 |
Οι μάλλον υποτονικές
ευρωπαϊκές αντιδράσεις στους δασμούς
του Τραμπ σε χάλυβα και αλουμίνιο τον
ενθαρρύνουν
να το τραβήξει κι άλλο!
|
Στις
31 Μαΐου η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε την επιβολή δασμών στο αλουμίνιο (10%) και
στον χάλυβα (25%) που εισάγονται από Καναδά, Μεξικό και Ευρωπαϊκή Ένωση,
καθιστώντας ακριβότερες τις εισαγόμενες αυτές πρώτες ύλες και λιγότερο
ελκυστικές απ’ ό,τι οι εγχώρια παραγόμενες. Η σαφής πρόθεσή του είναι να προστατεύσει το
παραγωγικό κεφάλαιο των ΗΠΑ και να στραγγαλίσει τους ανταγωνιστές του,
στερώντας τους αγορές.
Το
ενδεχόμενο ενός εμπορικού πολέμου δεν πτοεί τον Τραμπ, ο οποίος και σε αυτό το
θέμα δείχνει να πραγματοποιεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, προκαλώντας «εγκεφαλικά»
στις ηγεσίες των άλλων δυτικών χωρών, των οποίων τα ισχυρά μονοπώλια χτυπά. Και
πώς αντιδρούν αυτές; Η Ε.Ε., των πολλών συγκρουόμενων συμφερόντων και της
ανύπαρκτης ηγεσίας, είπε ότι είναι αποφασισμένη να προσφύγει στον Παγκόσμιο
Οργανισμό Εμπορίου και να επιβάλει αντίστοιχα δασμούς σε εισαγόμενα στην Ε.Ε.
αμερικανικά προϊόντα, όπως τα τζινς, οι Harley Davidson και... το φιστικοβούτυρο!
Τα
παραπάνω πρέπει να τα δούμε σε συνδυασμό με ό,τι σχεδιάζει ο αμερικάνικος
ιμπεριαλισμός συνολικά παγκοσμίως. Αυτή τη στιγμή, οι κύριοι οικονομικοί ανταγωνιστές
των Αμερικανών είναι η Κίνα και η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. Ο Τραμπ, λοιπόν,
επιλέγει να χτυπήσει πρώτα τον πιο αδύναμο «κρίκο», τη διαιρεμένη Ευρώπη, με τους δασμούς (στους
οποίους θα προστεθούν πιθανότατα και δασμοί για τα αυτοκίνητα). Έπειτα, επιχειρεί
να συρρικνώσει την
κινεζική επιρροή παγκοσμίως, ξεκινώντας με τις κυρώσεις
κατά του Ιράν –όπου έχουν ισχυρή παρουσία η Kίνα και η Γαλλία–, παρεμβαίνει στη
διένεξη στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, όπου συγκρούονται Κίνα, Φιλιππίνες,
Βιετνάμ, Μαλαισία, Μπρουνέι και Ταϊβάν, καθώς από εκεί περνάει το ένα τρίτο των
εμπορευμάτων που διακινούνται παγκοσμίως, ενώ προσπαθεί με αφορμή το ζήτημα της
Βόρειας Κορέας να βάλει «σφήνα» στα κινεζικά συμφέροντα στην περιοχή.
Εμείς από την πρώτη στιγμή επισημάναμε ότι οι ΗΠΑ
θα το τραβήξουν μέχρι τέλους, αδιαφορώντας για την «παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη»
και ολοκληρώνοντας τη στροφή στον προστατευτισμό, γιατί το μόνο που ενδιαφέρει τον
αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία του. Αυτό
στην πράξη σημαίνει ότι η μέχρι τώρα κυρίαρχη παγκοσμίως στρατηγική του
«νεοφιλελευθερισμού» και των «ανοιχτών αγορών» οδηγείται σε τρανταχτή χρεοκοπία.
Γιάννης Τριανταφύλλου
