Για τον αποκλεισμό του κόμματος Κασιδιάρη

 

Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με απαγορεύσεις 
κοινοβουλευτικού τύπου. Αυτές μπορούν να οπλίσουν
το σύστημα και κατά της αριστεράς.

Η κυβέρνηση προωθεί δύο μήνες πριν τις εκλογές τον αποκλεισμό του κόμματος του Κασιδιάρη («Εθνικό Κόμμα Έλληνες») από τις εκλογές. Ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει από μια τέτοια κίνηση. Κατ’ αρχάς εμφανίζεται ως υπερασπιστής της «δημοκρατίας» και πολέμιος του φασισμού. Έτσι κερδίζει πόντους στο κεντρώο ακροατήριο. Δεύτερον, προσδοκά ότι, με τον αποκλεισμό του κόμματος αυτού, μπορεί να κερδίσει και κάποιες ακροδεξιές ψήφους, ή έστω να στρέψει τους δυνητικούς ψηφοφόρους του Κασιδιάρη στην αποχή. Τρίτον, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπράξει σε αυτόν τον αποκλεισμό, θα τον εκθέσει πολιτικά ότι αβαντάρει την ακροδεξιά. Τέταρτον, δημιουργείται προηγούμενο για να χτυπηθεί και το άλλο «άκρο», δηλαδή, η κομμουνιστική και επαναστατική αριστερά.

Η κυβέρνηση κατεβάζει λοιπόν μια τροπολογία με την οποία ο Άρειος Πάγος θα μπορεί να αποκλείει από τις εκλογές κόμματα που μέλη της ηγεσίας τους έχουν καταδικαστεί, ακόμα και πρωτοδίκως, για σοβαρά εγκλήματα «κατά της πολιτείας». Η τροπολογία προβλέπει ακόμα και αποκλεισμό κόμματος που ο πραγματικός του ηγέτης ανήκει σε αυτή την κατηγορία αλλά δεν εμφανίζεται επισήμως ως ηγέτης του.

Όλα αυτά είναι συνταγματικά και νομικά πολύ αμφισβητήσιμα και ανοίγουν επικίνδυνες ατραπούς. Αύριο μεθαύριο μπορεί μια άλλη κυβέρνηση να διευρύνει λίγο τα σχετικά κριτήρια και να αποκλείει από τις εκλογές και αριστερά κόμματα μέλη των οποίων έχουν διωχθεί ποινικά για απεργίες, διαδηλώσεις, «τρομοκρατικές» πράξεις κ.λπ. Οι κλασικοί του μαρξισμού μας διδάσκουν να μην υποστηρίζουμε ποτέ ειδικά νομοθετικά μέτρα κατά των φασιστών, γιατί το αστικό κράτος θα τα χρησιμοποιήσει σίγουρα, και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, κατά των κομμουνιστών.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάμποσες δυνάμεις της υποτιθέμενης «άκρας» αριστεράς, ενώ καταγγέλλουν αυτές τις επιδιώξεις της κυβέρνησης, κάνουν κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο. Ζητάνε να απαγορευτεί το κόμμα Κασιδιάρη ως «φασιστικό», «ρατσιστικό» κ.λπ. Νομιμοποιούν δηλαδή απαγορεύσεις κομμάτων βάσει ιδεολογίας! Και δίνουν στην αστική δικαιοσύνη και την εκάστοτε αστική κυβέρνηση το δικαίωμα να ορίζει τι είναι «φασισμός» και «ρατσισμός». Λες και είναι λίγοι οι αντιδραστικοί που μιλάνε για «κόκκινο φασισμό».

Ο φασισμός δυναμώνει ή ηττάται πρώτα και κύρια στο πεζοδρόμιο. Η άποψη ότι μπορεί να συρρικνωθεί η επιρροή της ακροδεξιάς με «φραγμούς» κοινοβουλευτικού ή νομικού τύπου είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη.

 

Πάρις Δάγλας