 |
Το όραμα του ΣΕΒ για τις σύγχρονες
εργασιακές σχέσεις
|
Στο πλαίσιο του «διαλόγου» για τη
νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ο ΣΕΒ έδειξε για μια ακόμα φορά το
αντεργατικό του πρόσωπο, καθώς ζήτησε, πέρα από την επέκταση της μερικής απασχόλησης,
την αποσύνδεση του κατώτατου μισθού από
τις κλαδικές συμβάσεις. Δηλαδή, σε περίπτωση που η εργοδοσία συμφωνήσει
(και δεχθούν και οι «δανειστές» βεβαίως) να επιστρέψουμε σε κάποιας μορφής
κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, αυτές να
μπορούν να ξεκινάνε από επίπεδο κάτω και από τον κατώτατο μισθό.
Ο ΣΕΒ τάχθηκε για μια ακόμα φορά
υπέρ της «μεγαλύτερης ευελιξίας στον καθορισμό των μισθών» και δήλωσε ότι επ’ ουδενί δεν συμφωνεί με αύξηση του
κατώτατου μισθού, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να θέσει και θέμα
περαιτέρω μείωσής του! Ενώ δήλωσε ξεκάθαρα ότι η μείωση του κατώτατου μισθού
και η μερική απασχόληση βοήθησαν στην καταπολέμηση της ανεργίας και στον
περιορισμό της ύφεσης, και ότι η οποιαδήποτε «επιστροφή στο παρελθόν» δεν θα
βελτίωνε τη θέση των εργαζομένων ούτε την ανάκαμψη. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο
κατώτατος μισθός έπεσε το 2012 σε μια μέρα από τα 751 στα 586 ευρώ μεικτά, ενώ
οι χιλιάδες εργαζόμενοι που δουλεύουν με μερική απασχόληση παίρνουν σήμερα
200-300 ευρώ τον μήνα!
Με λίγα λόγια, τα θρασίμια του ΣΕΒ
παραδέχονται ότι η κρίση των επιχειρήσεών
τους αντιμετωπίστηκε επειδή έριξαν τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων τους, δίνοντας
μισθούς πείνας και καταργώντας εργασιακά δικαιώματα, και τώρα που τα πράγματα
–για αυτούς– πηγαίνουν καλύτερα, θα πρέπει οι εργαζόμενοι να μη διεκδικούν και να συνεχίσουν να εργάζονται σε καθεστώς
γαλέρας! Με αυτά που λένε αποδεικνύουν και ποιοι βρίσκονταν κάθε φορά πίσω
από τα μέτρα που πρότειναν οι «θεσμοί» και επέβαλαν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Απέναντι λοιπόν σ’ αυτή την
πρόκληση, εμείς οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δώσουμε τη δική μας απάντηση: Να απαιτήσουμε την άμεση επιστροφή των συλλογικών
συμβάσεων εργασίας καθώς και αυξήσεις στους μισθούς μας. Να οργανωθούμε σε κάθε
χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, από
ανθρώπινα ωράρια, αξιοπρεπείς μισθούς, καταβολή δώρων μέχρι καλύτερες
εργασιακές συνθήκες. Ένα είναι σίγουρο: όσο καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, η
ασυδοσία των εργοδοτών μας θα συνεχίσει να μεγαλώνει.
Μ. Σάκος
