Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
Ο «Γέρος της Δημοκρατίας»
Ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι ο ουσιαστικός ιδεολογικός και πολιτικός πατέρας του αστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο συνεχιστής της αστικής φιλελεύθερης παράταξης (του βενιζελισμού) και ο ιδρυτής της «Ενώσεως Κέντρου», από την ιδεολογία και τις πολιτικές δυνάμεις της οποίας προήλθε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, σαν ιστορική της συνέχεια.
Αυτά τα γράφουμε με αφορμή το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
● Ο Γεώργιος Παπανδρέου όμως ήταν και το βασικότερο στέλεχος της ελληνικής αστικής τάξης στην κρισιμότερη περίοδο της ύπαρξής της, 1944-1949, που κινδύνευσε σοβαρά η εξουσία της, και που λόγω των εγκληματικών σωστικών μέσων που χρησιμοποίησε, η εποχή αυτή είναι η εγκληματικότερη στην ιστορία της.
Γι’ αυτό και ιστορικά και ουσιαστικά –όπως θα δούμε– ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της αστικής τάξης.
Εδώ σήμερα δε θα ασχοληθούμε με τα συνολικά τερατώδη και απερίγραπτα εγκλήματα της ελληνικής αστικής τάξης της εποχής εκείνης κατά της εργατικής τάξης και της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που την κατατάσσουν στην κατηγορία των πλέον εγκληματικών αστικών τάξεων όλων των χωρών του κόσμου. Ούτε θα ασχοληθούμε με την προοπτική για τα μέσα που θα ξαναχρησιμοποιήσει αυτή η τάξη όταν θα ξανακινδυνεύσει. Αυτό είναι ένα σπουδαίο θέμα για τις ειδικές προετοιμασίες της οργανωμένης επαναστατικής πρωτοπορίας της τάξης μας.
Εδώ θα σταθούμε όμως απλώς και μόνο σε δυο απομονωμένα περιστατικά της εποχής εκείνης, που έχουν άμεση σχέση με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον αργότερα μεταποιημένο σε «Γέρο της Δημοκρατίας».
● ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟ
Το 1947 εδολοφονούντο κυριολεκτικά κάθε μέρα, επίσημα και ανεπίσημα, πολλές δεκάδες αριστεροί και αριστεροποιημένοι δημοκρατικοί πολίτες, και ολόκληρη η χώρα βογκούσε από την τρομοκρατία, τα βασανιστήρια και τις φυλακές.
Και αποκορύφωμα του αστυνομικού κράτους ήταν η απόφαση ότι κάθε πολίτης που θα φιλοξενούσε έστω και για ένα βράδυ έστω και τον αδελφό του χωρίς την άδεια της αστυνομίας θ’ αντιμετώπιζε επισήμως βαρύτατες ποινές και ανεπισήμως τα βασανιστήρια και τον θάνατο.
(Η ιστορική στήλη της «Καθημερινής» –πριν από σαράντα εννέα χρόνια– της 20ης Μαρτίου 1996, αναδημοσίευσε είδησή της του φύλλου της της 20ης Μαρτίου 1947).
«Δι’ αστυνομικής διατάξεως ορίζεται ότι όλοι οι εν τη περιφερεία της αστυν. Διευθύνσεως Αθηνών διαμένοντες αρχηγοί οικογενειών άρρενες και θήλεις ως και μεμονωμένως διαβιούντες (εργένηδες) υποχρεούνται όπως εντός πέντε ημερών υποβάλλουν εις το αστυνομικό τμήμα της περιφερείας της κατοικίας των υπεύθυνον δήλωσιν (…) περιέχουσαν (…) το όνομα, επώνυμον και πατρώνυμον των λοιπών μελών της οικογενείας των, ως και οιουδήποτε προσώπου διαμένοντος κατά την σύνταξιν της δηλώσεως υπό την στέγην του, υπό οιανδήποτε ιδιότητα ως επί παραδείγματι υπηρέτου, υπηρετρίας, οικονόμου, θαλαμηπόλου κ.λπ., ως και παντός τυχόν φιλοξενουμένου ατόμου».
