Εργάτες, δημόσιοι
υπάλληλοι, φοιτητές, συνταξιούχοι δίνουν κρίσιμες μάχες
ενάντια στις
υπερ-αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» του Μακρόν
 |
Το πλακάτ, σε μια
από τις τελευταίες μεγάλες εργατικές
διαδηλώσεις στη Γαλλία, υπενθυμίζει ότι
«ο
Μακρόν είναι σκυλί των εργοδοτών»…
|
Η
Γαλλία βρίσκεται σε εργατική και κοινωνική αναταραχή εδώ και έναν μήνα περίπου,
μια κατάσταση που μπορεί να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης στην
αντεργατική επίθεση του νέου «αστέρα» της αστικής τάξης, Εμανουέλ Μακρόν.
Το
κύριο μέτωπο αυτή τη στιγμή είναι αυτό των σιδηροδρόμων. Οι σιδηροδρομικοί αντιδρούν με
«ακανόνιστες» επαναλαμβανόμενες απεργίες στο καθεστώς προσλήψεων με ελαστικές
σχέσεις εργασίας και την κατάργηση της «ρήτρας μονιμότητας», στη μετατροπή της
κρατικής εταιρείας σε ανώνυμη (στην έμμεση ιδιωτικοποίηση δηλαδή) καθώς και στην
αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης τους απ’ τα 57 στα 62 χρόνια. Είναι μια
κλασική νεοφιλελεύθερη επίθεση, απ’ αυτές που βιώνουμε εδώ και χρόνια στην
Ελλάδα.
Σε
κινητοποιήσεις βρίσκεται όλος ο δημόσιος τομέας, ενάντια στις
απολύσεις, οι εργαζόμενοι της AIR FRANCE και οι εργάτες σε
χημική βιομηχανία και ενέργεια, για αυξήσεις μισθών, καθώς επίσης οι συνταξιούχοι, ενάντια στην αντι-ασφαλιστική πολιτική, και οι φοιτητές, ενάντια στη σκλήρυνση της διαδικασίας εισαγωγής
στα πανεπιστήμια. Έχουν γίνει μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε
άλλες πόλεις, καθώς και καταλήψεις σε σχολές.
Ο
Μακρόν προβάλλεται από την αστική τάξη ως ο «άφθαρτος» πολιτικά ηγέτης που θα
«αναγεννήσει» τη χώρα. Ο πραγματικός στόχος αυτής της προβολής είναι να
εκμεταλλευτεί την υποστήριξη που έχει από συντηρητικά μεσαία στρώματα και να χτυπήσει
την εργατική τάξη. Όσον αφορά όμως τις προοπτικές του σαν «ηγέτη», δεν είναι
και τόσο ευοίωνες. Η άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική του, η πολιτική δηλαδή του
χρηματιστικού κεφαλαίου που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη,
μαζί με την εργατική τάξη θα χτυπήσει και την εγχώρια βιομηχανία, που είναι η
βάση κάθε ανεπτυγμένης οικονομίας. Αυτό το στοιχείο θα μειώσει ακόμα περισσότερο τη θέση του γαλλικού καπιταλισμού στον
διεθνή ανταγωνισμό. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των σιδηροδρόμων. Ο
Μακρόν προσπαθεί να εφαρμόσει το ίδιο ακριβώς μοντέλο που εφάρμοσαν οι εδώ
καπιταλιστές και οδήγησε στη διάλυση του ελληνικού σιδηροδρόμου. Ο γαλλικός
αντίστοιχος φημίζεται για την ταχύτητα των δρομολογίων του, την υψηλή του
τεχνολογία, την ποιότητά του. Η πολιτική του Μακρόν, αν επικρατήσει, θα τον οδηγήσει
με μαθηματική ακρίβεια στα ίδια χάλια με τον δικό μας.
Όσον
αφορά δε την εικόνα του «αναμορφωτή» της Ευρώπης, εδώ τα πράγματα είναι ακόμα
πιο δύσκολα. Αυτό έχει να κάνει με την κατάσταση που διαμορφώνεται στον
ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο καπιταλισμό. Κατ’ αρχάς, η Γερμανία δεν θα ανεχτεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας
της. Από την άλλη, η τάση που κερδίζει έδαφος στις δυτικές αστικές τάξεις
είναι αυτή του «εθνικού προστατευτισμού»,
η αντίθετη δηλαδή απ’ αυτή που εκπροσωπεί ο Μακρόν. Η τελευταία, δηλαδή η τάση της
κυριαρχίας του πιο παρασιτικού κεφαλαίου, είναι που έφερε την κρίση και μεγάλωσε
τα αδιέξοδα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Ο αποφασιστικός
όμως παράγοντας που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στη χρεοκοπία την αντεργατική
πολιτική του Μακρόν είναι το εργατικό κίνημα και η πάλη του. Η γαλλική
εργατική τάξη, πατώντας στη μεγάλη της παράδοση, ετοιμάζεται για μια μεγάλη
μάχη. Σε αυτή όμως χρειάζεται μια νέα, άφθαρτη, αποφασιστική ηγεσία. Οι
παραδοσιακές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, χρόνια βυθισμένες στην ταξική
συνεργασία, ήδη δείχνουν συμβιβαστικές τάσεις έναντι της κυβέρνησης, παρόλο που
ο Μακρόν είναι αρκετά προκλητικός και στον λόγο του και, κυρίως, στις πράξεις
του. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο μεγάλο
βάρος πέφτει στην πρωτοπορία που αναφέρεται στις επαναστατικές ιδέες, η οποία οφείλει
να πάρει τολμηρές πρωτοβουλίες, να εμπνεύσει στους εργάτες εμπιστοσύνη και να
δώσει στον αγώνα μια αδιάλλακτη και αποφασιστική κατεύθυνση.
Σ. Κρόκος
