Οι πλούσιοι πλουσιότεροι από ποτέ, εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας
της ανθρωπότητας
 |
Ο πλούτος της ανθρωπότητας καταλήγει σε όλο και
μεγαλύτερο
ποσοστό σε τραπεζικές θυρίδες και φορολογικούς παραδείσους για την
ελίτ
|
Σύμφωνα με την έκθεση της OXFΑM, μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης, που
δημοσιεύτηκε μία ημέρα πριν από την έναρξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ
στο Νταβός, υπάρχει μια ραγδαία αύξηση της κοινωνικής ανισότητας σε παγκόσμιο
επίπεδο.
Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουμε αύξηση στα κέρδη των εταιρειών, άρα και
των πλουσίων επενδυτών τους, κατά 13% σε ετήσια βάση, με κορύφωση τη χρονιά
2016-2017. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η οικονομική κρίση δεν αφορά την ανώτερη
οικονομική ελίτ. Στο 1% του πληθυσμού κατέληξαν τα 4/5 του παγκόσμιου πλούτου
το 2017. Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου κατέχουν πλούτο που είναι
ίσος με αυτόν του μισού φτωχότερου πληθυσμού του πλανήτη. Το 50% του παγκόσμιου
πληθυσμού δεν είχε το παραμικρό όφελος από τη λεγόμενη «ανάπτυξη» της
περασμένης χρονιάς. Η «ανάπτυξη» και η αύξηση των κερδών δεν οφείλονται πραγματικά
στην αύξηση της παραγωγής, αλλά στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν τον
παρασιτικό και όχι παραγωγικό χαρακτήρα του κεφαλαίου στις μέρες μας. Επίσης,
παρατηρείται η μεγαλύτερη αύξηση που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία στον αριθμό των
δισεκατομμυριούχων. Εμφανίζεται ένας καινούργιος δισεκατομμυριούχος κάθε δύο
ημέρες! Σύμφωνα με την έκθεση, οι ελάχιστοι στην κορυφή της πυραμίδας γίνονται
όλο και πλουσιότεροι, ενώ η βάση βρίσκεται παγιδευμένη στη φτώχεια. Η
μεγαλύτερη ανισότητα πλήττει, ποιους άλλους, τις γυναίκες!
Όσον αφορά τη γειτονιά μας, την Ευρώπη, τα 4/5 των θέσεων εργασίας που
δημιουργήθηκαν από την κρίση και μετά ήταν μερικής απασχόλησης ή υποαμειβόμενες.
Στη Γερμανία, 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν σε mini jobs ή με μερική απασχόληση, ενώ από το
2008 έχουν καταγραφεί σε όλο τον κόσμο 400 αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις».
Η λύσσα τους για όλο και
περισσότερα κέρδη, αλλά και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για το ποιος καπιταλιστής
θα κυριαρχήσει, εξουδετερώνοντας τους υπόλοιπους, τους τυφλώνει σε τέτοιο
σημείο, που να μην καταλαβαίνουν ότι πριονίζουν οι ίδιοι το κλαδί πάνω στο
οποίο κάθονται. Ενώ όλο και περισσότερα αστικά επιτελεία προειδοποιούν για τις
συνέπειες που θα έχει αυτή η αυξανόμενη ανισότητα στη σταθερότητα του
συστήματος, μόλις η συζήτηση φτάνει στα πρακτικά μέτρα, αρνούνται οποιαδήποτε
συλλογική παραχώρηση στην εργατική τάξη, φοβούμενοι ότι αυτό θα δυναμώσει πολύ
την εργατική τάξη απέναντι σε έναν παρηκμασμένο καπιταλισμό.
Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν την αποτυχία του συστήματος και όχι
την ευημερία του. Η έπαρση και η αλαζονεία των καπιταλιστών, η ολομέτωπη
επίθεση στα κεκτημένα δικαιώματα της εργατικής τάξης, η όλο και μεγαλύτερη
περιθωριοποίηση κομματιών της κοινωνίας, η έλλειψη σχεδιασμού για το μέλλον με
γνώμονα τη συλλογική ευημερία, είναι μερικές από τις αιτίες που κάνουν αυτό το
σύστημα θνησιγενές.
Στην ιστορία, όμως, τίποτα δεν
γίνεται μόνο του. Χρειάζεται η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει τον καταλυτικό
της ρόλο, να αφυπνιστεί, να πιστέψει στη δύναμή της, να αποκτήσει τις
κατάλληλες ηγεσίες και να περάσει στην αντεπίθεση. Δεν έχει να κάνει με έναν
παντοδύναμο εχθρό, αλλά με έναν ετοιμοθάνατο ιστορικά εχθρό. Οι άνθρωποι της δουλειάς, οι άνθρωποι που υφίστανται
την εκμετάλλευση, την αδικία και τη λεηλασία της ζωής τους, αυτοί είναι που θα
πάρουν την ευθύνη για να πάει το ρολόι στην εξέλιξη της ανθρωπότητας παρακάτω.
Για μια κοινωνία που δεν θα ευημερούν οι λίγοι εις βάρος των πολλών, αλλά όλοι
θα έχουν αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, χωρίς ανταγωνισμούς, χωρίς συγκρούσεις,
χωρίς πολέμους. Μια κοινωνία που θα τιμά και θα ανυψώνει τον άνθρωπο για να τον
φτάσει στο απόγειο της εξέλιξής του.
Μαρία Καράβολα
