Το
ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε. (Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας Εργασίας) είναι ένας
δημόσιος οργανισμός για τη μελέτη και καταγραφή των συνθηκών υγιεινής και
ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους εργασίας. Στα χρόνια των μνημονίων ο
οργανισμός απαξιώθηκε, όπως όλοι οι παρόμοιοι. Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να
υπάρχει και να λειτουργεί. Πριν από λίγο καιρό δημοσίευσε μια έκθεση για την
τήρηση από τους εργοδότες των μέτρων προστασίας από την επιδημία στους χώρους
δουλειάς. Σε γενικές γραμμές, τα στοιχεία που δίνει είναι: τα ουσιαστικά μέτρα
προστασίας (διαγραμμίσεις χώρων, ιατρική βοήθεια, συστήματα εξαερισμού)
τηρούνται κατά ποσοστό 30% στις περιπτώσεις των επιχειρήσεων που ελέγχθηκαν. Κατά
ποσοστό 70% τηρούνται τα απλά μέτρα προστασίας, γάντια, αντισηπτικά διαλύματα,
μάσκες κ.λπ. Υπάρχει δηλαδή μεγάλο
ποσοστό επιχειρήσεων που δεν τηρεί και δεν παρέχει ούτε καν τα στοιχειώδη.
Υποτυπώδη έως ανύπαρκτα είνια τα μέσα προστασίας
από την επιδημία στους περισσότερους εργασιακούς
χώρους
Το
ζήτημα της υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς είναι διαρκές και
ζωτικό ζήτημα για την εργατική τάξη. Τα
χαρακτηριστικά του εγχώριου καπιταλισμού (πολλές μικρές επιχειρήσεις, αλλά και παράδοση
εργοδοτικής αυθαιρεσίας) καθιστούν δύσκολο τον έλεγχο των συνθηκών εργασίας των
εργαζομένων σε κανονικές εποχές. Η κατάσταση αυτή σίγουρα έχει επιδεινωθεί τώρα
με τις συνθήκες της επιδημίας.
Οι
εργαζόμενοι όμως δεν μπορούν να διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά στη μάχη
για το μεροκάματο. Απέναντι στην εργοδοτική αναλγησία και σε μια κυβέρνηση που
η εργοδοτική αυθαιρεσία και η επίκληση της «ατομικής ευθύνης» αποτελεί την
πεμπτουσία της πολιτικής της, να απαιτήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο: άμεσα μέτρα προστασίας στους χώρους
δουλειάς, απ’ τα πιο απλά (μάσκες, αντισηπτικά) μέχρι τα πιο απαιτητικά
(κλιματισμός, ιατρική βοήθεια), ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών όπως το
ΕΛ.ΙΝ.Υ.Α.Ε. Τα σωματεία σε κάθε χώρο δουλειάς θα πρέπει να αναλάβουν σχετική
δράση.
Όσο για την
κυβέρνηση, το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα κληθεί να λογοδοτήσει για τις
τεράστιες ευθύνες της όσον αφορά το φονικό δεύτερο κύμα της επιδημίας, τα αναποτελεσματικά
λοκντάουν, την επίθεση στα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα. Σε μια τέτοια κατεύθυνση,
όμως, θα πρέπει να έχει την πρωτοβουλία το εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό έχει αξία η
μάχη για την προστασία της ζωής των εργαζομένων να δίνεται από τώρα σε κάθε
χώρο δουλειάς.
Σ. Κρόκος
