Καπιταλιστική παρακμή και ηλιθιότητα

 

Ακόμα και το... καλαμάκι του φραπέ κατέληξε δυσεπίλυτο
πρόβλημα εξαιτίας του κρετινισμού του αστικού συστήματος

Σε κάθε βήμα συναντά κανείς προβλήματα που η ανθρωπότητα έχει τη δυνατότητα να λύσει εύκολα, αλλά δεν την αφήνει η καπιταλιστική αναρχία – μια οικονομία-καζίνο, υποταγμένη στο κέρδος των λίγων. Θα προσθέταμε, ωστόσο, ότι δεν την αφήνει και… η ηλιθιότητα που διακρίνει συχνά τα –κατά τα άλλα καλοπληρωμένα– στελέχη του αστικού συστήματος. Ένα χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα: Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε οδηγία προς τα κράτη μέλη της να απαγορεύσουν το πλαστικό καλαμάκι, ως… άκρως επικίνδυνο για το περιβάλλον.

Καμία σοβαρή μελέτη δεν παρουσιάστηκε για το κατά πόσον μπορεί το πλαστικό καλαμάκι να αντικατασταθεί αποτελεσματικά από κάποιο άλλο βοηθητικό μέσο κατανάλωσης υγρών, ούτε αποδείχθηκε ποτέ ότι τα καλαμάκια αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του πλαστικού που ρυπαίνει το έδαφος και τη θάλασσα. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, θα έπρεπε να ενοχοποιηθεί το αναποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων και όχι το πλαστικό καλαμάκι αυτό καθαυτό.

Με τη γνωστή αρχοντοχωριάτικη νοοτροπία του… ευρωλιγούρη, και για να καλλιεργήσει το «αφήγημα» ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στην «πράσινη μετάβαση», η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε από τις πρώτες να υιοθετήσει την απαγόρευση. Επεβλήθη το χάρτινο καλαμάκι. Προφανώς κάποιες εταιρείες κέρδισαν από αυτό. Και τώρα αποδεικνύεται ότι το χάρτινο καλαμάκι περιέχει χημικά δυνητικά πιο επικίνδυνα για το περιβάλλον αλλά και για την υγεία μας από αυτά που περιείχε το πλαστικό! Αυτό το απέδειξε μεγάλη βελγική έρευνα που πήρε δημοσιότητα τον περασμένο μήνα. Οι επιστήμονες λένε πλέον ότι δεν πρέπει να παραμένει το χάρτινο καλαμάκι σε ένα υγρό περισσότερο από 20 λεπτά – διάστημα που φυσικά δεν επαρκεί για να καταναλώσει κανείς π.χ. έναν κρύο καφέ. Βεβαίως, αν ρωτούσαν ακόμα και ένα… παιδί, θα τους πληροφορούσε ότι το χαρτί λιώνει γρήγορα μέσα σε ένα υγρό, οπότε, προφανέστατα, για να αντέχει το χάρτινο καλαμάκι κάπως παραπάνω, θα πρέπει στην κατασκευή του να προστεθούν κάποιες ειδικές χημικές ουσίες.

Αν το ψάξουμε περισσότερο, θα δούμε ότι και σε πολύ σοβαρότερα ζητήματα οι οικονομικές, πολιτικές και επιστημονικές ελίτ του συστήματος επιβάλλουν κανόνες και απαγορεύσεις με εξίσου ηλίθιο, απερίσκεπτο, προσχηματικό και δικτατορικό τρόπο. Ιδίως στα ζητήματα του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, όπου υπάρχει περισσότερη ανάγκη από διαλεκτική και ολιστική σκέψη, την οποία ο παρηκμασμένος καπιταλισμός στερείται παντελώς.

 

Πάρις Δάγλας