Συντάξεις πείνας
ίσον μισθοί πείνας, αλλά και αύξηση της ανεργίας
 |
Οι απόμαχοι της
δουλειάς αντιστέκονται στην εξαθλίωσή τους,
και θα αντισταθούν ακόμα πιο
δυναμικά – με μεγάλες συγκεντρώσεις,
αλλά και σε μέτωπο με τους εν ενεργεία εργαζομένους,
που και αυτών
τα ασφαλιστικά δικαιώματα ισοπεδώνονται
|
Στην
αρχή των μνημονίων, το 2010, οι εγκληματικοί αστικοί εγκέφαλοι που τα σχεδίασαν
και τα εφάρμοσαν δεν χτύπησαν τις συντάξεις, πέραν της κατάργησης των δώρων,
φοβούμενοι την αντίδραση του μεγάλου αριθμού των συνταξιούχων (γύρω στα 2
εκατομμύρια). Όσο προχωρούσαν όμως τα μνημονιακά μέτρα, έφτασε και η σειρά των
απόμαχων της δουλειάς. Πρώτα ήταν ο νόμος Λοβέρδου, το 2012, και μετά ο νόμος
Κατρούγκαλου, το 2016, που αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αρχικά στα
62 και μετά στα 67 χρόνια. Έχει ήδη ψηφιστεί η γενική μείωση των συντάξεων από
το 2019, μέσω της περικοπής των «προσωπικών διαφορών». Έτσι, οι συνολικές
περικοπές θα φτάσουν σε ορισμένες περιπτώσεις και το 70% σε σχέση με την αρχική
σύνταξη.
Οι επικουρικές συντάξεις περικόπηκαν σχεδόν μέχρι κατάργησης. Πέρα από
όλα αυτά, όμως, έχουν γίνει και γίνονται μειώσεις και με άλλους τρόπους, ακόμα
και στις πιο χαμηλές συντάξεις. Το ΕΚΑΣ περικόπηκε δραστικά, με προοπτική να
καταργηθεί τελείως. Ακόμα χειρότερα, όλες
οι συντάξεις έχουν μπει κάτω απ’ τη
λαιμητόμο του «κόφτη». Η συνταξιοδοτική δαπάνη για φέτος έφτασε το 18% του
Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Αυτό γιατί, αν και η ίδια η δαπάνη έχει
μειωθεί, έχει μειωθεί περισσότερο το ΑΕΠ, λόγω της μνημονιακής καθήλωσης της
οικονομίας. Υπάρχει όρος –αυτός είναι ο «κόφτης»–, αν η δαπάνη υπερβαίνει το
16% του ΑΕΠ, να γίνονται άμεσες περικοπές. Για να μη συμβεί αυτό, θα πρέπει το
ΑΕΠ τον επόμενο χρόνο να αυξηθεί 4%. Οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις, όμως, μιλάνε
για άνοδο 2,5%. Επίκεινται δηλαδή νέες
μειώσεις, πέρα απ’ τις ήδη αποφασισμένες.
Οι
αστοί και τα όργανά τους επικαλούνται κάθε φορά για το χτύπημα των συντάξεων ότι
τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν χρήματα. Τα
ταμεία όμως αδειάζουν όχι εξαιτίας των υψηλών συντάξεων, γιατί δεν υπάρχουν πια
τέτοιες, η μεγαλύτερη είναι 1.300 ευρώ το μήνα, αλλά εξαιτίας της ανεργίας και
των χαμηλών μισθών. Οι ασφαλιστικές εισφορές του ενεργού πληθυσμού είναι
πλέον μικρές και οι άνεργοι φυσικά δεν καταβάλλουν τέτοιες. Σ’ αυτά να προσθέσουμε και τη συνεχιζόμενη
εισφοροδιαφυγή των πάσης φύσεως εργοδοτών.
Η
κατάσταση αυτή επιφέρει πολύπλευρη κοινωνική εξαθλίωση. Οι νεότερες γενιές
χάνουν το αποκούμπι που τους είχε απομείνει και πολλοί συνταξιούχοι
αναγκάζονται να δουλέψουν, με πενιχρό μισθό και αναγκαστικά ανασφάλιστοι. Έτσι όμως, πέρα απ’ τις συνέπειες για την
υγεία τους, αυξάνονται η «μαύρη» εργασία και η ανεργία, και συμπιέζονται και
άλλο προς τα κάτω οι μισθοί.
Οι
εγκληματίες καπιταλιστές των μνημονίων ξέρουν ότι ο δρόμος αυτός είναι
αδιέξοδος. Τον συνεχίζουν όμως γιατί
πραγματικός τους σκοπός δεν είναι η «ανάκαμψη» της οικονομίας και της χώρας
αλλά το τσάκισμα και η εξόντωση του ελληνικού λαού. Ξέρουν ότι ένα ακόμα
χαμηλότερο επίπεδο συντάξεων κατεβάζει γενικά το επίπεδο διαβίωσης του λαού,
άρα νομιμοποιεί και τους χαμηλούς μισθούς.
Η μόνη διέξοδος για
να ενισχυθούν τα ασφαλιστικά ταμεία είναι να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με
αξιοπρεπείς μισθούς και σταθερές σχέσεις εργασίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με
δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις. Μια τέτοια προοπτική, όμως, απαιτεί το
σπάσιμο του θανάσιμου για τον λαό μνημονιακού «κύκλου». Οι συντάξεις πρέπει να
έχουν ένα κατώτατο όριο που να επιτρέπει στους απόμαχους της δουλειάς να ζουν
με αξιοπρέπεια και φυσικά να καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες τους. Ο σκοπός
των καπιταλιστών είναι να μας κάνουν να δουλεύουμε μέχρι λίγο πριν το
νεκροταφείο, ενώ την κοινωνία θα τσακίζουν η ανεργία και η ανέχεια. Δεν πρέπει
να τους αφήσουμε. Η μνημονιακή
δικτατορία μπορεί να σπάσει μόνο με τον δικό μας δυναμικό αγώνα, και τον αγώνα
αυτό μπορούν να το δώσουν και οι ίδιοι οι συνταξιούχοι, με μεγάλες
συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις.
Σ. Κρόκος
