ΓΑΛΛΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

 

Οι συγκεντρώσεις στη Γαλλία είναι πραγματικά κολοσσιαίες. Η ταξική
μάχη στην Αγγλία είναι εξίσου σκληρή και κρίσιμη. Ο γίγαντας που 
ακούει στο όνομα ευρωπαϊκό προλεταριάτο αφυπνίζεται!

Δύσκολα προβλέπονται τα πράγματα για τον Μακρόν που έχει να αντιμετωπίσει έναν ξεσηκωμό ενάντια στα αντι-ασφαλιστικά του σχέδια! Η γαλλική εργατική τάξη αλλά και η νεολαία έχουν καταγεγραμμένους στο DNA τους νικηφόρους αγώνες. Από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, την Κομμούνα του 1871, τις απεργίες και καταλήψεις του 1936, τον Μάη του ’68 μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, η γαλλική εργατική τάξη και η νεολαία της έχουν βρεθεί πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου κινήματος.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του 1995 ανάγκασαν τον Σιράκ σε υποχώρηση και ήταν μια από τις πιο μεγάλες στιγμές του εργατικού κινήματος διεθνώς εκείνη την περίοδο. Το 2006 η Γαλλία κατακλύζεται από απεργίες και διαδηλώσεις σε περισσότερες από 250 πόλεις, για την ακύρωση ενός αντεργατικού νόμου που αφορούσε τους νέους. Το 2016 το εργατικό κίνημα και η νεολαία έδειξαν τη δύναμή τους με απεργίες και καταλήψεις και έτριξαν τα δόντια στην κυβέρνηση Ολάντ. Ακολούθησαν το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, το κύμα των απεργιών για το ασφαλιστικό το 2019-2020, οι μαζικές διαδηλώσεις εν μέσω πανδημίας που ανάγκασαν τον Μακρόν να αποσύρει το άρθρο 24 (που απαγόρευε τη βιντεοσκόπηση αστυνομικών βιαιοπραγιών). Τώρα, πάνω από 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι –στις συγκοινωνίες, την ενέργεια, τα διυλιστήρια, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι ραδιοφωνικοί σταθμοί, πλήθος νέων και μαθητές σχολείων– βγήκαν στους δρόμους ενάντια στην αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα 62 στα 64 έτη, που προωθεί ο Μακρόν. Υποστηρίζει ότι η «μεταρρύθμιση» θα επιφέρει σημαντική εξοικονόμηση στον προϋπολογισμό του κράτους, αλλά φυσικά εις βάρος των εργαζομένων, ενώ από την άλλη θα αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για προώθηση της ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού. Η πολιτική Μακρόν κατάφερε να ενώσει οκτώ γαλλικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, ακόμα και τη συντηρητική CFDT. Αυτό το εντυπωσιακό επίπεδο ενότητας δείχνει τη συσσωρευμένη οργή σε όλα τα στρώματα του εργατικού δυναμικού και της νεολαίας στη Γαλλία, που σίγουρα δεν αφορά μόνο το συνταξιοδοτικό αλλά το βιοτικό τους επίπεδο στο σύνολό του.

Δύσκολα τα πράγματα είναι και για τη βρετανική κυβέρνηση των Τόρις. Από τον περασμένο Ιούνιο και Ιούλιο οι σιδηροδρομικοί του συνδικάτου RMT κατέβηκαν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες για να υπερασπιστούν δουλειές, μισθούς, βιοτικό επίπεδο. Αυτό πυροδότησε ένα κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων στο οποίο συμμετέχουν: μηχανοδηγοί της ASLEF, οδηγοί λεωφορείων, ταχυδρομικοί, δικηγόροι, προσωπικό αεροδρομίων, συνοριοφύλακες, τηλεπικοινωνίες και δάσκαλοι. Τον περασμένο Αύγουστο εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τεράστια αποδοχή από τον κόσμο, μια νέα εκστρατεία του εργατικού κινήματος με τον τίτλο «Enough is Enough» («Φτάνει πια»), ως απάντηση στην κρίση του κόστους ζωής και τις επιθέσεις στην εργατική τάξη. Τον Οκτώβρη η κατάσταση ήταν εκρηκτική, με τους λιμενεργάτες να αποκλείουν τα λιμάνια στο Λίβερπουλ και το Felixstowe και τους πανεπιστημιακούς να κλείνουν τις πανεπιστημιουπόλεις. Στον αγώνα μπαίνουν νοσηλευτές και προσωπικό ασθενοφόρων. Μέσα σε αυτό το κλίμα, καθόλου τυχαία, η βρετανική κυβέρνηση ετοιμάζει ένα δρακόντειο νομοσχέδιο που αφαιρεί ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία από εκατομμύρια εργαζόμενους.

Ο Φλεβάρης ξεκίνησε με απεργιακό πυρετό σε όλη τη Βρετανία. Ο ένας κλάδος εργαζομένων μετά τον άλλο εντάσσονται στο διογκούμενο απεργιακό κύμα. Την τελευταία φορά που τόσο πολλοί εργάτες κατέβηκαν όλοι μαζί ήταν το 2011 για το συνταξιοδοτικό. Η διαφορά τού τότε με το σήμερα είναι η δυσαρέσκεια και ο συσσωρευμένος θυμός μιας δεκαετίας ενάντια στην κλιμακούμενη κρίση του κόστους επιβίωσης.

Η αποφασιστικότητα των Γάλλων εργαζομένων είναι τεράστια, όπως έχουμε δει ξανά και ξανά. Η ιστορική εργατική τάξη της Βρετανίας, μετά από πολλά χρόνια, εμφανίζεται πάλι δυναμικά στο προσκήνιο του εργατικού κινήματος. Και στην υπόλοιπη Ευρώπη θα διαπιστώσουμε ότι κολοσσιαίες εκρηκτικές δυνάμεις υποβόσκουν κάτω από τη φαινομενική ηρεμία. Οι εργατικές τάξεις, που έως τώρα ήταν σε λήθαργο, θα ακολουθήσουν, αργά ή γρήγορα, τον δρόμο που χαράζουν η γαλλική και η βρετανική εργατική τάξη.

 

Όλγα Στεφανίδου