Ψηφίζουμε
αριστερά ψηφοδέλτια
που στήριξαν τους αγώνες
και τα δικαιώματα του ελληνικού λαού
Προετοιμαζόμαστε
για αποφασιστικούς αγώνες
για να πάρουμε πίσω
τα δικαιώματα που μας στέρησαν
και ακόμα περισσότερα
Να διδαχθούμε από την ανυποχώρητη μαχητικότητα και τόλμη του γαλλικού λαού στην πάλη του ενάντια στην ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση του Μακρόν. Και στη Γαλλία και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, μπορούμε να νικήσουμε τους νεοφιλελεύθερους δημίους.
1. Στις 21 Μαΐου ο εργαζόμενος ελληνικός λαός έχει μια ευκαιρία να απαλλαχθεί από την πιο αντιλαϊκή και επικίνδυνη κυβέρνηση του τελευταίου μισού αιώνα. Μια κυβέρνηση που χτύπησε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της απεργίας, της συνάθροισης και του συνδικαλίζεσθαι. Μια κυβέρνηση που διαχειρίστηκε κατασταλτικά την επιδημία, αναστέλλοντας βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, για να έχουμε τελικά μια από τις υψηλότερες θνησιμότητες στην Ευρώπη και μια δημόσια υγεία –σκόπιμα– υπό κατάρρευση. Μια κυβέρνηση που αφήνει ασύδοτο το μεγάλο κεφάλαιο (της ενέργειας, του εμπορίου κ.λπ.) να μας ληστεύει με την εξοντωτική ακρίβεια. Μια κυβέρνηση που όχι μόνο ευνόησε προκλητικά συγκεκριμένες επιχειρηματικές ομάδες αλλά έχει βάλει μπρος την ιδιωτικοποίηση όλου του εναπομείναντος δημόσιου τομέα, παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση, πολιτισμός κ.λπ. Μια κυβέρνηση που μετέτρεψε τους Έλληνες σε συλλέκτες μικρο-επιδομάτων και «κουπονιών» προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες. Αν ο Μητσοτάκης και η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά συμμορία του κερδίσουν άλλη μια τετραετία, θα προχωρήσουν ακάθεκτα προς μια ανοιχτή δικτατορία της μαφιόζικης ολιγαρχίας και των «αρίστων» λακέδων της – με την οργανωμένη εργασία, τα συνδικάτα, τους κοινωνικούς αγώνες, τη μάχιμη αριστερά σε καθεστώς ημι-παρανομίας. Ο απώτερος στόχος τους είναι να αντιστρέψουν τις δημοκρατικές και λαϊκές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης.
2. Αν ένα τέτοιο μαύρο επιτελείο εμφανίζεται τώρα να διεκδικεί με αξιώσεις την παραμονή του στην εξουσία, αυτό οφείλεται στο ότι επί τέσσερα χρόνια είχε απέναντί του μια ανύπαρκτη αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο και μια ανεπαρκή αντιπολίτευση στο πεζοδρόμιο. Και σε αυτό συνέβαλε αποφασιστικά το κυρίαρχο «υγειονομικό αφήγημα» που οικοδομήθηκε με αφορμή την επιδημία. Την οποία η κυβέρνηση εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο, με την πλήρη συναίνεση και της αντιπολίτευσης, για να μαντρώσει τον κόσμο στο σπίτι του, να αναστείλει θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα και να περνάει ανεμπόδιστη ό,τι νομοσχέδιο θέλει. Σε αυτό το όργιο αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού πολύ λίγες ήταν οι δυνάμεις που αντέδρασαν οργανωμένα και συνειδητά, με πιο χαρακτηριστική και αξιέπαινη περίπτωση τους υγειονομικούς σε αναστολή.
Μετά το έγκλημα των Τεμπών και τις οργισμένες αντιδράσεις εκατομμυρίων Ελλήνων, φαινόταν ότι ο Μητσοτάκης και η συμμορία του είχαν χάσει τον έλεγχο των εξελίξεων. Όμως, η ανοιχτά βοηθητική προς την κυβέρνηση στάση των κομμάτων της «αντιπολίτευσης», αλλά και η ανεπάρκεια των δυνάμεων της αριστεράς στο να οργανώσουν παραπέρα το κίνημα αυτό, έδωσαν χρόνο στην κυβέρνηση. Η οποία θρασύτατα αντέστρεψε το όλο ζήτημα, από ζήτημα εγκληματικών συνεπειών της ιδιωτικοποίησης και της αδιαφορίας του κράτους για τις ανθρώπινες ζωές, σε ζήτημα «ελλιπούς κατάρτισης και αξιολόγησης» των εργαζομένων του δημόσιου τομέα! Φτάσαμε έτσι σήμερα, μόλις δύο μήνες μετά, το ίδιο το έγκλημα να έχει φύγει τελείως από τη δημόσια συζήτηση.
