 |
| Το καθεστώς στοχοποιεί τη νεολαία, ότι δήθεν «με την κοινωνικότητά της διασπείρει τον ιό». Στοχοποιούν το πιο δυναμικό και ανήσυχο κομμάτι του πληθυσμού, ώστε μέσα από τον φόβο και την ατομικοποίηση να μας μετατρέψουν όλους σε άβουλα όντα, εύκολα χειραγωγήσιμα. |
Με εμμονή στις νεοφιλελεύθερες «αξίες» της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεικνύει για άλλη μια φορά την απέχθειά της για τον ελληνικό λαό. Ενώ δεν έκανε τίποτα για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας, προκειμένου να αντιμετωπίσει το δεύτερο κύμα της πανδημίας, επέβαλε την έσχατη και πιο σκληρή λύση ενός δεύτερου λοκντάουν. Εξακολουθεί όμως ταυτόχρονα να περνά νομοσχέδια και διατάγματα που θυμίζουν μνημόνιο, σκορπά τα λεφτά του ελληνικού λαού στους διάφορους παρατρεχάμενούς της, επιβάλλει μέτρα καταστολής που θυμίζουν άλλες εποχές.
Αυτή η κυβέρνηση λοιπόν τολμά να
μιλά για «ατομική ευθύνη». Να στοχοποιεί
τη νεολαία ότι μεταδίδει τον ιό στις πλατείες, να επιβάλει απαγόρευση
κυκλοφορίας και απαγόρευση συναθροίσεων με πρόσχημα τη διαφύλαξη της δημόσιας
υγείας, που όπως αποδεικνύεται δεν τους ενδιαφέρει καθόλου.
Στον εκφοβισμό και τη νουθεσία μας συμμετέχουν βέβαια και οι λοιμωξιολόγοι,
που αντί να πιέζουν την κυβέρνηση να διαθέσει λεφτά για την ενίσχυση της
δημόσιας υγείας, μας λένε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης
του κορονοϊού είναι η απόλυτη απομόνωση.
«Μην αγγίζετε τα παιδιά σας», ή «Την παρεΐστικη ζωή που ξέραμε πρέπει να την
ξεχάσουμε», ή «Η άρση των μέτρων πρέπει να συνοδευτεί με αλλαγή της
συμπεριφοράς» κτλ.
Μέχρι τώρα ο λαός μας έδειξε απίστευτη υπομονή. Στο δεύτερο όμως λοκντάουν,
οι περισσότεροι είμαστε πιο κουρασμένοι και χωρίς καμιά εμπιστοσύνη σε αυτούς
που παίρνουν τις αποφάσεις. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις είναι πιο εμφανείς, η
θλίψη, η αγωνία και ο φόβος συχνά κυριαρχούν. Η χρήση ψυχοφαρμάκων και αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί, ενώ σε πολλές περιπτώσεις
η υγεία κλονίζεται όχι από τον ιό, αλλά από τα αισθήματα μοναξιάς και
εγκατάλειψης που βιώνουν κυρίως τα ηλικιωμένα και τα μοναχικά άτομα. Το
ανοσοποιητικό εξασθενεί κυρίως από την έλλειψη βιταμίνης D (έκθεση στον ήλιο) και τη μείωση της επαφής με τον
φρέσκο αέρα. Η παρατεταμένη ακινησία προκαλεί σοβαρά προβλήματα στο
μυοσκελετικό και το κυκλοφορικό. Η βουλιμική κατανάλωση φαγητού, ποτού και
γλυκών είναι ένας ακόμη σοβαρός παράγοντας πτώσης του ανοσοποιητικού.
Ο εγκλεισμός είναι ένα σκληρό μέτρο που, αν δεν συνδυαστεί με μια σοβαρή
πολιτική ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, είναι αναποτελεσματικό, όπως δείχνει και η μη υποχώρηση του αριθμού
των κρουσμάτων και θανάτων.
Οι σκοπιμότητες όμως των νεοφιλελεύθερων αστικών
επιτελείων είναι άλλες. Με αφορμή την πανδημία, νομίζουν
ότι θα ξεμπερδέψουν με τον «απείθαρχο» ελληνικό λαό. Ο ατομισμός, ο φόβος, η παθητικότητα, είναι βασικοί όροι για να
περάσουν την πολιτική τους. Προσπαθούν να εδραιώσουν στις συνειδήσεις ένα νέο μοντέλο ζωής, όπου η κοινωνικότητα,
η εργασία, η διασκέδαση, η εκπαίδευση θα είναι από απόσταση, μέσω της
τεχνολογίας, ενώ οι οικογενειακοί και προσωπικοί δεσμοί θα είναι ανύπαρκτοι –
αυτά δηλαδή που κράτησαν ανθρώπους και κοινωνίες όρθιους απέναντι σε κάθε
δοκιμασία. Τη συντροφικότητα, την
αλληλεγγύη, την ανταλλαγή απόψεων και ιδεών, τον δυναμισμό και την ελπίδα που
απορρέουν μέσα από την κοινωνική συνοχή, μέσα από την ύπαρξη οικογενειακών
και προσωπικών σχέσεων και δεσμών, αυτά θέλουν να αφανίσουν.
Μπορεί στην παρούσα κατάσταση να αναγκαζόμαστε –ή μάλλον να μας αναγκάζουν–
να είμαστε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον, αλλά θα ήταν καλό να θυμηθούμε ότι
πολλά από τα δικαιώματα που τώρα προσπαθούν να μας πάρουν πίσω άρχισαν να
κατακτούνται με αιματηρούς αγώνες του εργατικού κινήματος την εποχή του μεσοπολέμου, μετά την επιδημία της ισπανικής γρίπης, με
τα εκατομμύρια νεκρούς.
Τη νεολαία που τόσο εύκολα κατηγορούν και τρομοκρατούν,
αυτή τη νεολαία θα βρουν μπροστά τους, μαζί με τους εργαζόμενους που τους
στέρησαν τις δουλειές τους, που τους υποχρέωσαν να στοιβάζονται στα μέσα
μεταφοράς, που τους στέρησαν το δικαίωμα στη δημόσια υγεία. Ας ξέρουν ότι η
εργατική τάξη της χώρας μας από όλο αυτό θα βγει πιο συνειδητοποιημένη, με περισσότερη
οργή απέναντι στο καθεστώς τους, και αυτό θα φανεί στους επόμενους αγώνες μας
για την υγεία μας και τη ζωή μας.
Μαρία Καράβολα
