Η εικόνα των Αρμενίων να
εγκαταλείπουν το Ναγκόρνο Καραμπάχ και να βάζουν φωτιά στα σπίτια τους για να
μην πέσουν στα χέρια των Αζέρων συγκίνησε όλον τον ελληνικό λαό. Και αυτό είναι
φυσικό – οι δυο λαοί έχουμε πολλές κοινές ιστορικές εμπειρίες…
Η ήττα των Αρμενίων ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων: το Αζερμπαϊτζάν ως κράτος έχει σαφώς μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική ισχύ· στο πλευρό του πολέμησε επί της ουσίας και η Τουρκία του Ερντογάν, ενώ είχε ακόμα την υποστήριξη του Ισραήλ και εμμέσως των ΗΠΑ. Η Αρμενία υπολόγιζε στη Ρωσία, από την οποία όμως εγκαταλείφθηκε αισχρά. Μάλιστα, η Ρωσία υπογείως επεδίωξε την ήττα της Αρμενίας, αφού θα εγκαταστήσει στρατεύματα («ειρηνευτικά») στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και, πιθανότατα, θα απαλλαγεί και από τη φιλο-δυτική κυβέρνηση της Αρμενίας…
Οι Ευρωπαίοι επέδειξαν πλήρη
αδιαφορία για έναν μικρό, ιστορικό χριστιανικό λαό, εκθρέφοντας έτσι ακόμα
περισσότερο την αλαζονεία του Ερντογάν. Είναι φανερό ότι οι εξελίξεις στον
Καύκασο συνεπάγονται περαιτέρω αποθράσυνση του καθεστώτος Ερντογάν σε Ανατολική
Μεσόγειο και Αιγαίο.
Το κυριότερο, όμως, που μας
έδειξε αυτός ο πόλεμος είναι ότι: για να υπερασπιστεί την ύπαρξή του ένας λαός χρειάζεται
αποφασισμένες ηγεσίες, ετοιμότητα για ασυνήθιστες θυσίες και, φυσικά, να ξέρει
πολύ καλά ποιοι είναι οι φίλοι του και ποιοι οι εχθροί του.
Πάρις Δάγλας