Οι υποτίθεται «συγκλονισμένοι» από τα Τέμπη κυβερνητικοί πέρασαν στην αντεπίθεση. Βάζουν την ελεγχόμενη αστική δικαιοσύνη να απαγορεύει προληπτικά τις απεργίες στο δημόσιο και να επιβάλει πρόστιμα, προχωρούν την τιμωρητική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, βάζουν μπρος την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων, αλλά και των μουσείων, ανοίγουν τον δρόμο για ανατιμήσεις του νερού, το οποίο ο Μητσοτάκης δεσμεύθηκε ότι θα παραμείνει «δημόσιο» κ.λπ. κ.λπ.
Ακόμη χειρότερα, μαγειρεύουν ανοιχτά τις εκλογές. Πρώτον, με τη βοήθεια στημένων δημοσκοπήσεων, που δείχνουν τη ΝΔ να έχει ανακάμψει πλήρως από το «πλήγμα» των Τεμπών. Ο στόχος, φυσικά, είναι να χειραγωγηθεί η ψήφος των απολίτικων, που έχουν την τάση στο τέλος να πηγαίνουν με τον «νικητή». Και δεύτερον, με τον αποκλεισμό ή την υπονόμευση των κομμάτων που κινούνται στα δεξιά της δεξιάς και προς τα οποία η ΝΔ κινδύνευε να χάσει μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων. Ο αποκλεισμός κομμάτων από τις εκλογές, όσο απεχθή και να μας είναι τα κόμματα αυτά, είναι ένας τεράστιος κίνδυνος για τη δημοκρατία και ένα προηγούμενο για να χτυπηθεί και το αριστερό «άκρο» του πολιτικού φάσματος.
3. Είναι όμως τα πράγματα όσο θετικά τα παρουσιάζουν για τον Μητσοτάκη τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης; Όχι! Η οργή του λαϊκού κόσμου για τη βαθιά αντιλαϊκή-αντιδημοκρατική κυβέρνηση του Μητσοτάκη μπορεί να μη βρίσκει «κανάλια» για να φτάσει στην επιφάνεια της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά καθόλου δεν έχει ξεφουσκώσει. Οι χαμηλόμισθοι, η νεολαία, οι άνεργοι, όλοι όσοι τους τελειώνουν τα χρήματα πριν το τέλος του μήνα, οι γονείς που σκέπτονται ότι τα παιδιά τους θα μπορούσαν να είναι στο μοιραίο τρένο είναι σίγουρο ότι θα πάνε στις κάλπες για να μαυρίσουν συνειδητά τον Μητσοτάκη. Ακόμη και στις στημένες δημοσκοπήσεις, η καθαρή πρόθεση ψήφου προς τη ΝΔ κινείται στην περιοχή του 30%, δηλαδή, δέκα μονάδες κάτω από αυτό που είχε πάρει στις εκλογές του 2019.
Ακόμη περισσότερο, οι λίγες ειλικρινείς φωνές της αστικής δημοσιογραφίας υποδεικνύουν ότι οι σχέσεις του Μητσοτάκη με τμήματα της εγχώριας ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων δεν είναι και πολύ ρόδινες. Δεν έχουμε χώρο εδώ να εξηγήσουμε το γιατί, αλλά αυτός ο παράγοντας πάντα επηρεάζει τις εκλογικές επιδόσεις των αστικών κομμάτων.
4. Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές, με τις μικρές μας δυνάμεις, προσπαθήσαμε την προηγούμενη περίοδο, από τα Τέμπη και μετά, να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι σημασία δεν έχει μόνο τι κάνουμε στην κάλπη αλλά πώς πάμε μέχρι την κάλπη. Αν πηγαίναμε στις εκλογές μέσα σε ένα κλίμα ανοιχτής έκφρασης της λαϊκής οργής, θα ήταν πιο πιθανό να προκύψει ένα αποτέλεσμα που να δυσκολεύει τους σχεδιασμούς του καθεστώτος και να διευκολύνει την ανάταση των λαϊκών διεκδικήσεων. Ο χρόνος που απομένει τώρα είναι βέβαια ελάχιστος, αλλά δεν πρέπει να αποκλείσουμε την πιθανότητα ακόμη και τυχαία γεγονότα, που θα αναδείξουν τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου, να παίξουν έναν ρόλο στο αποτέλεσμα.