Η «Καθημερινή» δεν αναφέρει τις συνέπειες των παραβιάσεων της κυβερνητικής απόφασης, γιατί τότε ήταν μια από τις αντιδραστικότερες αντικομμουνιστικές εφημερίδες. Η απόφαση όμως αυτή ήταν του υπουργείου Εσωτερικών, όταν ο υπουργός του ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.
● ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Για να μπορέσει την εποχή εκείνη η αστική τάξη ν’ αλυσοδέσει το έντονα αριστεροποιημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα ολόκληρης της χώρας, μισθοδότησε διά της κυβερνήσεώς της και επανεξόπλισε με νέα όπλα και ταχυκίνητα μεταφορικά μέσα, όλα τα εγκληματικά στρατιωτικά σώματα και τους ιδιωτικούς φασιστικούς στρατούς των επαρχιών, που είχαν οργανώσει προηγουμένως οι χιτλερικού Γερμανοί κατακτητές.
Και εκτός από πλούσιους μισθούς και φονικότερα όπλα, τους παραχώρησε αρμοδιότητες νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, για να επιβάλουν την αντικομμουνιστική τρομοκρατία τους πάνω στην τότε απόλυτη πλειοψηφία του αριστεροποιημένου εργαζόμενου λαού, και ιδιαίτερα αυτών που είχαν αντιταχθεί στα γερμανικά χιτλερικά στρατεύματα κατοχής.
Τότε, ένας από τους φασιστικούς ιδιωτικούς στρατούς εγκληματιών, που είχαν οργανώσει οι Γερμανοί κατακτητές φασίστες και μισθοδότησε στη συνέχεια η αντιδραστική κυβέρνηση Τσαλδάρη-Παπανδρέου, ήταν και ο στρατός του εγκληματία Κατσαρέα στον νόμο Λακωνίας.
(Και η «Καθημερινή» στην ιστορική της στήλη στης 22ης Μαρτίου 1996 αναδημοσιεύει από το φύλλο της, της 22ης Μαρτίου 1947).
«Κομμουνιστική συμμορία ενεδρεύουσα έξωθι του χωρίου Γερακίου 65 χλμ. ανατολικώς της Σπάρτης, εφόνευσε τους αρχηγούς αντικομμουνιστικών ενόπλων ομάδων Π. Κατσαρέαν και Παπαδάκον, οι οποίοι επιβαίνοντες αυτοκινήτου τζιπ κατηυθύνοντο προς την θέσιν Σκάλα. (…)
Υπέρ 200 κάτοικοι των ορεινών χωρίων της περιοχής Γυθείου κατόπιν των γενονότων του Μονοδενδρίου και Γερακίου εξεγερθέντες οπλίσθησαν διά παντός μέσου και κατήλθον εις Γύθειον δι’ αυτοκινήτων τας μεσημβρινάς ώρας της χθες. Αιφνιδιαστικώς εξουδετέρωσαν την 25μελή δύναμιν της φρουράς των φυλακών και διαρρήξαντες την θύρα απήγαγον 32 φυλακισμένους τους οποίους και εξετέλεσαν (…) Κατά τινας πληροφορίας μη επιβεβαιωθείσας (…) εξετελέσθησαν και άλλοι 7 πολίται εις πλατείαν της πόλεως του Γυθείου. …Γαλλομαθές και θεατρόφιλον κοινόν παρηκολούθησε χθες το απόγευμα εις το “Ρεξ” την θεατρική απογευματινήν με σκηνάς από τα έργα σύγχρονων Γάλλων θεατρικών συγγραφέων (Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Ανούιγ, Κοκτώ, Σαλακρού, Ζιρωντού, Πυζέ) που έδωσαν ένα ζεύγος Γάλλων καλλιτεχνών, η δις Υβόν Σεφφέρ και ο κ. Ρενέ Ρολλάν».
