 |
Μετά το λιμάνι του
Πειραιά, σειρά έχει της Θεσσαλονίκης.
Το μνημονιακό καθεστώς δεν θα σταματήσει
το ξεπούλημα
της χώρας.
|
Μετά
το λιμάνι του Πειραιά, οδεύει προς πώληση το δεύτερο σε μέγεθος λιμάνι της
χώρας, αυτό της Θεσσαλονίκης. Και μετά απ’ αυτό, δέκα μικρότερα σε όλη την
Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Βόλος, Λαύριο, Ραφήνα, Ελευσίνα, Ηράκλειο,
Πάτρα, Ηγουμενίτσα, Κέρκυρα). Τον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ)
ετοιμάζονται να εξαγοράσουν εταιρείες γαλλικών, γερμανικών και ρωσικών
συμφερόντων. Βασικός «παίκτης» όμως είναι ο ισχυρός πλέον άνδρας στη Βόρεια
Ελλάδα, εκπρόσωπος του μαφιόζικου ρωσικού κεφαλαίου, Ιβάν Σαββίδης.
Το
τίμημα του ξεπουλήματος (135 εκατομμύρια ευρώ) ούτε καν φυσικά αντικατοπτρίζει την πραγματική και ουσιαστική αξία του
ΟΛΘ. Ο ΟΛΘ έχει προγραμματισμένες επενδύσεις 145 εκατομμυρίων ευρώ άμεσα
και 309 εκατομμυρίων μακροπρόθεσμα. Οι
αγοραστές δεν έχουν δεσμευτεί για καμία επένδυση. Για τα 10 μικρότερα
λιμάνια η κυβέρνηση λέει ότι δεν θα είναι ιδιωτικοποιήσεις αλλά παραχώρηση
τμημάτων. Αυτά, βέβαια, είναι φτηνές δικαιολογίες.
Τα
λιμάνια ξεπουλιούνται γιατί συνεχίζεται η μεγαλοαστική πολιτική της
ασιατοποίησης της χώρας. Οι καπιταλιστές
θέλουν την Ελλάδα πύλη εισόδου και διακομετακομιστικό κέντρο για τα άθλια
ασιατικά προϊόντα, που πρώτα απ’ όλα χτυπάνε την εγχώρια παραγωγή και το
βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Στη Θεσσαλονίκη, αυτός που αποκτάει
τώρα το «πάνω χέρι» είναι ο ευρασιατικός άξονας, που ξεκινάει από την Κίνα και
διαμέσου της Ρωσίας φτάνει στην κεντρική Ευρώπη.
Οι
εργαζόμενοι του ΟΛΘ καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση, φοβούμενη τις αντιδράσεις
τους, μετέφερε τη γενική συνέλευση του Οργανισμού στην Αθήνα, ώστε να αλλάξει
το καταστατικό και να καταστεί δυνατό το ξεπούλημα. Αυτό δείχνει ότι οι
καπιταλιστές και τα όργανά τους φοβούνται πάντα την αντίδραση των εργαζομένων.
Τα λιμάνια δεν
είναι χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό λαό. Σαν πύλες της χώρας μπορούν και
πρέπει να γίνουν μοχλοί πραγματικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό όμως χρειάζεται πρώτα
απ’ όλα η αποτροπή του ξεπουλήματός τους. Οι πρώτοι που θίγονται είναι οι ίδιοι
οι εργαζόμενοι των λιμανιών, που απειλούνται με μειώσεις μισθών, απολύσεις και
κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων. Από εκεί μπορεί να ξεκινήσει ο αγώνας και να
αγκαλιάσει ευρύτερα στρώματα του λαού. Τα λιμάνια μπορούν να μείνουν δημόσια
περιουσία και να λειτουργήσουν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Σ. Κρόκος
