«Απ’ ό,τι μπόρεσα να
διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το
να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας
θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. [...] Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την
ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομιών μιας μικρής κλίκας εμπόρων
και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
Η κλίκα αυτή είναι
αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν
ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της
χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό
σύστημα που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο
συναλλάγματος γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις
τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα
κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής
οικονομίας.
Τα συμφέροντα των
εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική
ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά
το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ’ αυτό. Οι
μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το
μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.
Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε
να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του
οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των
εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτυ», τα
οποία τους παραχώρησε η αμερικανική ναυτική αποστολή με την εγγύηση του
ελληνικού κράτους.
Η ομάδα πίεσης της καλής
κοινωνίας –οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν
Μόριτς και στην αθηναϊκή Πλατεία Κολωνακίου– θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι
απ’ αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τα Αγγλικά.
Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική
αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα
γεύματα ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα
του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ’ τα πιο φίνα
κρασιά και φαγητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του
γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί
τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αριστοκρατικών
σπορ.
Η αντίθεση ανάμεσα στο
γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας
είναι πραγματικά τρομερή…».
Έκθεση του Αμερικανού απεσταλμένου στην
Ελλάδα Πωλ Πόρτερ προς το Κογκρέσο των ΗΠΑ, 1947 (αποσπάσματα)
(Στη φωτό ο Πόρτερ με Έλληνες πολιτικούς της
εποχής)
