Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Τι
θέλουν από εμάς
● «Διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία» ονομάζουν οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές
τις βλαπτικές αλλαγές που θέλουν να επιβάλουν πάνω στις απολαβές των εργατών τους,
για να ανταγωνιστούν αποτελεσματικότερα τους Αμερικανούς καπιταλιστές.
▬ 1) Να
απαλλαχθούν από το ασφάλιστρο πάνω στο εργατικό μεροκάματο που πληρώνουν στα
ασφαλιστικά ταμεία, -π.χ. ΙΚΑ- για την περίθαλψη και την σύνταξη των εργατών.
Γι’ αυτό θέλουν να καταργήσουν την δημόσια κοινωνική ασφάλιση, και αυτή να
γίνει ιδιωτική υπόθεση των εργατών.
▬ 2) Θέλουν με
ένα απατηλό «ελαστικό» ωράριο να απαλλαχθούν από το οκτάωρο και την πληρωμή των
υπερωριών.
▬ 3) Θέλουν να
μειώσουν τα μεροκάματα.
▬ 4) Θέλουν να
απαλλαγούν από την αποζημίωση των απολύσεων, από την πληρωμένη θερινή άδεια, τα
δώρα, τα οικογενειακά επιδόματα και τα κρατικά επιδόματα ανεργίας.
▬ 5) Και
συμπληρωματικά, θέλουν να αρπάξουν τα υπάρχοντα κεφάλαια των ταμείων κοινωνικής
ασφαλίσεως, δια μέσου του τζόγου των χρηματιστηρίων: Και επίσης να αρπάξουν όλη
την κερδοφόρο δημόσια περιουσία, δια μέσου των ιδιωτικοποιήσεων και των
σκηνοθετημένων δημοπρασιών.
● Με λίγα λόγια θέλουν να αφαιρέσουν από τους εργάτες τους, ό,τι κατέκτησαν
αυτοί με τους αγώνες τους μέσα σ’ έναν ολόκληρο αιώνα.
Αυτά είναι τα σχέδια των καπιταλιστών, που τα γράφουν καθαρά μέσα στα
ειδικά οικονομικά τους έντυπα.
Το τι απ’ όλα όμως από αυτά θα κερδίσουν, και πόσο θα κοστίσουν σ’ αυτούς,
που άθελά τους έχουν αναλάβει το ρόλο των αναγεννητών του ευρωπαϊκού εργατικού
επαναστατικού κινήματος, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000
2) Απόφαση
για μάγους
● Οι «διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία», όπως έχουν βαφτίσει την αρπαγή
όλων των κατακτήσεων των Ευρωπαίων εργατών, έχουν φέρει την ευρωπαϊκή αστική
τάξη σε μια κατάσταση εσωτερικής περισυλλογής. Είναι οι βιαστικοί και οι
διστακτικοί.
Είναι αυτοί που θέλουν τις «διαρθρωτικές αλλαγές» βιαστικά και γρήγορα. Και
είναι και αυτοί που μεν, αλλά φοβούνται όμως πολύ και την ενδεχόμενη αφύπνιση
και δράση της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.
● Γι’ αυτό και συναντήθηκαν στην
Λισσαβώνα οι βιαστικοί και οι διστακτικοί. Δηλαδή συναντήθηκαν: Η λογική της βιαστικής
επιβολής και η λογική της μεθοδευμένης υπομονετικής εξαπάτησης, για να βρουν
μια κοινή λογική των κονών συμφερόντων τους.
▬ Εκεί, οι «εκπρόσωπο» των εργατικών συνδικάτων οι σοσιαλδημοκράτες ήταν οι
βιαστικοί, και οι δεξιοί συντηρητικοί ήταν οι διστακτικοί.
▬ Εκεί, οι σοσιαλδημοκράτες –αυτοί οι γνωστοί ιστορικοί προδότες- όχι μόνο
αρνήθηκαν κάθε πρόταση για τη μείωση της ανεργίας και του κατωτάτου ορίου της φτώχειας,
αλλά έφθασαν στο σημείο οι αδίστακτοι, να ονομάσουν «καρκινώματα της Ευρώπης»
κάθε κοινωνικό πόρο που διατίθεται για την ανεργία και την ιατροφαρμακευτική
περίθαλψη της εργατικής τάξης.
