Ισοπεδώνεται ο
κοινωνικός αναδιανεμητικός χαρακτήρας του συστήματος
και ανοίγει ο
δρόμος για την ιδιωτικοποίηση
 |
Η μάχη για την κοινωνική
ασφάλιση δεν τελείωσε. Είναι μπροστά μας
, μπορούμε να τη δώσουμε και να είναι
νικηφόρα, αρκεί
να προετοιμαστούμε κατάλληλα για αυτό.
|
Ο
νέος νόμος για την κοινωνική ασφάλιση, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση της Νέας
Δημοκρατίας, είναι μια συνέχεια όλων των προηγούμενων αντι-ασφαλιστικών νόμων,
και βασικά του αμέσως προηγούμενου, του νόμου Κατρούγκαλου (2016) της
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει στις «ράγες», σε μακροπρόθεσμη προοπτική, μέχρι το 2070,
τη γενικότερη κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, αφού μειώνει προοδευτικά τη συνταξιοδοτική δαπάνη και την κρατική
επιχορήγηση, ώσπου να φτάσουν σε ένα ποσοστό του ΑΕΠ 4-5%, που δεν θα φτάνει
για την κάλυψη των αναγκών ενός στοιχειωδώς δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος.
Με
τον νέο νόμο παραμένει το ηλικιακό όριο των 67 ετών για συνταξιοδότηση, ή το
νωρίτερο τα 62 έτη, αλλά με 40 χρόνια εργασίας. Όμως, η προοπτική είναι,
ανάλογα και με το προσδόκιμο ζωής, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξάνεται
σταδιακά και να φτάσει τα 69 έτη το 2036 και τα 72 έτη το 2066! Δουλειά μέχρι το βαθύτατο γήρας, δηλαδή, με
το θρασύτατο επιχείρημα απ’ τη μεριά των αστών ότι το προσδόκιμο ζωής
αυξάνεται. Παγιώνεται ακόμα η διάσπαση της σύνταξης σε τρεις βασικούς
πυλώνες: τον πρώτο, που χωρίζεται σε δύο
μέρη, τη λεγόμενη «εθνική» σύνταξη, που θα είναι και η μόνη που θα
χρηματοδοτεί και θα εγγυάται το κράτος, και
την ανταποδοτική, που θα πηγαίνει ανάλογα με τα χρόνια εργασίας· τον δεύτερο,
που είναι η επικουρική ασφάλιση και
θα τροφοδοτείται απ’ τα αποθεματικά των αντίστοιχων ταμείων· και τον τρίτο, που
είναι ο «κεφαλαιοποιητικός», στην ουσία
δηλαδή ιδιωτικός. Για την επικουρική ασφάλιση σχεδιάζεται η ενσωμάτωση του
ενιαίου ταμείου των μισθωτών (ΕΤΕΑΕΠ) με τα ταμεία των επαγγελματιών,
αυτοαπασχολούμενων κ.λπ. Το ΕΤΕΑΕΠ έχει απόθεμα 8 δις ευρώ. Η ενοποίησή του με
τα ελλειμματικά επικουρικά ταμεία της μικροαστικής τάξης ανοίγει τον δρόμο για
την υπερχρέωσή του, με τελικό στόχο βέβαια την ιδιωτικοποίηση.
Οι
όποιες αυξήσεις υπάρξουν θα είναι για όσους έχουν από 33 χρόνια εργασίας και
επάνω, και λαμβάνουν σύνταξη άνω των 1.300 ευρώ. Καταργείται οριστικά η 13η
σύνταξη, και στην ουσία μεγαλώνει το
χάσμα μέσα στη μάζα των συνταξιούχων ανάμεσα στις χαμηλές και τις υψηλότερες
συντάξεις. Ενώ έμμεσα υποχρεώνονται οι νυν εργαζόμενοι να παραμείνουν στη
δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα για να πάρουνε μια αξιοπρεπή σύνταξη. Ακόμα, επανέρχονται τα κλιμάκια ασφάλισης και
αυξάνεται το κατώτερο για τους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες,
τη μικροαστική τάξη δηλαδή. Ενώ και εδώ ευνοούνται τα πιο υψηλά εισοδήματα,
αφού θα πληρώνουν ως ποσοστό εισφοράς λιγότερα από τα χαμηλά.
Η μάχη για την
κοινωνική ασφάλιση δεν έχει τελειώσει. Δεν είναι εύκολο για την αστική τάξη να
περάσει τα σχέδιά της για πλήρη διάλυση-ιδιωτικοποίηση. Το κόστος της
«μετάβασης» για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης είναι τεράστιο και
δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό τώρα ούτε ο δημόσιος ούτε ο εγχώριος
ιδιωτικός τομέας. Ο τρίτος πυλώνας, της «κεφαλαιοποίησης», παρόλο που
ουσιαστικά έχει καθιερωθεί απ’ το 2002 (νόμος ΠΑΣΟΚ), έχει συσσωρεύσει ελάχιστα
ποσά (1,4 εκατομμύρια ευρώ) και ποσοστό ασφαλισμένων (4%).
Την κοινωνική
ασφάλιση μπορούμε να την υπερασπιστούμε μόνο εμείς, οι εργαζόμενοι, με την
οργανωμένη πάλη μας. Χρειάζεται ένα γενικότερο σχέδιο απ’ τη μεριά του
εργατικού κινήματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με νέες θέσεις
εργασίας, με πλήρεις και σταθερές εργασιακές σχέσεις, με αξιοπρεπείς μισθούς,
με πάταξη της «μαύρης» ανασφάλιστης εργασίας και της εργοδοτικής
εισφοροδιαφυγής. Άμεσα παλεύουμε για την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών
νόμων της αστικής τάξης. Σε αυτόν το δρόμο είναι το μέλλον για τη δημόσια
κοινωνική ασφάλιση. Και αυτήν την προοπτική μπορεί να την επιβάλει μόνο ο
οργανωμένος εργαζόμενος λαός με τη μαζική και αποτελεσματική δράση του.
Σ. Κρόκος
