Σε Ελλάδα και Κύπρο υπάρχει τελευταία μια πλειοδοσία
προσδοκιών ότι, μετά την ανακάλυψη σημαντικών ενεργειακών κοιτασμάτων στην
Ανατολική Μεσόγειο και λόγω και των εξελίξεων σε Μέση Ανατολή και Τουρκία, μπορούμε
να γίνουμε βασικοί «τροφοδότες» της Ευρώπης σε φυσικό αέριο, διά της κατασκευής
του αγωγού EastMed. Ο
αγωγός έχει πάρει κατ’ αρχήν ένα «πράσινο φως» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η
υλοποίησή του σκοντάφτει σε σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια. Κατ’ αρχάς,
διασχίζοντας όλο τον βυθό της Ανατολικής Μεσογείου, σε βάθη έως και 3.000
μέτρα, με μια διαδρομή Κύπρος-Κρήτη-Πελοπόννησος-Ήπειρος-Ιταλία, θα πρέπει να
είναι ο πιο ακριβός αγωγός στον κόσμο.
Τα μέχρι σήμερα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα
φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου είναι πολύ αμφίβολο αν εξασφαλίζουν
οικονομική βιωσιμότητα σε έναν τέτοιο αγωγό. Επιπλέον, η Αίγυπτος διαθέτει μεγάλους
σταθμούς υγροποίησης φυσικού αερίου (LNG), οπότε δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον EastMed. Τέλος, δεν είναι τόσο απλό μια
χώρα να μεταβληθεί σε ενεργειακό κόμβο ευρύτερης (και όχι απλώς τοπικής)
εμβέλειας. Μια κρίσιμη παράμετρος είναι οι ενδο-ιμπεριαλιστικές ισορροπίες, που
ειδικά στη «γειτονιά» μας αλλάζουν διαρκώς. Αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη η
Ελλάδα είναι ένας ενεργειακός σχεδιασμός με δημόσιο χαρακτήρα, που να ξεκινάει
από τις ανάγκες του ελληνικού λαού και τις ανάγκες της παραγωγικής
ανασυγκρότησης της χώρας, και όχι πλάνα που εξυπηρετούν κυρίως τα
χρηματοπιστωτικά παίγνια διεθνών ενεργειακών μονοπωλίων.
Π.Δ.
