 |
Η αντίδραση, είτε
καταφεύγει στην ωμή βία είτε ελίσσεται πολιτικά, δεν έχει
καταφέρει να
σταματήσει την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων
Λατινοαμερικανών να παλέψουν
για τα δίκαιά τους
|
Παρά
τη βίαιη καταστολή στις κινητοποιήσεις-εξεγέρσεις της Λατινικής Αμερικής, οι
λαοί δεν το βάζουν κάτω· συνεχίζουν να συγκρούονται με τις κατασταλτικές
δυνάμεις των καθεστώτων και να προωθούν τις διεκδικήσεις τους.
Στη
Βολιβία, η αυτοανακηρυχθείσα
με τη βοήθεια του στρατού «μεταβατική πρόεδρος» Τζανίν Ανιές αδυνατεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση,
παρά την επιστράτευση της εκκλησίας και των ακροδεξιών συμμοριών, τη στήριξη
του ΟΗΕ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, και την υποταγή του πρώην κυβερνώντος κόμματος του
Έβο Μοράλες και τις εκκλήσεις του ίδιου για «εθνικό διάλογο».
Στις
15 Νοέμβρη, ο στρατός χτύπησε μια μεγάλη πορεία των «κοκαλέρος» προς τη Λα Πας.
Χτύπησε στην πόλη Σακάμπα, αφήνοντας 10 νεκρούς αγρότες, από σφαίρες μολύβδου,
και 50 τραυματίες. Η εργατική τάξη της Βολιβίας, οι αγρότες και οι Ινδιάνοι,
κύρια βάση του κόμματος του Έβο Μοράλες, αντιστέκονται σθεναρά, παρά τη
συμβιβαστική πολιτική αυτού του κόμματος και παρακάμπτοντάς το. Οι εναλλακτικές λύσεις που μπαίνουν από τη
νέα εξουσία είναι ή συμφωνημένες εκλογές ή ένα άμεσο δικτατορικό καθεστώς. Ο
λαός διαφωνεί! Θέλει εδώ και τώρα κρατικοποίηση όλων και ελευθερία.
Στη
Χιλή συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις
του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Ο
λαός ζητά ανοιχτά την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος του Πινιέρα και την
απελευθέρωση της χώρας από αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Οι νεκροί και οι
τραυματίες, τα βασανιστήρια και οι βιασμοί, αντί να φοβίσουν τον λαό, τον έχουν
αντιθέτως δυναμώσει και ταυτόχρονα επέσυραν την κατακραυγή των λαών του κόσμου.
Το καθεστώς πέρασε έναν νόμο κατά της χρήσης κουκούλας που κρύβει το
πρόσωπο και έναν νόμο που μετατρέπει σε ποινικό αδίκημα τις διαμαρτυρίες στον
δρόμο και τις απεργίες. Την ίδια στιγμή, απάλλαξαν τους αστυνομικούς που
κατηγορούνται για βασανιστήρια και βιασμούς. Οι εργατικές και πολιτικές
οργανώσεις καλούν σε διαδηλώσεις ενάντια σε αυτούς τους νόμους σε όλη τη χώρα. Η εργατική τάξη έχει περάσει στο προσκήνιο,
με τον συντονισμό πολλών κλάδων και την προώθηση περισσότερων εργατικών
αιτημάτων.
Για
να κατευνάσει την οργή του κόσμου η κυβέρνηση έδωσε αύξηση 50% στις συντάξεις
(η κατώτατη σύνταξη είναι 130 δολάρια και ο κατώτατος μισθός 400), μα χωρίς να
πειράξει τον ιδιωτικό χαρακτήρα του συνταξιοδοτικού συστήματος, όπου το μισητό
ιδιωτικό ασφαλιστικό ταμείο AFP χορηγεί πολλά
εκατομμύρια σε επιχειρήσεις από τα λεφτά των ασφαλισμένων. Το σφάλμα του
Σαλβαντόρ Αλιέντε να πάει προς τον σοσιαλισμό από τον κοινοβουλευτικό δρόμο
πληρώνει εδώ και 46 χρόνια ο ηρωικός λαός της Χιλής, που δεν σκύβει όμως το
κεφάλι.
Στην
Κολομβία προετοιμάζονται νέες
διαμαρτυρίες μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων μεταξύ της κυβέρνησης του Ιβάν
Ντούκε και της εθνικής επιτροπής ανέργων. Αφορμή των κινητοποιήσεων ήταν η
υπογραφή από τον υπουργό Οικονομικών ενός διατάγματος για τη δημιουργία μιας
εταιρείας χρηματοπιστωτικών συμμετοχών, η οποία παίρνει από τα χέρια του
κράτους τον έλεγχο των ιδιωτικών τραπεζών, και η ψήφιση φορολογικών, εργασιακών
και συνταξιοδοτικών «μεταρρυθμίσεων» βάσει εντολών του ΔΝΤ. Στις 21 Νοέμβρη έγινε η μεγαλύτερη απεργία
στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, με εκατομμύρια διαδηλωτές στους δρόμους. Μετά
την αποτυχία των τελευταίων διαπραγματεύσεων, ο λαός πιέζει για νέες
κινητοποιήσεις, απειλώντας μάλιστα τους ηγέτες των συνδικάτων. Ο μόνος δρόμος για τη δικαίωση των
απαιτήσεων των εργαζομένων και των ανέργων περνάει μέσα από μια καλά οργανωμένη
γενική απεργία διαρκείας.
Οι
αγώνες στη Λατινική Αμερική στρέφονται, με μικρές διαφοροποιήσεις, ενάντια στα
μέτρα που επιβάλλονται με την καθοδήγηση του ΔΝΤ, ενάντια στην εξοντωτική
καταπίεση και εκμετάλλευση, αλλά και κατά της διαφθοράς των παραδοσιακών
κομμάτων. Οι λαοί απαιτούν δημοκρατικά
δικαιώματα, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, γενική αναπροσαρμογή προς τα κάτω
των τιμών στα βασικά αγαθά, τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο, καύσιμα,
μεταφορές, δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, υγεία κ.ά. Παρά τις συμβιβαστικές λύσεις
που προτείνουν τα παραδοσιακά «αριστερά» κόμματα, ο λαός τα ξεπερνά,
συνεχίζοντας τον αγώνα στον δρόμο. Σ’ αυτό το σημείο της ταξικής πάλης φαίνεται
η αναγκαιότητα μιας πραγματικά επαναστατικής ηγεσίας, όπου όλο αυτό το μίσος
ενάντια στην εκμετάλλευση θα το καθοδηγήσει προς μια εργατική σοσιαλιστική
επανάσταση, μακριά από τις αυταπάτες του ειρηνικού περάσματος προς τον
σοσιαλισμό, που μέχρι τώρα μόνο ήττες έχει δώσει.
Χρήστος Χατζής
