Τα «κίτρινα γιλέκα» της
Γαλλίας, που συνεχίζουν, δείχνουν ότι οι λαϊκές εξεγέρσεις όχι μόνο δεν
τελείωσαν αλλά επιστρέφουν δυναμικά στην καρδιά της Ευρώπης! Παράλληλα, το βαθύ
ρήγμα στον παγκόσμιο καπιταλισμό (ανάμεσα σε προστατευτιστές και νεοφιλελεύθερους)
θα συμβάλει ώστε ο λαϊκός παράγοντας να έλθει στο προσκήνιο και να καθορίσει
τις εξελίξεις σε μια σειρά χώρες.
Οι μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις
των εκπαιδευτικών δείχνουν ότι και στη χώρα μας τα πιο οργανωμένα κομμάτια της
εργατικής τάξης είναι και πάλι έτοιμα να περάσουν σε αποφασιστικούς
διεκδικητικούς αγώνες.
1. Ενώ η
πολιτική επικαιρότητα επικεντρώνεται στο «διαζύγιο» Τσίπρα-Καμμένου, τις
προοπτικές της κυβέρνησης και τη Συμφωνία των Πρεσπών, εξελίξεις ιστορικής
σημασίας λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και τον κόσμο, εξελίξεις που θα επηρεάσουν
με πολλούς τρόπους και τη χώρα μας. Το μεγάλο λαϊκό ριζοσπαστικό κίνημα των
«κίτρινων γιλέκων» της Γαλλίας –το οποίο ξεκίνησε στις 17 Νοεμβρίου– συνεχίζει δυναμικά
και τη νέα χρονιά. Έχει κερδίσει ήδη μια πρώτη νίκη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη
επιδρομή του Μακρόν και, το σημαντικότερο, έχει σκορπίσει τον φόβο σε όλο το
ευρωπαϊκό κατεστημένο, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τις λαϊκές εξεγέρσεις στην
ήπειρό μας.
Παράλληλα, οι αντιθέσεις μέσα στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό
βαθαίνουν. Η πάλη ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις που στρέφονται στον εθνικό
προστατευτισμό και εκείνες που επιμένουν στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική των
«ανοιχτών αγορών» παίρνει έναν όλο και πιο αποφασιστικό χαρακτήρα. Γεγονός
που, αντικειμενικά, δημιουργεί μεγάλες ευκαιρίες για την εργατική μας τάξη να
αυξήσει τη διεκδικητική της δύναμη, να βαθύνει τα ρήγματα στο στρατόπεδο του
ταξικού αντιπάλου. Σε μια σειρά χώρες, ο
«μονόδρομος» της «αιώνιας λιτότητας» και της διαρκούς «απορρύθμισης» των λαϊκών
δικαιωμάτων αμφισβητείται, ενώ ξεσπούν σημαντικά κινήματα με αφορμή ανατιμήσεις
σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης. Η Ιταλία γίνεται η πρώτη χώρα μετά από χρόνια
που αμφισβητεί έμπρακτα τις «νόρμες» της ΕΕ για τους προϋπολογισμούς των
κρατών-μελών, στην Ισπανία οι εργαζόμενοι κέρδισαν αύξηση του κατώτατου μισθού
22%, η αμερικανική εργατική τάξη βρίσκεται σε φάση αφύπνισης, ενώ παρόμοιες
εξελίξεις έχουμε και σε πολλές χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές προβλέψαμε έγκαιρα ότι η νεοφιλελεύθερη επίθεση στις
εργαζόμενες μάζες θα φτάσει σε αδιέξοδο και η καταθλιπτική, μέχρι πρόσφατα,
ενότητα των παγκόσμιων αστικών δυνάμεων θα διαρραγεί. Δικαιωθήκαμε απόλυτα. Το 2019 θα είναι η χρονιά που η ταξική πάλη
σε διεθνές επίπεδο θα πάρει έναν πυρετώδη χαρακτήρα. Επείγει οι εξελίξεις αυτές
να βρουν και την πολιτική τους έκφραση, με την ανασυγκρότηση των πρωτοπόρων
επαναστατικών δυνάμεων του ιστορικού κινήματος της εργατικής μας τάξης.
2. Τα αστικά
μέσα ενημέρωσης δεν πρόκειται φυσικά να το παραδεχθούν ευθέως, αλλά το κίνημα
των «κίτρινων γιλέκων» έχει ανατρέψει όλους τους υπολογισμούς των Ευρωπαίων
καπιταλιστών. Υπολόγιζαν ότι η
επικράτηση της σαρωτικής νεοφιλελεύθερης ατζέντας του Μακρόν στην πιο σημαντική
πολιτικά χώρα της Ευρώπης, τη Γαλλία, θα έβαζε οριστικά στο περιθώριο τις εργατικές
και λαϊκές αντιδράσεις στην πολιτική τους και θα αναζωογονούσε την ιμπεριαλιστική
Ένωσή τους – μετά τα απανωτά χτυπήματα που αυτή υπέστη από τη μεγάλη
οικονομική κρίση, το Brexit και τις
προστατευτικές πολιτικές του Τραμπ. Η ταπείνωση της νέας ιταλικής κυβέρνησης θα
ερχόταν μετά πιο εύκολα, στον αγγλικό λαό θα παγιωνόταν ένα αίσθημα φοβίας για
το Brexit, όσο για τον ευρωπαϊκό Νότο, εκεί θα συνέχιζαν τα
μνημόνια με άλλο «περιτύλιγμα». Όμως, ο
λαός της Γαλλίας, της χώρας των μεγάλων επαναστάσεων, δεν τους έκανε τη χάρη.
