Η καταστροφή στη Θεσσαλία επιτάσσει δημόσιες επενδύσεις και κεντρικό σχέδιο για την παραγωγή, τις υποδομές, το περιβάλλον
Η αποκατάσταση της πλημμυρισμένης Θεσσαλίας μπορεί να γίνει
το εφαλτήριο για ένα μεγάλο δημόσιο σχέδιο παραγωγικής και
περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης όλης της χώρας. Μόνο
που για αυτό θα πρέπει να παλέψει ο λαός, γιατί η κυβέρνηση
ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα της και για τα κέρδη
των εργολάβων.
Τελευταία είχαμε δύο μεγάλες φυσικές καταστροφές. Το κάψιμο 1,5 εκατομμυρίου στρεμμάτων δασικής έκτασης και τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, με καταστροφές καλλιεργειών, κατοικιών, υποδομών κ.λπ. Η κυβέρνηση και τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ επιρρίπτουν την ευθύνη για τις καταστροφές στην κλιματική αλλαγή. Όμως, αυτό είναι τελείως προσχηματικό, καθώς πολλές μελέτες, ειδικά για τον θεσσαλικό κάμπο, είχαν κατ’ επανάληψη προειδοποιήσει για τις πλημμύρες, αυτήν και τις επερχόμενες, υποδεικνύοντας ποια μέτρα έπρεπε να παρθούν και τις πρακτικές που έπρεπε να ακολουθηθούν. Φυσικά η κυβέρνηση αδιαφόρησε και τα κονδύλια για τα αντιπλημμυρικά έργα τα έκαναν δρόμους για να κερδίζουν οι εταιρείες των ημέτερων.
Στον θεσσαλικό κάμπο τα προβλήματα ξεκινούν από παλιά και είναι δομικά. Κατά 90% οι πλημμύρες οφείλονται στην ανθρώπινη παρέμβαση και την κυβερνητική αδιαφορία. Κοίτες ποταμών τριακοσίων μέτρων είναι τώρα πενήντα μέτρα, για να αυξηθεί η καλλιεργήσιμη γη. Επίσης, έχουμε γέφυρες με στηρίγματα με μεγάλη αντίσταση στο νερό, από κακή μελέτη, διάβρωση των εδαφών από την υπερεντατική καλλιέργεια, μπάζωμα ρεμάτων για αύξηση καλλιεργήσιμης γης ή για δόμηση κατοικιών, κάψιμο δασών στα γύρω βουνά.
Για την αντιμετώπιση των καταστροφών και των αιτίων τους είναι αναγκαία η εκπόνηση ενός κεντρικού μακρόπνοου σχεδίου οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης, αναδιοργανώνοντας το σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Οι δήθεν αποζημιώσεις και τα μπαλώματα στις κατεστραμμένες υποδομές εξυπηρετούν μόνο το προφίλ της κυβέρνησης και τις εταιρείες που θα αναλάβουν αυτά τα έργα. Αυτός ο σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει στο σύνολό τους τα δάση, την αγροτική παραγωγή και κτηνοτροφία, την εκβιομηχάνιση των περιοχών αυτών, τις υποδομές κ.ά.
Στα καμένα δάση, εκτός από τις εργασίες για την παρεμπόδιση αποψίλωσης του γόνιμου εδάφους από τις βροχές, με κορμοφράγματα, κλαδοπλέγματα, κορμοδέματα, πρόσληψη δασοφυλάκων κ.ά., πρέπει να δούμε την οικονομία του δάσους, δηλαδή, την εκμετάλλευση του δάσους και ταυτόχρονα τη φυσική φύλαξή του από τους έχοντες συμφέρον να το φυλάνε. Επαγγέλματα όπως υλοτόμοι, ρητινάδες, μελισσοκόμοι, καλλιεργητές μανιταριών, κτηνοτρόφοι, καλλιέργεια και συλλογή βοτάνων, είναι κάποιες από τις ειδικότητες που θα μπορούσαν να αναπτύξουν τη λεγόμενη οικονομία του δάσους.
Στον θεσσαλικό κάμπο, αλλά και σε όλες τις καλλιεργήσιμες περιοχές της χώρας, ο σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει την εκ βάθρων αλλαγή της πρωτογενούς παραγωγής, προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις των σημερινών κλιματικών συνθηκών. Άμεσες προτεραιότητες πρέπει να είναι η διάνοιξη της κοίτης των ποταμών στο παλαιό τους μέγεθος, η διευκόλυνση των υδάτινων ροών, το να ενισχυθούν οι όχθες, η διάνοιξη των ρεμάτων, αντιδιαβρωτικά έργα, αποθήκες νερού πλημμυρών, εκ νέου μελέτη των φραγμάτων και κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων, κατασκευές γεφυρών και γενικά να επανεξεταστούν οι δεκάδες μελέτες που έχουν γίνει. Επίσης, αναγκαία είναι η οριοθέτηση ρεμάτων, η αλλαγή χρήσης γης, η καταγραφή των δασών και η έκδοση δασικών χαρτών προς αποφυγή καταπατήσεων.
Επίσης απαιτούνται: Δημόσιες επενδύσεις στη βιομηχανία (ντομάτας, ζάχαρης, εκκοκκιστήρια, σύγχρονα υφαντουργεία, τυποποιητήρια αγροτικών προϊόντων κ.λπ.) και σε νέες δυναμικές καλλιέργειες, με λιγότερες απαιτήσεις σε νερό, υπό των έλεγχο μεικτών (εργατών-αγροτών) συνεταιριστικών ενώσεων. Επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου και αναβάθμισή του υπό κρατικό έλεγχο για την απρόσκοπτη και ασφαλή μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων. Περιβαλλοντικές μελέτες για τη λειτουργία όλων αυτών,χωρίς επιπτώσεις στις καλλιέργειες και γενικά στο περιβάλλον.
Για όλα τα έργα μπορούν να χρησιμοποιηθούν δημόσιοι οργανισμοί και μηχανισμοί, όπως η περίφημη στρατιωτική ΜΟΜΑ του Μηχανικού, που έφτιαξε τις ημέρες των πλημμυρών σε 30 ώρες γέφυρα να ενώνει το αποκλεισμένο Πήλιο με τον Βόλο. Χωρίς γραφειοκρατία και διαγωνισμούς, χωρίς μίζες, με μηδενικό κόστος. Και γενικά να γίνει ένα μεγάλο σχέδιο, με δημόσιες δαπάνες, που θα δημιουργήσει και θέσεις εργασίας, αλλά και θα βάλει αγρότες, εργάτες, νέους επιστήμονες στην πρώτη γραμμή της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Χρήστος Χατζής
