Πέρασαν δύο
χρόνια χωρίς τον αγαπημένο μας σύντροφο Θανάση Τσίλη. Ο αιφνίδιος και πρόωρος χαμός
του μας γέμισε οδύνη, και το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι είχαμε την τύχη
να γνωρίσουμε και να συνυπάρξουμε με έναν θαυμάσιο άνθρωπο, έναν υποδειγματικό
σύντροφο και φίλο. Το ήθος του, η βαθιά πίστη του σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς
εκμετάλλευση και αδικία, η διάθεση προσφοράς που τον χαρακτήριζε, ήταν μια πηγή
έμπνευσης για όλους μας.
Ο σύντροφος
Θανάσης δεν πήρε αβασάνιστα και επιφανειακά την απόφαση να προσχωρήσει στις
επαναστατικές ιδέες. Ήταν μια απόφαση ζωής, που ήρθε σαν συνέπεια όλης της
μέχρι τότε πορείας του. Τα προβλήματα των συναδέλφων του και της τοπικής
κοινωνίας στην οποία ζούσε (ήταν καθηγητής ηλεκτρολογίας στο τεχνικό λύκειο της
Επανομής Θεσσαλονίκης, αλλά είχε δουλέψει και ως βιομηχανικός εργάτης), η
ευαισθησία του πάνω σε μια σειρά κοινωνικά ζητήματα, ακόμα ακόμα και η αγάπη
του για τη φύση, τον οδήγησαν να κατανοήσει την ανάγκη της οργανωμένης πάλης
ενάντια στη βαρβαρότητα του σημερινού κοινωνικού συστήματος.
Βγήκε μπροστά αγωνιστικά
και με θάρρος σε πολλές περιπτώσεις, όπως στον αγώνα για την επαναπρόσληψη των
απολυμένων συναδέλφων του των τεχνικών λυκείων και τον αγώνα των γονιών της
περιοχής του ενάντια στην αύξηση των τροφείων των παιδικών σταθμών (αμφότεροι
με επιτυχές αποτέλεσμα).
Τον Θανάση τον
ξεχωρίζαμε πάντα για την έφεσή του να καταπιάνεται συστηματικά, σε επίπεδο
τελειομανίας, με όποιο ζήτημα τον απασχολούσε αλλά και με όποιο θέμα του
ανετίθετο για την αρθρογραφία της εφημερίδας μας, της Σοσιαλιστικής Προοπτικής.
Έγραψε μια σειρά από εξαιρετικά άρθρα, υπογράφοντας με το ψευδώνυμο Θωμάς
Θαλασσινός. Ήθελε να μάθει όλο και περισσότερα, από την πρακτική μέχρι τη
θεωρητική-μαρξιστική πλευρά των διαφόρων ζητημάτων. Τα ζητήματα της τεχνικής
παιδείας, της αγροτικής παραγωγής, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της
τοκογλυφίας των τραπεζών εις βάρος του ελληνικού λαού, της υπερχρέωσης της
χώρας, ήταν μόνο μερικά από αυτά στα οποία είχε αποκτήσει εξειδίκευση. Σε αυτό
το φύλλο μας δημοσιεύουμε ένα άρθρο του (δίπλα) για το τι κέρδισε ο γερμανικός
καπιταλισμός από την υπερχρέωση της Ελλάδας.
Σύντροφε
Θανάση, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Το φωτεινό πέρασμά σου από την οργάνωσή μας,
από τις ιδέες μας, θα μας εμψυχώνει πάντα να συνεχίσουμε!
Από τη σύνταξη