Μπροστά στην ορμητικότητα των «κίτρινων γιλέκων», που έχουν την υποστήριξη των
τριών τετάρτων του γαλλικού λαού, η αντιλαϊκή επίθεση του Μακρόν ανακόπηκε,
έστω και προσωρινά, αλλά το σημαντικότερο, ο ίδιος απονομιμοποιήθηκε και
απομονώθηκε πολιτικά. Με αφορμή τις προσεχείς ευρωεκλογές, οι κυρίαρχες
ευρωπαϊκές αστικές δυνάμεις διακατέχονται από βαθιά ανησυχία. Το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο, για το οποίο θα ψηφίσουμε τον Μάιο, είναι επί της ουσίας
διακοσμητικό, αλλά μια εκλογική κατάρρευση
των παραδοσιακών αστικών ρευμάτων θα αποδείξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
Ότι δηλαδή η ΕΕ, τουλάχιστον με τη σημερινή μορφή της, δεν μπορεί να συνεχίσει.
Το σημαντικότερο όμως είναι
ότι ο γαλλικός λαός θα βρει σύντομα μιμητές. Τα μαθήματα ενότητας, τόλμης, αποφασιστικότητας, αφοβίας απέναντι στην
καταστολή που έδωσαν οι Γάλλοι μπορούν κάλλιστα να παραδειγματίσουν τις λαϊκές μάζες
απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης.
Από την άλλη, σε χώρες όπου
οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους υπηρέτες, για διάφορους λόγους, έχουν
λιγότερο φόβο για λαϊκές εκρήξεις, ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός δείχνει απροκάλυπτα
το αποκρουστικό του πρόσωπο. Χαρακτηριστικά
παραδείγματα, το 12ωρο στην Αυστρία και ο «νόμος της σκλαβιάς» στην Ουγγαρία.
Η «φιλελεύθερη» ΕΕ μπορεί να καταδικάζει
τις εν λόγω κυβερνήσεις για την πολιτική τους στο μεταναστευτικό, αλλά για την
αντεργατική τους μανία μόνο που δεν χειροκροτεί!
Το σίγουρο είναι ότι το 2019 η Ευρωπαϊκή «Ένωση» και όλος ο ευρωπαϊκός
καπιταλισμός θα βρεθούν μεταξύ σφύρας και άκμονος: από τη μια η ασφυκτική
πίεση από τον αμερικανικό προστατευτισμό, από την άλλη η αυξανόμενη δυσαρέσκεια
των ευρωπαϊκών μαζών και η ανυπαρξία στρατηγικής για το ίδιο το μέλλον της ΕΕ.
Η κάθε ευρωπαϊκή αστική τάξη θα πρέπει από τη μια να χτυπήσει τα εργαζόμενα
στρώματα, για να αυξήσει την «ανταγωνιστικότητά» της, από την άλλη όμως θα
πιέζεται όλο και περισσότερο να περάσει στο στρατόπεδο του προστατευτισμού, για
να αμυνθεί στις διεθνείς τρικυμίες – αλλά και για να είναι κοντά στον ισχυρό
(ΗΠΑ). Τα νεοφιλελεύθερα κόμματα, δεξιά και «κεντροαριστερά», θα αποδομούνται
όλο και πιο εύκολα, ανοίγοντας χώρο για
τα «άκρα» του πολιτικού φάσματος. Αστικές δυνάμεις που θα επιλέξουν τη λύση
του προστατευτισμού θα αναγκάζονται να απευθυνθούν στους εργαζόμενους,
υποσχόμενες παραχωρήσεις, προκειμένου να σφυρηλατήσουν ένα «εθνικό μέτωπο» απέναντι
στις τεράστιες εξωτερικές πιέσεις. Αυτές
οι τρομερές αντιφάσεις θα είναι βούτυρο στο ψωμί των εργατικών και λαϊκών
δυνάμεων που θα βγουν τολμηρά μπροστά, με ριζοσπαστικά αιτήματα, νέες μορφές
πάλης που να εγγυώνται μαζικότητα και αποτελεσματικότητα, αλλά και με την
πολιτική ευφυΐα να εκμεταλλευθούν τις αντιθέσεις στο στρατόπεδο του αντιπάλου.
