 |
Χρειάζεται διαρκής
κινητοποίηση ενάντια στην αξιολόγηση,
που φορτώνει την ευθύνη για τα προβλήματα
της παιδείας
στους εκπαιδευτικούς και τις σχολικές μονάδες
|
Μέσα
στον Μάιο η κυβέρνηση κατεβάζει για ψήφιση έναν νόμο για τις «δομές» της
εκπάιδευσης. Στην ουσία, αποτελεί μια προσπάθεια να επανέλθει η αξιολόγηση των
εκπαιδευτικών. Μόνο που αυτό γίνεται με εντελώς «πλάγιο» τρόπο, χαρακτηριστικό
του κόμματος που κυβερνά. Να επαναλάβουμε ότι η αξιολόγηση δεν είναι παρά η προσπάθεια του κεφαλαίου μέσω του
κρατικού μηχανισμού του να εφαρμόσει τον πλήρη ιδεολογικό έλεγχο και τη
χειραγώγηση των εκπαιδευτικών – για
την καλύτερη «απόδοση» του συστήματος της εκμετάλλευσης μέσω της δημιουργίας φθηνών και πειθαρχημένων μελλοντικών εργαζόμενων.
Ο
νόμος, λοιπόν, προβλέπει ότι οι εκπαιδευτικοί της βάσης θα αξιολογούν σε
ανώνυμη έκθεση τους διευθυντές τους. Πρόκειται για μεγάλη παγαποντιά. Αυτό γίνεται για να μπει η «κουλτούρα» της
αξιολόγησης στα σχολεία. Αν αυτό συμβεί, είναι θέμα χρόνου, με το δεδομένο
σύστημα και τους υπάρχοντες κοινωνικούς συσχετισμούς, η «φορά» του βέλους της
αξιολόγησης να γυρίσει προς τα κάτω, προς τους εκπαιδευτικούς της βάσης δηλαδή.
Ο
νόμος, ακόμα, προβλέπει την «αυτοαξιολόγηση» των σχολείων. Οι σύλλογοι
διδασκόντων, δηλαδή, θα δίνουν ετήσια αναφορά στη διοίκηση για τις
δραστηριότητές τους και τα αποτελέσματά τους, και κατά πόσον αντιμετώπισαν τα
διάφορα προβλήματα. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται
να καταστεί η σχολική μονάδα υπεύθυνη για τα αντικειμενικά προβλήματα που
δημιουργεί στο σχολείο η γενικότερη κοινωνική κατάσταση και η κυρίαρχη πολιτική
(η επιρροή της φτώχειας και των προβλημάτων των λαϊκών στρωμάτων στις μαθητικές
επιδόσεις, ο κοινωνικός και μορφωτικός αποκλεισμός κ.λπ.). Ακόμα, επιδιώκονται:
η «αυτονόμηση» της σχολικής μονάδας, η υλική εγκατάλειψή της απ’ την κρατική
ενίσχυση δηλαδή, προκειμένου να στρωθεί ο δρόμος στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ο
ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία κ.λπ.
Τέλος,
συρρικνώνεται και άλλο ο τομέας της
ειδικής αγωγής (για τα παιδιά με αναπηρίες κ.λπ.). Συρρικνώνονται τα κέντρα
διάγνωσης, και τα βάρη της αντιμετώπισης αυτών των περιπτώσεων φορτώνονται στους
γονείς και στο γενικό σχολείο, με όλα τα προβλήματα και τις ελλείψεις του.
Όλο το «πνεύμα»
του νόμου, δηλαδή, είναι πάνω στην κλασική αστική πολιτική που εφαρμόζεται τις
τελευταίες δεκαετίες, με άξονα τη συρρίκνωση και υποβάθμιση της δημόσιας
παιδείας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με όποιο «στυλ» και να πολιτεύεται,
αποδεικνύεται πιστός συνεχιστής αυτής της πολιτικής.
Σ. Κρόκος
