«Αναπλάσεις» στις πόλεις ερήμην των κατοίκων

Οι «αναπλάσεις» είναι κατά κανόνα υποταγμένες 

στα συμφέροντα του κατασκευαστικού, 

τουριστικού και εμπορικού κεφαλαίου

Τελευταία κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνεται μια νέα φιλόδοξη «ανάπλαση», ιδίως στην πρωτεύουσα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη και αλλού. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι είμαστε σε μια χρονιά βουλευτικών και δημοτικών εκλογών. Κυβέρνηση, υπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες καίγονται να παρουσιάσουν «έργο». Από την άλλη, είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλα έργα ίσον μεγάλες μίζες – τόσο μεγάλες όσο και οι ανάγκες για «πολιτικό χρήμα» σε μια χρονιά εκλογών. 

Όσον αφορά την Αττική έχουμε τις εξής «αναπλάσεις» υπό σχεδιασμό ή σε εξέλιξη: Ελληνικό, διπλή ανάπλαση Βοτανικός-Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Ακαδημία Πλάτωνος, Φαληρικό Δέλτα, Τατόι, ΠΥΡΚΑΛ, ΧΡΩΠΕΙ, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και γύρω περιοχή κ.ο.κ. Και να μην ξεχάσουμε βέβαια, την 3η ή 4η –έχουμε χάσει τον λογαριασμό– εκδοχή του «Μεγάλου Περιπάτου». 

Θα πει κανείς ότι τα έργα δημιουργούν θέσεις εργασίας και ότι πολλά κομμάτια των πόλεων υποφέρουν από τη χρόνια εγκατάλειψη. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά γίνονται από τα πάνω! Ερήμην των κατοίκων αλλάζουν όψη οι γειτονιές και οι πόλεις και, το χειρότερο, υποτάσσονται σε μια λογική τουριστικοποίησης και αποθέωσης του καταναλωτισμού. Πόσο δύσκολο θα ήταν να οργανώσουν π.χ. οι δήμαρχοι λαϊκές συνελεύσεις ανά γειτονιά και να ζητήσουν τη γνώμη των κατοίκων; Ξέρουμε, βέβαια, ότι πολλές «αναπλάσεις» θα μείνουν στα χαρτιά, αλλά για όσες πρόκειται να υλοποιηθούν, ρώτησαν κανέναν οι «αρμόδιοι»; 

Αλήθεια, συναινούν τα 3,5 εκατομμύρια κατοίκων του Λεκανοπεδίου να μεταφερθεί το κέντρο βάρος της πρωτεύουσας προς την παραλία; Να γίνει το Ελληνικό μια κλειστή πόλη για πλούσιους; Να κυριαρχήσουν τα «μοντέρνα» οικοδομήματα εις βάρος του ιστορικού νεοκλασικού «τοπίου» της Αθήνας; Να αποφασίζουν για τη φυσιογνωμία της πρωτεύουσας τα «ιδρύματα» των εφοπλιστών και τα αρχιτεκτονικά γραφεία του Λονδίνου; Να γίνουν τα ξενοδοχεία, εμπορικά μαγαζιά και εστιατόρια περισσότερα από τα σπίτια; 

Η ποιότητα ζωής και τα δικαιώματα των εργαζομένων, των πολιτών, της πλειοψηφίας δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη δουλειά και τον μισθό. Έχουν να κάνουν και με το πού ζούμε, σε ποιο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, με ποια αισθητική, με ποιες συνθήκες. Και σε αυτό το ζήτημα πρέπει κάποια στιγμή να οργανωθούμε, να ανασκουμπωθούμε και να φωνάξουμε στους «αρμόδιους»: οι πόλεις αυτές είναι δικές μας και έχουμε δικαίωμα εμείς να αποφασίζουμε για τη φυσιογνωμία και το μέλλον τους!  

 

Πάρις Δάγλας