Τα
υπερκέρδη της πολυτελούς τουριστικής βιομηχανίας βγαίνουν από το ανελέητο
ξεζούμισμα των εργαζομένων της
 |
Στο
φόντο οι πολυτελείς βίλες, στο μπροστά μέρος της φωτό τα κοντέινερ,
που
χρησιμοποιούνται όλο και πιο μαζικά για κατοικίες εργαζομένων
στη Μύκονο. Αυτή
είναι η… άλλη όψη της πολυτελούς τουριστικής
βιομηχανίας στη χώρα μας.
|
Μύκονος!
«Εδώ δεν υπάρχει κρίση, μόνο ανάπτυξη!», λένε οι προβλέψεις και οι αριθμοί των
αφίξεων για άλλη μια τουριστική σεζόν. Για ποιον όμως; Το νεοφιλελεύθερο
επιχείρημα που συνδέει το τουριστικό success story με τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και την
αξιοπρεπή διαβίωση των εργαζομένων, εδώ καταρρέει με πανηγυρικό τρόπο!
Αρχές Ιούνη ακόμη, και παρ’ όλα αυτά η
τουριστική κίνηση στο νησί δείχνει να είναι στο απόγειό της. Εκτός από τους
μεγάλους tour
operators,
που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας τουριστικής αγοράς, και τις μεγάλες all-inclusive ξενοδοχειακές
μονάδες που μετρούν τα έσοδα στα ταμεία τους και τα «ρεκόρ» της «ατμομηχανής
της οικονομίας μας», όπως χαρακτηρίζεται ο τουρισμός, εκτός από τα κάθε είδους
τυχοδιωκτικά αρπακτικά παγκόσμιας εμβέλειας, τα οποία οσμίζονται τις χρυσές
ευκαιρίες που προσφέρει η κρίση και η ανοδική τάση των δεικτών του τουρισμού, υπάρχει και το άλλο πρόσωπο της
«ανάπτυξης», που μόνο ανάπτυξη δεν θυμίζει.
Χιλιάδες εργαζόμενοι, Ελληνόπουλα
κυρίως, έρχονται στη Μύκονο με την ελπίδα να βρουν μια θέση αξιοπρεπούς
εργασίας. Αντ’ αυτού, βρίσκονται
αντιμέτωποι με το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης, της εργοδοτικής
ασυδοσίας, μετρώντας τα «ρεκόρ» της συρρίκνωσης των δικαιωμάτων τους.
Στον αντίποδα της χλιδάτης Μυκόνου και των
πολυτελών πεντάστερων ξενοδοχείων, όπου οι τιμές έχουν τους δικούς τους
ξέφρενους ρυθμούς (ελάχιστη κατανάλωση για να κλείσεις τραπέζι σε privė club κοντά
στα 1.000 ευρώ, η τιμή της σαμπάνιας 25.000 ευρώ), των εξεζητημένων «υπηρεσιών»
και του φανταστικού σέρβις, επικρατεί μια κατάσταση εργασιακής ζούγκλας. Οι περίφημοι
«αναπτυξιακοί» –αντεργατικοί– νόμοι, μαζί με τις επιδοτήσεις που εξασφαλίζουν
για τους μεγαλοεργοδότες στο όνομα της «ανάπτυξης», επέβαλαν και τη μάστιγα της
«ευέλικτης» εργασίας (ευέλικτη μόνο προς όφελος του εργοδότη). Υπερεκμετάλλευση, καταστρατήγηση των
ωραρίων (10ωρα και 12ωρα στην καλύτερη περίπτωση), εκατοντάδες απλήρωτες υπερωρίες, ανασφάλιστη εργασία, ρεπό ανύπαρκτα, κατάργηση
βαρέων και ανθυγιεινών, κουρέλιασμα των κλαδικών συμβάσεων, μισθοί που πολλές
φορές δεν φτάνουν το κόστος μιας διανυκτέρευσης στα πολυτελή ξενοδοχεία,
εντατικοποίηση της εργασίας.
Για να αποφύγουν τα πρόστιμα, οι εργοδότες
ασφαλίζουν τους εργαζόμενους με πλασματικές αποδοχές (πολύ μικρότερες,
εννοείται) και τη διαφορά του συμφωνημένου μισθού την καταβάλλουν «μαύρα». Σε
άλλες περιπτώσεις, με σύμμαχο πάντα τον φόβο της ανεργίας και την εργοδοτική
τρομοκρατία, επιδόματα και δώρα που ήταν υποχρεωτικό να καταβληθούν μέσω
τραπέζης στους εργαζόμενους, στη συνέχεια ζητήθηκαν πίσω (στο χέρι) από τους
εργοδότες!
Τα voucher τουρισμού
(θέσεις κακοπληρωμένης δήθεν μαθητείας) στην πραγματικότητα είναι ένα σύγχρονο
δουλεμπόριο, που στήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με πρόφαση την εκπαίδευση, προσφέρεται τζάμπα ή εξαιρετικά φθηνό και
επιδοτούμενο εργατικό δυναμικό στο μεγάλο τουριστικό κεφάλαιο, το οποίο προσωπικό,
αντί να «μαθητεύει», καλύπτει πάγιες θέσεις εργασίας στις επιχειρήσεις.
Τα σπίτια, λόγω της αυξημένης ζήτησης,
είναι δυσεύρετα. Άλλα και όσα είναι διαθέσιμα, ή είναι απαγορευτικά τα ενοίκια για
τους εργαζόμενους ή είναι υπόγεια- τρώγλες. Έτσι, και με την ανοχή των τοπικών
αρχών, το νησί γέμισε με καταυλισμούς κοντέινερ,
ενίοτε καμουφλαρισμένων, στα οποία στοιβάζονται οι εργαζόμενοι, μέσα σε απαράδεκτες
συνθήκες. Από τη μια λοιπόν το τουριστικό κεφάλαιο που προσφέρει πάσης φύσεως
ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες στους luxury
πελάτες
του και από την άλλη στρατιές εργαζομένων που βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους
το «οικονομικό θαύμα» της Μυκόνου.
Ο
τουρισμός πρέπει να σέβεται τους εργαζόμενους απ’ όλες τις απόψεις. Εργασιακά,
μισθολογικά, στις συνθήκες διαβίωσης. Η παροχή δωρεάν σίτισης και στέγασης για
κάθε εργαζόμενο είναι αυτονόητη υποχρέωση της εργοδοσίας. Πενθήμερο και 8ωρο με
αξιοπρεπείς μισθολογικές απολαβές. Οργάνωση στα αντίστοιχα σωματεία. Επιτροπές
στους χώρους δουλειάς. Κανένας εργαζόμενος να μη μείνει μόνος του απέναντι στην
εργοδοτική τρομοκρατία.
Φλώρα Τριστάν