▬ Και οι συντηρητικοί δεξιοί ήταν οι διστακτικοί, έφθασαν στο σημείο να
κατηγορήσουν ανοιχτά –διαμέσου της συντηρητικής προέδρου του «ευρωκοινοβουλίου»
Νικόλ Φοντέν- του «Σοσιαλιστές Πρωθυπουργούς»: «Για μια ανεξέλεγκτη
καπιταλιστική νοοτροπία που θα έχει καταστρεπτικές επιπτώσεις πάνω στην
κοινωνική συνοχή της Ευρώπης». (Ο ευρωπαϊκός Τύπος 28 και 29/3/2000)
● Τελικά αποφάσισαν όμως, να προχωρήσουν οι «διαρθρωτικές αλλαγές», αλλά με
μεθοδεύσεις, με συναινέσεις… και κοινωνική αρμονία και γαλήνη…
▬ Δηλαδή… να αφαιρέσουν τα δικαιώματα των εργατών… χωρίς αυτοί να το
καταλάβουν…
▬ Αυτήν την υπόθεση μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να τους την τακτοποιήσει…!
▬ Κούνια που τους κούναγε…
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000
3) Δύο
δηλώσεις με ιδιαίτερη σημασία
● Ο υπουργός εσωτερικών Παυλόπουλος δήλωσε.
«Δεν είναι
αλήθεια ότι στην Ελλάδα δε χωράνε κι άλλοι μετανάστες».
Και ο
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος απάντησε.
«Η Ελλάδα
έχει έναν ορισμένο πληθυσμό. Αυτός ο πληθυσμός και αυτός ο χώρος της Ελλάδας,
δεν χωράει απεριόριστο αριθμό μεταναστών».
Η δήλωση του
Παυλόπουλου εκφράζει το βασικότερο υπάρχοντα σημερινό σκοπό της ελληνικής
μεγαλοαστικής τάξης: Που είναι η αντικατάσταση της σημερινής ελληνικής εργατική
τάξης, από πρωτόγονες υποτακτικές μάζες ασιατών.
Και η δήλωση
του Χριστόδουλου εκφράζει, τη διατήρηση της χριστιανικής εκκλησίας και τη μη
αντικατάστασή της από την ισλαμική.
● Πάντως εάν
αυτές οι δηλώσεις έμπαιναν σήμερα στην κρίση του ελληνικού λάου με ένα
δημοψήφισμα, ο Παυλόπουλος θα δεχόταν μια σαρωτική συντριβή.
● Και εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι εκτός από τα δύο επίσημα αστικά
κόμματα που είναι ευθυγραμμισμένα με τη μεγαλοαστική τάξη: Επίσης –πέρα από τα
ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα- ευθυγραμμισμένα με τους σκοπούς της μεγαλοαστικής
τάξης, είναι και τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα της Βουλής. Εμείς οι Κομμουνιστές Τροτσκιστές
–αντίθετα με όλους αυτούς- είμαστε με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού
λαού, που διαισθάνεται και καταλαβαίνει το μεγάλο κίνδυνο αφανισμού του.
Γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2006
4) Διδακτικές αναμνήσεις
● Στις αναμνήσεις του για τον Μαρξ, ο Βίλχελμ Λήμπκνεχτ 1826-1900 (ο
πατέρας του Καρλ Λήμπκνεχτ), αναφέρει στο «Vorwaerts” του 1895…
Απόσπασμα
«Και η αγαπητή ρήση του ήταν ο περήφανος στίχος του Δάντη “Segui il tuo corso, e lascia dir le genti!”, “Τράβα το δρόμο
σου κι άσε τον κόσμο να λέει!”.
Ο Μαρξ, όταν “τραβούσε το δρόμο του” δεχόταν απ’ όλες τις πλευρές
επιθέσεις όταν η φροντίδα για τον επιούσιο τον υπέσκαπτε και τον τυραννούσε,
ενώ η μάζα του εργαζόμενου λαού που για τον απελευθερωτικό της αγώνα αυτός με
ολονυχτίες μελετούσε και σφυρηλατούσε τα όπλα της, αυτή η μάζα όχι μόνο δεν τον
καταλάβαινε αλλά και συχνότατα τον απέρριπτε ακόμα και χλευαστικά, τρέχοντας
πίσω από ρήτορες που αεροκοπανούσαν, από αστραφτερούς προδότες, ακόμα κι από
ανοιχτούς εχθρούς. Πόσες λοιπόν φορές μέσα στην μοναξιά του φτωχικού
γνήσια προλεταριακού του γραφείου, δεν θα είπε για να ενθαρρύνει τον ίδιο τον
εαυτό του τα λόγια του μεγάλου Φλωρεντίνου και δεν θ’ άντλησε απ’ αυτά νέες
δυνάμεις!»
Γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2006
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που
διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή
στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης