Από τις ΗΠΑ μέχρι την Κορέα, με ενδιάμεσους «σταθμούς» Γαλλία, Γερμανία,
Ουκρανία, Μέση Ανατολή κ.ά., όλος ο πλανήτης συντονίζεται στον αντίκτυπο
της εκλογής Τραμπούκων και του ό,τι αυτή σηματοδοτεί. Έρχονται ανατροπές
όχι μόνο στις σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και στο
«πεδίο» της ταξικής πάλης.
Από την τελικώς αποτυχημένη και αδιέξοδη πολιτική της «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, φτάσαμε στην πρόσφατη οικονομική κρίση και στους πολέμους. Μια πολιτική που από το 2007 είχαμε επισημάνει την προδιαγεγραμμένη αποτυχία της.
Ωφελημένοι από αυτή την πολιτική βγήκαν η Κίνα, έχοντας εντός της το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας παραγωγής, λόγω των φτηνών ημερομισθίων, και η Γερμανία, που είχε τη μεγαλύτερη παραγωγή στην Ευρώπη. Η Κίνα, από τα κέρδη των εξαγωγών της και την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης λόγω πολύ υψηλής απασχόλησης, γιγαντώθηκε οικονομικά και επεκτάθηκε σε Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική, για την άντληση πρώτων υλών, αναγκαίων για την τεράστια πλέον παραγωγή της.
Αυτό ανησύχησε το αμερικανικό κεφάλαιο, που έβλεπε την οικονομική υποχώρησή του παγκόσμια, και από τη δεύτερη θητεία Ομπάμα άρχισε να παίρνει δειλά κάποια προστατευτικά μέτρα απέναντι στις εισαγωγές από Κίνα και Γερμανία. Η πρώτη θητεία του Τραμπ έδειξε τα πρώτα σοβαρά δείγματα της πολιτικής που θα ακολουθείτο, βάζοντας κάποιους δασμούς, αναπτύσσοντας τη βιομηχανία και κόβοντας άπειρο χαρτονόμισμα.
Η επανεκλογή του Τραμπ τάραξε το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό, γιατί δείχνει μια αποφασιστικότητα, με στήριξη ουσιαστικά από όλα τα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας, να αλλάξει ριζικά την έως τώρα κυρίαρχη πολιτική του διεθνούς καπιταλισμού και να διαλύσει όλα τα «αφηγήματα» που κατά την άποψή του βλάπτουν την αμερικανική οικονομία, όπως η «woke ατζέντα» και η «πράσινη» ανάπτυξη.
Πριν ακόμη αναλάβει την κυβέρνηση, οι επιδράσεις από την εκλογή του ήταν πολλές και μεγάλες. Κρίση στην κυβέρνηση της Γερμανίας, πτώση της γαλλικής κυβέρνησης, αρχική συμφωνία για κατάπαυση του πυρός μεταξύ Ισραήλ και Χεζμπολά, υποχώρηση του Ιράν στο πυρηνικό του πρόγραμμα, άνοδος των δεξιών κυρίως κομμάτων που αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση κ.ά.
Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης απαρνείται τη μέχρι πρόσφατα woke ατζέντα του, δίνει άδεια στους εχθρούς του Ρώσους να κάνουν άσκηση με πραγματικά πυρά στο Αιγαίο και δηλώνει πως με τον Τραμπ, που μέχρι χθες τον έβριζε, «θα συσφιχθούν περισσότερο οι σχέσεις με την Αμερική».
Η Τουρκία ξεκινάει μια μεγάλη κίνηση, «προδίδοντας» τη σύμμαχό της Ρωσία. Εισβάλλει στη Συρία με τους τζιχαντιστές της, για να καταλάβει όσα περισσότερα εδάφη μπορεί μέχρι την έλευση Τραμπ, ώστε να μοιραστεί τη Συρία με τις ΗΠΑ και να εμποδίσει στον νότο της τη δημιουργία κουρδικού θύλακα. Περνάει έτσι οριστικά με τη Δύση. Στα ανατολικά της Συρίας οι Κούρδοι καταλαμβάνουν και άλλα εδάφη με τη βοήθεια των Αμερικανών, που βομβαρδίζουν Ιρανούς και Ιρακινούς που σπεύδουν προς βοήθεια των Σύριων.
Η πολιτική Τραμπ δεν βλέπει Ενωμένη Ευρώπη, αλλά την κάθε χώρα και την κυβέρνησή της ξεχωριστά (βλέπε επίσκεψη στη Γαλλία). Επίσης η άμυνα των Ευρωπαίων, χωρίς να διαλυθεί το ΝΑΤΟ, θα επιβαρύνει την Ευρώπη. Αυτό σημαίνει αύξηση του αμυντικού της προϋπολογισμού, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο την οικονομική της κρίση και σπρώχνοντάς τη προς τη διάλυση.
Κύριος εχθρός των Αμερικανών είναι η Κίνα και όχι η αδύναμη οικονομικά Ρωσία. Υπάρχουν ενδείξεις για οικονομικές συνεργασίες Ρωσίας-ΗΠΑ και προοπτική ειρήνευσης στην Ουκρανία, όπου ό,τι δεν έχει κατακτηθεί από τη Ρωσία έχει περάσει σε αμερικανικά funds.
Το κύριο βάρος της οικονομίας των ΗΠΑ θα πέσει στην έρευνα και την ανάπτυξη της πολύ υψηλής τεχνολογίας (με στήριξη Μασκ και άλλων), γιατί μέσω αυτής πιστεύουν πως θα κυριαρχήσουν ξανά. Ήδη ο πόλεμος των μικροεπεξεργαστών μαίνεται και από τις δύο πλευρές, ΗΠΑ-Κίνα.
Η τεράστια αυτή διάσπαση της παγκόσμιας αστικής τάξης σε δύο στρατόπεδα και οι οικονομικές κρίσεις που έρχονται κυρίως για την Ευρώπη δημιουργούν αντικειμενικά τη μεγαλύτερη ευκαιρία για την εργατική τάξη να αντιδράσει και να θέσει τους δικούς της όρους. Αυτό που λείπει είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, το επαναστατικό κόμμα, που θα ενώσει τη δυσαρέσκεια των λαών. Τώρα είναι ακόμη μεγαλύτερη αναγκαιότητα το χτίσιμο ενός επαναστατικού κόμματος.
Χρήστος Χατζής