Όσον αφορά την ίδια την ψήφο τώρα. Δεν μπορεί φυσικά να γίνει κανένας λόγος για το ΠΑΣΟΚ, που πέραν του γεγονότος ότι συνεχίζει να υποστηρίζει το γενοκτονικό μνημόνιο του 2010, στήριξε επί τέσσερα χρόνια τον Μητσοτάκη σε κομβικά νομοσχέδια και στην πραγματικότητα είναι διατεθειμένο να ξανασυνεργαστεί με τη ΝΔ στην κυβέρνηση, ό,τι κι αν λέει ο Ανδρουλάκης.
Είναι δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων από τα λαϊκά στρώματα θα επιλέξει την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι είναι ο πιο σίγουρος δρόμος να φύγει ο Μητσοτάκης. Ακόμα όμως και οι πιο πιστοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά προβληματισμένοι από την εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα τους. Μετά τα Τέμπη, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ανέβασε τους τόνους κατά της κυβέρνησης, αλλά τους κατέβασε τελείως.Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε τι είδους συμφωνίες μπορεί να έχουν γίνει με διάφορα αστικά επιτελεία, αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο Τσίπρας δίνει διαρκώς διαβεβαιώσεις στην αστική τάξη και σε ό,τι πιο συντηρητικό υπάρχει στον χώρο του κέντρου, παίζει διαρκώς στο «γήπεδο» του Μητσοτάκη (βλέπε τα περί «κυβέρνησης ηττημένων») και δεν βγάζει τσιμουδιά για τα πιο βασικά ζητήματα: δημοκρατικά δικαιώματα, διαχείριση της επιδημίας, ασυδοσία του κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις, Ουκρανία κ.λπ. Στα περισσότερα από αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, έχει λερωμένη τη φωλιά του. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ α) ενθαρρύνει με τη στάση του τον Μητσοτάκη και τη νεοφιλελεύθερη συμμορία και β) δημιουργεί την πεποίθηση ότι, και να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση (αναγκαστικά με το ΠΑΣΟΚ), δεν πρόκειται να συγκρουστεί σε τίποτε ουσιαστικό με τα μεγαλοαστικά παράσιτα – το πολύ πολύ να πάρει πίσω μερικά από τα πιο ακραία νομοθετήματα του Μητσοτάκη. Στην ουσία, η «προοδευτική» κυβέρνηση θα είναι πιο ελεγχόμενη ακόμη και από τη μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές προτείνουμε ψήφο σε αριστερές δυνάμεις που κράτησαν μια όσο το δυνατόν πιο συνεπή στάση στους αγώνες και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού. Δεν μπορούμε να υποδείξουμε μία μόνο από αυτές τις δυνάμεις γιατί καμία από αυτές δεν ανταποκρίνεται στα δικά μας κριτήρια για μια πραγματική ηγεσία της εργατικής τάξης αλλά πολλές από αυτές προσπάθησαν να συνεισφέρουν αγωνιστικά την προηγούμενη περίοδο. Απορρίπτουμε τη θεωρία περί «χρήσιμης» και «χαμένης» ψήφου. Αν καταγραφεί στην κάλπη μια αριστερή στροφή ενός μεγάλου τμήματος των εργαζομένων, σίγουρα θα ευνοήσει περισσότερες από μία δυνάμεις της αριστεράς και θα συμβάλει στην πτώση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς.
Σε κάθε περίπτωση, και τώρα, πριν την κάλπη, και μετά την κάλπη, και ενόψει δεύτερων εκλογών, που είναι πιθανές, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να στηριχθούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και να είναι έτοιμοι για νέες κρίσιμες για το μέλλον τους μάχες. Να διδαχθούμε από την αποφασιστικότητα, την τόλμη, την αφοβία του γαλλικού λαού, που είναι εδώ και μήνες στον δρόμο ενάντια στην ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση του Μακρόν! Και δεν δείχνουν καμιά διάθεση να υποχωρήσουν. Να διδαχθούμε από το γεγονός ότι όσοι κλάδοι αυτά τα τέσσερα χρόνια πολέμησαν αποφασιστικά ενάντια στην κυβέρνηση ή στην εργοδοσία, όπως οι ντελιβεράδες, οι εργάτες της Cosco, οι υγειονομικοί σε αναστολή, οι δάσκαλοι (αξιολόγηση), είχαν επιτυχίες. Οι δυνάμεις του λαού είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θέλουν να μας πείσουν οι διάφοροι καλοθελητές. Η εργατική τάξη μπορεί να πάρει πίσω τα δικαιώματα που της στέρησαν και ακόμα περισσότερα!
4/5/2024
Η Συντακτική Επιτροπή
