Η
«διαμεσολάβηση», μεταξύ άλλων, θα
δυσκολέψει και τη διεκδίκηση απαιτήσεων
εργατών από τους εργοδότες τους
 |
|
Εκδήλωση
για τη «διαμεσολάβηση». Γύρω από αυτή
την ιστορία στήνεται
μια ολόκληρη
φάμπρικα, που δεν έχει να προσφέρει παρά
αυταπάτες
σε άνεργους νέους ότι θα
αποκατασταθούν επαγγελματικά ως
«διαμεσολαβητές»
και εμπόδια ειδικά
στους πιο αδύνατους που διεκδικούν το
δίκιο τους.
|
Με
διαδικασία-εξπρές, με χρόνο διαβούλευσης
μόλις μία εργάσιμη ημέρα (και συνολικά
πέντε ημέρες εντός των εορτών) και χωρίς
να είναι σαφές αν συμπεριλαμβάνεται
στα «προαπαιτούμενα» της αξιολόγησης,
η κυβέρνηση φέρνει για ψήφιση στη Βουλή
ένα νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο, για
να μπορεί κάποιος να προσφύγει στα
δικαστήρια για υποθέσεις εργατικές,
τροχαίων, διατροφών, κοινοχρήστων κ.λπ.,
θα
πρέπει πρώτα υποχρεωτικά να περάσει
από το στάδιο της «διαμεσολάβησης».
Δηλαδή, πρακτικά, να
πληρώσει σε κάποιον
«διαμεσολαβητή» ελάχιστη αμοιβή 250 ευρώ
συν ΦΠΑ 24%, δηλαδή 310 ευρώ μέχρι τις δύο
πρώτες ώρες απασχόλησής του και 100 ευρώ
συν ΦΠΑ 24% για κάθε επόμενη ώρα, για να
ακούσει την «πρότασή» του και να περιμένει
μήπως τυχόν την αποδεχτεί ο οφειλέτης
(εργοδότης, ασφαλιστική εταιρεία κ.λπ.).
Αν δεν συμφωνήσουν και οι δύο αντίπαλες
πλευρές, η διαμεσολάβηση δεν παράγει
κανένα αποτέλεσμα. Ως «διαμεσολαβητής»
θα «πιστοποιείται» οποιοσδήποτε
απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης,
αρκεί
να πληρώσει 2.000 έως 3.000 ευρώ για ένα
σεμινάριο 80 μόλις ωρών στα οικεία «κέντρα
εκπαίδευσης»
που ήδη λειτουργούν κάποιοι δικηγορικοί
σύλλογοι σε συνεργασία με επιμελητήρια.
Ο
θεσμός αυτός είναι απολύτως απατηλός
και αντιδραστικός, δεδομένου ότι:
1)
Θα στηθεί μια τεράστια φάμπρικα εμπορίου
ελπίδων, αφού θα τρέξουν χιλιάδες
απελπισμένοι άνεργοι πτυχιούχοι να
«ακουμπήσουν» δύο με τρεις χιλιάδες
ευρώ (όσοι τα έχουν), για ένα σεμινάριο
ολίγων ημερών, που δεν θα τους προσφέρει
καμία απολύτως γνώση. Από τη φάμπρικα
αυτή
οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι οι «ημέτεροι»
της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
των δικηγορικών συλλόγων και των
επιμελητηρίων, οι
οποίοι θα παριστάνουν τους εκπαιδευτές.
2)
Οι «διαμεσολαβητές» αυτοί θα έχουν
πλήρη άγνοια της νομοθεσίας και του
παιχνιδιού της διαπραγμάτευσης και
είναι βέβαιο ότι δεν
θα έχουν κανένα απολύτως κύρος στα μάτια
των δύο πλευρών. Θα
είναι παντελώς ανίκανοι να προσφέρουν
το οτιδήποτε στην επίλυση της διαφοράς,
αφού κανείς δεν θα τους παίρνει στα
σοβαρά.
3)
Με μαθηματική ακρίβεια, λοιπόν, το στάδιο
της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης θα
αποτυγχάνει πάντοτε και το μοναδικό
του αποτέλεσμα θα είναι ότι ο
αδικημένος θα έχει χάσει τουλάχιστον
310 ευρώ
(μπορεί και 500 και 1.000 ή και περισσότερα,
χωρίς ανώτατο όριο) και
τουλάχιστον τρεις μήνες,
για να μπορέσει εν συνεχεία να πάει στα
δικαστήρια.
Πολύ
απλά, ο αδικημένος θα απογοητεύεται εξ
αρχής και δεν θα πηγαίνει ούτε στη
«διαμεσολάβηση» ούτε στο δικαστήριο.
Θα χάνει τα λεφτά του και οι χιλιάδες
εξαπατημένοι «διαμεσολαβητές» θα
κυνηγάνε τον πελάτη με το ντουφέκι. Και
στην απίθανη όμως περίπτωση που δεν
γίνει έτσι, δεν αποκλείεται καθόλου το
ενδεχόμενο να
δημιουργηθούν κεφαλαιουχικές εταιρείες
διαμεσολάβησης, οι
οποίες θα εισπράττουν τις παχυλές αυτές
αμοιβές και θα έχουν τους διαμεσολαβητές
ως απλούς υπαλλήλους με πενιχρό μισθό.
Ξεκάθαρη
θέση κατά του νομοσχεδίου έχει λάβει η
Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της
χώρας, καταγγέλλοντάς το σωστά ως έναν
φραγμό για την πρόσβαση του πολίτη στα
δικαστήρια. Επίσης, κατά έχει ταχθεί η
Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων,
καταγγέλλοντας αντισυνταγματικότητα
και κίνδυνο
ίδρυσης εταιρειών-ιδιωτικών παραδικαστηρίων.
Την
αντίθεσή της, επίσης, θα έπρεπε ήδη να
έχει εκφράσει η ΓΣΕΕ, όπως και κάθε
εργατικό συνδικάτο, γιατί ουσιαστικά
μπαίνει ένας απαγορευτικός φραγμός στη
διεκδίκηση των εργατικών απαιτήσεων.
Πρόκειται λοιπόν για έναν θεσμό που
πρέπει με κάθε τρόπο να τον πολεμήσουμε.
Βασίλης
Παπανικολάου