3. Ερχόμενοι τώρα στα εσωτερικά θέματα, για εμάς
το πιο σημαντικό δεν είναι τα συμβαίνοντα εντός του κοινοβουλίου τα τελευταία
24ωρα αλλά η μεγάλη απεργιακή
κινητοποίηση των εκπαιδευτικών, με αιχμή του δόρατος τους αναπληρωτές, ενάντια
στο «προσοντολόγιο» της κυβέρνησης. Αυτός ο αγώνας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος,
σηματοδοτεί: την αρχή του τέλους
μιας περιόδου αδράνειας της εργατικής μας τάξης, η οποία αναγκαστικά
επικεντρώθηκε στην καθημερινή της επιβίωση και δεν είχε πρακτικά τη δυνατότητα
για συγκροτημένους απεργιακούς αγώνες. Τα
πιο οργανωμένα κομμάτια της τάξης μας μπορούν τώρα να αρχίσουν να ξαναβγαίνουν
στον δρόμο, με μαζικό και οργανωμένο τρόπο.
Όσον αφορά τώρα το «διαζύγιο»
Τσίπρα-Καμμένου, χωρίς να σημαίνει ότι ήταν κάτι «σκηνοθετημένο», ήταν ένα
προαναγγελθέν διαζύγιο. Ό,τι μπορούσαν να κάνουν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στα
ζητήματα της διαπραγμάτευσης με τους «δανειστές» και της διαχείρισης του τρίτου
μνημονίου, το έχουν κάνει. Περαιτέρω συμπόρευση θα γινόταν ένα εμπόδιο για τον
ΣΥΡΙΖΑ να απευθυνθεί στον χώρο του κέντρου και για τους ΑΝΕΛ να διασωθούν ως
κόμμα της «λαϊκής δεξιάς». Επίσης, δεν μας εξέπληξε καθόλου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε
βουλευτές από άλλα κόμματα να τον στηρίξουν και να συνεχίσει να κυβερνά· και
ότι κατά πάσα πιθανότητα θα βρει τις ψήφους στο κοινοβούλιο για να περάσει και τη
Συμφωνία των Πρεσπών. Παρά τις κραυγές
της παλαιο-μνημονιακής αντιπολίτευσης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η διάταξη των δυνάμεων που
επηρεάζουν τον πολιτικό συσχετισμό δείχνει ότι δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα για
αλλαγή διαχειριστή. Ο Τσίπρας έχει: α) τη στήριξη των «δανειστών» και του
αμερικανικού παράγοντα, β) τη στήριξη ενός αυξανόμενου κομματιού της αστικής
τάξης, που θέλει ησυχία, σταθερότητα και συνέχιση της όποιας ανάκαμψης
(αδύναμης βέβαια), και γ) την ανοχή της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, που δεν
θέλει ούτε ν’ ακούει για τον Μητσοτάκη και τις ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές
του.
Το βασικό για τον ελληνικό
λαό και ιδίως την εργατική μας τάξη είναι να μην παρασυρθεί από το προεκλογικό
κλίμα που πολλοί προσπαθούν να διαμορφώσουν, να μην περιμένει ότι θα κερδίσει
κάτι από κοινοβουλευτικά τερτίπια και κόντρες, από αναδιατάξεις μέσα στα
κόμματα του συστήματος, μεγάλα και μικρά. Η μη περικοπή των συντάξεων, η
επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η επικείμενη αύξηση του κατώτατου μισθού, η
σχετική μείωση της ανεργίας, η αύξηση των κερδών των αφεντικών μας, και κυρίως
οι εξελίξεις στη Γαλλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη θα πρέπει: να χρησιμοποιηθούν από τα πιο συνειδητά και
σκεπτόμενα τμήματα του ελληνικού λαού ως εφαλτήριο για νέες, πολύ πιο
αποφασιστικές διεκδικήσεις. Σταθερές θέσεις εργασίας στον δημόσιο και ιδιωτικό
τομέα, ουσιαστικές αυξήσεις και συλλογικές συμβάσεις, μείωση των άμεσων και
έμμεσων φόρων, δημόσιες επενδύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας,
κρατικοποίηση των τραπεζών, όχι πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας, στήριξη
παιδείας, υγείας, κοινωνικής πρόνοιας: αυτά είναι μερικά από τα πιο επίκαιρα
αιτήματα για αυτή την περίοδο, τα οποία θα πρέπει, ανασυγκροτώντας τα συνδικάτα
μας, με τόλμη, φαντασία και αφοβία, με νέες μορφές πάλης, να διεκδικήσουμε εδώ
και τώρα. Οι νέες διεθνείς συνθήκες αλλά και οι εγχώριες τάσεις είναι ευνοϊκές!
Φτάνει να το πιστέψουμε και να οργανωθούμε κατάλληλα, με νέες ηγεσίες, οι
οποίες εκ των πραγμάτων θα χτιστούν πάνω στα νέα πολιτικά διδάγματα και τα νέα
αγωνιστικά καθήκοντα. Είμαστε σίγουροι ότι το 2019 θα δοθεί μια γερή ώθηση σε
αυτή την κατεύθυνση!
18.1.2019
Η Συντακτική Επιτροπή