Ο αριθμός των δολοφονημένων από τις φασιστικές συμμορίες της κυβέρνησης Τσαλδάρη-Παπανδρέου μόνο στον νομό Λακωνίας ήταν τεράστιος και οι φυλακισμένοι που απήχθησαν και εκτελέστηκαν δεν ήταν 32 αλλά πολύ περισσότεροι.
Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στο Γύθειο οι «κομμουνιστικές συμμορίες» δεν ήταν τίποτε άλλο από αριστεροί ή απλώς αριστερίζοντες καταδιωκόμενοι των φασιστικών συμμοριών, που δεν μπορούσαν να διαφύγουν εκτός Λακωνίας και πήραν τα βουνά για να γλιτώσουν τον θάνατο.
Η εικόνα όμως από το δημοσίευμα της «Καθημερινής», δηλαδή της ταυτόχρονης δραστηριότητας των φασιστικών δολοφονικών συμμοριών της αστικής τάξης στο Γύθειο και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων της αστικής τάξης στην Αθήνα, δείχνει το βάθος όχι μόνο της κτηνωδίας και της βαρβαρότητας, αλλά και της υποκρισίας και του κυνισμού της ελληνικής αστικής τάξης.
Επειδή όμως το έγκλημα του Γυθείου ξεσήκωσε τον παγκόσμιο Τύπο, ο πολιτικός υπεύθυνος για αυτό το έγκλημα, ο Υπουργός Εσωτερικών εδήλωσε: («Καθημερινή» 27ης Μαρτίου 1996, αναδημοσίευση από το φύλλο της 27ης Μαρτίου 1947).
«Ο υπουργός εσωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου εις χθεσινάς δηλώσεις του είπεν ότι επειδή εγράφησαν πολλαί ανακρίβειαι θεωρεί καθήκον του να επαναλάβη ότι όχι μόνο η Κυβέρνησις αλλά και ολόκληρος ο γενναίος και υπερήφανος λαός της Λακωνίας αποδοκιμάζει με αγανάκτησιν την ανανδρίαν της εκτελέσεως των εγκαθείρκτων κομμουνιστών η οποία προσβάλλει την τιμήν του Κράτους. Επικαλείται μόνον ο λαός της Λακωνίας ως ελαφρυντικόν την ψυχολογικήν κατάστασιν την οποίαν είχε δημιουργήσει η απάνθρωπος εγκληματικότης των συμμοριών του κομμουνισμού».
Εδώ ουσιαστικά ο εγκληματίας υπουργός επιβεβαιώνει το έγκλημα των συμμοριών του, υποκριτικά το καταδικάζει και ταυτόχρονα αναζητά δικαιολογητικά, αποκαλώντας θρασύτατα τη φασιστική εγκληματική του Κατσαρέα ως λαό της Λακωνίας. Και συνέχισε την ενίσχυση των εγκληματικών φασιστικών συμμοριών, που επιδόθηκαν σε ακόμα φοβερότερα εγκλήματα, που την αγριότητά τους είναι αδύνατο να συλλάβει ο ανθρώπινος νους.
Αυτός ο πολιτικά υπεύθυνος για τα φοβερά αυτά εγκλήματα, που διαπιστώσαμε δειγματοληπτικά από δύο μόνο περιστατικά είναι ο ιδεολογικός και πολιτικός πατέρας του αστικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ.
Είναι ο αστός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου.
● Με τα πολιτικά εγκλήματα όμως αυτού του αστού πολιτικού θα ξανασχοληθούμε. Διότι ερευνώντας την ιστορία αποκαλύπτεται, ότι τη διαταγή που άνοιξε ο στρατός πυρά κατά των εργατών στο Πασαλιμάνι στη Γενική απεργία του Αυγούστου του 1923, που τραυματίστηκαν δεκάδες εργάτες και έμειναν στον τόπο οι ναυτεργάτες θερμαστές Κ. Γκάζης, Χ. Αντωνιάδης και ο φοιτητής Δ. Θεοδοσιάδης, τη διαταγή την έδωσε ο τότε υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης, ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Γράφτηκε τον Ιούλιο του 1996
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
