Η
τρομοκρατία του Μακρόν θα πέσει στο κενό. Το «φάντασμα» των λαϊκών εξεγέρσεων
πλανιέται και πάλι πάνω από την Ευρώπη!
 |
Τα «κίτρινα
γιλέκα» δεν σταματούν – και ο ρόλος τους στην αλλαγή
της πολιτικής κατάστασης
στην Ευρώπη θα αποδειχθεί κομβικός
|
Να λοιπόν που το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» δεν
ξεφούσκωσε! Μετά από μια μικρή ύφεση λόγω των γιορτών, επανακάμπτουν με όρεξη,
φαντασία, ζωντάνια και πάνω απ’ όλα με τόλμη και επιμονή. Οι υποχωρήσεις του
Μακρόν δεν στάθηκαν ικανές να το ανακόψουν. Κι αυτό ήταν απόλυτα φυσικό, γιατί
οι όποιες παραχωρήσεις του όχι μόνο έγιναν με βαριά καρδιά αλλά και συνοδεύτηκαν από μια άγρια καταστολή, που
έδειξε το βαθύ μίσος του κατά του λαού. Μέχρι στιγμής, μια γυναίκα έχει
πεθάνει από δακρυγόνο, δεκατρείς άνθρωποι έχουν χάσει το μάτι τους και δεκάδες
άλλοι έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Πλέον η ίδια η καταστολή έχει πεισμώσει και
έχει δώσει νέα τροφή στο κίνημα. Πέραν αυτού, ελάχιστους μπορεί να πείσει ο
Μακρόν για τις καλές προθέσεις του.
Όσο κι αν υποκρίνεται ότι δείχνει κατανόηση
στα βάσανα του γαλλικού λαού, όλοι
καταλαβαίνουν ότι είναι ένας άνθρωπος των τραπεζιτών και του μεγάλου κεφαλαίου,
πιστός στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Άλλωστε η δημοτικότητά του παραμένει πολύ
χαμηλή (γύρω στο 25%), τη στιγμή που η υποστήριξη στα «κίτρινα γιλέκα»
βρίσκεται ψηλά (γύρω στο 65%).
Τώρα, μετά από
εννέα συνεχόμενα Σάββατα δυναμικών κινητοποιήσεων των «κίτρινων γιλέκων»
και μετά από έμπρακτες υποχωρήσεις που αναγκάστηκε να κάνει (αύξηση 100 ευρώ
στον κατώτατο μισθό, κατάργηση της αύξησης του φόρου καυσίμων, της φορολόγησης των
υπερωριών, της αύξησης των κρατήσεων σε συντάξεις κ.λπ.), ο Μακρόν ξεκινάει
έναν «εθνικό διάλογο» για να λύσει δήθεν κοινωνικά προβλήματα, εμμένοντας όμως
παράλληλα σε αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις όπως η κατάργηση του φόρου μεγάλης
περιουσίας και προαναγγέλλοντας και άλλες ανάλογες. Στον «εθνικό» αυτό διάλογο έχουν αρνηθεί να συμμετάσχουν τα «κίτρινα γιλέκα»
και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα καταφέρει να πείσει τον γαλλικό λαό.
Όλα λοιπόν δείχνουν ότι θα υπάρξει συνέχεια.
Όσον αφορά τη δομή και τον χαρακτήρα του κινήματος,
παραμένει ομοιόμορφα απλωμένο σε ολόκληρη τη χώρα, επιδεικνύει πρωτοτυπία και ευελιξία
δράσεων (καταλήψεις διοδίων, καταστροφές ραντάρ τροχαίας, αποκλεισμοί δρόμων,
μυστικά σημεία συγκεντρώσεων για σπάσιμο της απαγόρευσης κ.λπ.), και δεν έχει
καπελωθεί από καμία πολιτική δύναμη, εκφράζοντας
γνήσια την αγανάκτηση του γαλλικού λαού ενάντια σε αυτό που με δυο λόγια
ονομάζουμε νεοφιλελεύθερη πολιτική. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι
χαρακτηριστική πλέον είναι η αδιαφορία των ηγεσιών των εργατικών συνδικάτων,
που ούτε απεργία συμπαράστασης προκηρύσσουν ούτε καμία προσπάθεια συντονισμού
κάνουν, σε αντίθεση με ομάδες απλών
μελών της αριστερής CGT που
δραστηριοποιούνται ενεργά στα «κίτρινα γιλέκα».
Άσχετα από το ποια ακριβώς θα είναι η συνέχεια, ήδη το
κίνημα αυτό του γαλλικού λαού έχει παίξει τεράστιο ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο:
Έχει αποδείξει ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές δεν είναι ανίκητες. Ότι με ενωτικούς, οργανωμένους και
ορμητικούς αγώνες μπορούμε να πετύχουμε νίκες. Ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει
φάει τα ψωμιά του. Και όσον αφορά την ίδια τη Γαλλία, έχει ανακόψει εν τη
γενέσει της ολόκληρη τη νεοφιλελεύθερη επίθεση που ετοίμαζε η κυβέρνηση Μακρόν,
η οποία είχε, υποτίθεται, και το πλεονέκτημα της πρόσφατης εκλογής της. Η
απήχηση των «κίτρινων γιλέκων» είναι ήδη εμφανής σε ολόκληρο τον πλανήτη, με
πολλές διαδηλώσεις να αντιγράφουν τουλάχιστον την εμφάνισή τους αλλά και τις
μεθόδους και τα αιτήματά τους.
Ένα πράγμα
πια είναι βέβαιο. Ότι τα πράγματα δεν θα είναι όπως πριν. Ότι η χώρα που έκανε
τη Γαλλική Επανάσταση, την Κομμούνα του Παρισιού και τον Μάη του ’68, έδωσε
ξανά στις λαϊκές εξεγέρσεις το κύρος που τους αξίζει. Και ότι από δω και πέρα
όλοι οι καταπιεστές της Ευρώπης θα πρέπει να προσέχουν πολύ τα βήματά τους.
Βασίλης Παπανικολάου
