τον συσχετισμό δύναμης! Προς τα εκεί πρέπει να πορευθούμε. Αυτή
είναι η διέξοδος της σωτηρίας μας!
3. Η διεθνής
κατάσταση παραμένει ευνοϊκή. Οι λαοί των χωρών του «μνημονίου» έδειξαν μια ξεκάθαρα αριστερόστροφη δυναμική. Στη
Γαλλία, η εργατική τάξη και η νεολαία αντιστέκονται ρωμαλέα στα εργασιακά μέτρα
της κυβέρνησης Ολάντ-Βαλς, τα οποία είναι παρόμοια με αυτά που επιβλήθηκαν
σε εμάς με το μνημόνιο και τα νέα που ζητούν οι «δανειστές». Στην Πορτογαλία,
μια νέα κυβέρνηση επιδιώκει, αν και μέσα στα αστικά πλαίσια βέβαια, να
αποστασιοποιηθεί από την πολιτική της λιτότητας. Σε πολλές χώρες, εντός και
εκτός Ευρώπης, η μαχητικότητα της
εργατικής τάξης ανεβαίνει. Ο αμερικανικός λαός βρίσκεται, επίσης, σε μια ελπιδοφόρο προοδευτική μετατόπιση, όπως
αποδεικνύεται από τα μεγάλα κινήματα τα οποία εμφανίζονται εκεί («15 δολάρια
κατώτατο ωρομίσθιο») αλλά και το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της
χώρας ένας υποψήφιος που δηλώνει «σοσιαλιστής» (Σάντερς) διεκδικεί με αξιώσεις
το προεδρικό αξίωμα.
Ο παρηκμασμένος παγκόσμιος καπιταλισμός είναι
εγκλωβισμένος στη μακρότερης διάρκειας ύφεση της ιστορίας του, καθώς η κρίση που ξεκίνησε το 2008 από τις ΗΠΑ, χωρίς
να ξεπεραστεί ποτέ ουσιαστικά, δίνει τώρα τη θέση της σε μια νέα επιδείνωση. Η Ευρώπη παραμένει ο «αδύναμος κρίκος»
της διεθνούς κατάστασης, με τις διαμάχες και τη σύγχυση μέσα στην Ε.Ε. να
εντείνονται. Όμως, βαθιά είναι η κρίση και στο «εργοστάσιο του πλανήτη», την Κίνα, όπου σημειώνεται ρεκόρ εργατικών
απεργιών. Και μπορεί η άνοδος δυνάμεων όπως ο τζιχαντισμός και η ευρωπαϊκή
ακροδεξιά να δημιουργούν ανησυχία, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς: Το
κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα είναι τελειωμένο ιστορικά – όχι μόνο αδυνατεί να
βελτιώσει τις συνθήκες ζωής της ανθρωπότητας αλλά ξερνάει όλο και περισσότερη
βαρβαρότητα. Φτάσαμε στο σημείο όπου ακόμα και αστοί αναλυτές υποδεικνύουν ότι
πρέπει ν’ ανέβουν τα μεροκάματα για να αυξηθεί η ζήτηση και να ξεπεραστεί η
κρίση, κι όμως οι μεγαλοκαπιταλιστές
συνεχίζουν να τραβούν τον πλανήτη στο βάραθρο για να διατηρήσουν τα υπερκέρδη
τους και να κρατήσουν την εργατική τάξη υποταγμένη και περιθωριοποιημένη.
Ας μην έχουν, όμως, αυταπάτες. Το παγκόσμιο
προλεταριάτο δεν θα παραδοθεί, αλλά με όσες δυνάμεις έχει θα αντισταθεί! Η
ελληνική εργατική τάξη έχει ακόμα περισσότερους λόγους να μπει στην πρώτη
γραμμή της μάχης, καθώς η συνέχιση της «εσωτερικής υποτίμησης» και της
μνημονιακής ισοπέδωσης απειλεί όχι μόνο τη δική της επιβίωση αλλά την ίδια την
ύπαρξη αυτού του ιστορικού λαού και αυτής της ιστορικής χώρας. Ο συσχετισμός
δυνάμεων φαίνεται σήμερα άνισος εις βάρος μας, αλλά οι επόμενες καμπές, στο
οικονομικό ή το πολιτικό πεδίο, που θα υπάρξουν σύντομα, θα δώσουν ευκαιρίες
για αλλαγή αυτού του συσχετισμού. Φτάνει να επιδείξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή
τόλμη και αποφασιστικότητα, αναδεικνύοντας και τις κατάλληλες, φρέσκες ηγεσίες
για αυτόν το σκοπό.
6.4.2016
Η Συντακτική Επιτροπή
