Πέρα από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, η επίθεση αποσκοπεί και να στερήσει τους εργαζόμενους από κάθε αίσθημα ασφάλειας
Κτηματολόγιο, δασικοί χάρτες, «πράσινες» και «ψηφιακές»
υποχρεωτικότητηες, φοροεπιδρομές: με όλα τα μέσα το σημερινό
καθεστώς βάζει στο στόχαστρο το σπίτι, το οικόπεδο, το χωραφάκι,
τη μικρή επιχείρηση της μέσης ελληνικής οικογένειας...
Ένα γιγάντιο σχέδιο αρπαγής της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας προς όφελος μιας ολιγαρχίας του πλούτου βρίσκεται σε εξέλιξη, με πολλαπλά οχήματα:
1. Κτηματολόγιο: Προφανώς βάσει άνωθεν οδηγιών, χιλιάδες γεωτεμάχια χαρακτηρίζονται ως «αγνώστου ιδιοκτήτη» (που σε επόμενη φάση θα καταλήξουν στην κυριότητα του δημοσίου), κυρίως στην επαρχία, με πρόσχημα την έλλειψη συμβολαίων. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούνται μεγάλες συμπαγείς εκτάσεις ιδιοκτησίας του δημοσίου, που κατά πάσα πιθανότητα θα παραχωρηθούν σε μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια κυρίως για ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Παράλληλα, το δημόσιο ασκεί μαζικά αγωγές κατά ιδιοκτητών που ήδη έχουν αναγραφεί ως κύριοι στο κτηματολόγιο, επικαλούμενο κάποιους «χάρτες δημοσίων κτημάτων», προφανώς με παρεμφερή στόχευση.
2. Δασικοί χάρτες: Πρώην καλλιεργούμενες, χορτολιβαδικές ή βραχώδεις εκτάσεις χαρακτηρίζονται σωρηδόν δασικές, με τα παράβολα των ενστάσεων να είναι υπέρογκα και απαγορευτικά. Ο χαρακτηρισμός αυτός αφενός αχρηστεύει το ακίνητο για τον ιδιώτη και παράλληλα γεννά τεκμήριο κυριότητας υπέρ του δημοσίου. Με τον τρόπο αυτό, τεράστιες εκτάσεις αποσύρονται οριστικά από την πρωτογενή παραγωγή (γεωργία και κτηνοτροφία) και μπαίνουν και αυτές στη διάθεση πολύ μεγάλων κεφαλαίων.
3. Καθαρισμός ακινήτων-Μέτρα πυροπροστασίας: Η μεγάλη αυτή φάμπρικα που άνοιξε φέτος, όλα δείχνουν ότι θα ενταθεί. Με την απειλή υπέρογκων προστίμων και εξοντωτικών ποινών, η απουσία κρατικής αντιπυρικής προστασίας μετακυλίεται στους μικροϊδιοκτήτες. Σε χιλιάδες χωριά της ερημοποιημένης υπαίθρου δεν υπάρχουν καν εργατικά χέρια για να καθαρίσουν όλα τα ακάλυπτα οικόπεδα. Και στα σπίτια που βρίσκονται κοντά σε «δασική έκταση» (τέτοια θεωρείται και το… Άλσος Βεΐκου) επιβάλλονται μελέτες και κατασκευές πυροπροστασίας δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Οπότε, ο μόνος τρόπος για να γλυτώσεις είναι να «απαλλαγείς» από την ιδιοκτησία σου.
4. Ενεργειακή αναβάθμιση κτιρίων: Σε μια εποχή τεράστιας οικονομικής στενότητας των νοικοκυριών, έρχονται να προστεθούν και οι υποκριτικές «οικολογικές ευαισθησίες» των κυβερνήσεων, που ετοιμάζονται να επιβάλουν –υπό την απειλή κυρώσεων– εργασίες πολλών χιλιάδων ευρώ στη λαϊκή κατοικία, για αναβάθμιση της «ενεργειακής κλάσης». Και πάλι η ιδιοκτησία γίνεται βάρος αβάσταχτο.
5. Υποχρεωτική ασφάλιση κτιρίων: Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται η ισχύουσα ήδη νομοθεσία για εκπτώσεις στον ΕΝΦΙΑ των ασφαλισμένων σπιτιών. Ένα ακόμη βάρος για τον πολίτη και πηγή κέρδους για τις εταιρείες του κλάδου.
6. ΕΝΦΙΑ: Αυτό που κάποτε επιβλήθηκε με τα μνημόνια ως «χαράτσι της ΔΕΗ» έχει πλέον μονιμοποιηθεί, ονομάζεται ΕΝΦΙΑ και ισοδυναμεί με πληρωμή ενοικίου στο δικό σου σπίτι, που επιπλέον μπορεί ακόμα να το ξοφλάς στην τράπεζα.
7. Υπερφορολόγηση αυτοαπασχολούμενων-μικροαστικής τάξης: Απουσία αφορολόγητου, εξοντωτικά τεκμήρια, προκαταβολή φόρου, POS, υποχρεωτικές ψηφιακές συναλλαγές, εξωφρενικές γραφειοκρατικές και λοιπές φορολογικές υποχρεώσεις συνθέτουν ένα εφιαλτικό παζλ για τις μικρές επιχειρήσεις, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοπασχολούμενους και τους εργαζόμενους με μπλοκάκι, που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή με τη δαμόκλειο σπάθη του λουκέτου και της χρεοκοπίας πάνω από τα κεφάλια τους. Κι αυτές λοιπόν οι ιδιοκτησίες (οι επιχειρήσεις-επαγγελματικοί κλάδοι) απειλούνται με εξαφάνιση προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Όλα τα παραπάνω επιβάλλονται μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό για τον πολίτη περιβάλλον, με όλες τις πόρτες των αρμόδιων υπηρεσιών (δημοσίου και τραπεζών) ερμητικά κλειστές, και με την προσχηματική παροχή μιας «δυνατότητας» να ασκήσεις τα δικαιώματά σου και να περισώσεις τα υπάρχοντά σου μέσω απρόσωπων ψηφιακών πλατφορμών.
Αποτέλεσμα, μια γιγάντια –ιστορική θα λέγαμε– αναδιανομή του πλούτου υπέρ ελαχίστων και ένας μόνιμος υποβιβασμός της μεγάλης πλειοψηφίας σε καθεστώς ανασφάλειας. Όσο είναι λοιπόν καιρός, πρέπει να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για ένα ενιαίο σχέδιο με τις παραπάνω στοχεύσεις, το οποίο πρέπει στο σύνολό του να αποκρούσουμε. Κι ακόμα παραπέρα, να διεκδικήσουμε την ενίσχυση της μικρής ιδιοκτησίας, που στην εποχή μας δεν είναι καθόλου μια πολυτέλεια, αλλά μια ανάγκη που μπορεί και πρέπει να ικανοποιηθεί.
Βασίλης Παπανικολάου
