Η δυναμική εργατική-λαϊκή αντίσταση στη Γαλλία ενάντια στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του Μακρόν, αντίσταση που έχει οδηγήσει το εκεί καθεστώς σε μόνιμη πολιτική κρίση, είναι η καλύτερη έμπνευση για τους επόμενους αγώνες μας.
1. Όπως έχουμε προβλέψει εδώ και πολύ καιρό, το κίνημα ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών αποδεικνύεται ο βασικός καταλύτης εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας μας. Η καθαρή νίκη της ηρωικής απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι, με την έμπρακτη συμπαράσταση ενός μεγάλου μέρος του λαού και ιδίως της νεολαίας, οι συνεχείς μαζικές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας καθώς και άλλων πόλεων, αλλά και οι θέσεις που παίρνουν για την όλη υπόθεση οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις έχουν αναγάγει αντικειμενικά το ζήτημα των Τεμπών σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα. Κι αυτό για έναν βαθύτερο λόγο. Τα Τέμπη φέρνουν διαρκώς στην επιφάνεια και «ενοποιούν» πολλά από τα φλέγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία: την ακραία διαφθορά του καθεστώτος, τον αυταρχισμό και τη μαφιόζικη λειτουργία της συγκεκριμένης κυβέρνησης, την εγκατάλειψη των δημόσιων αγαθών μετά από δεκαετίες ιδιωτικοποίησης-διάλυσης, την προκλητική υποταγή της δικαιοσύνης στην εκτελεστική εξουσία, την κρίση εμπιστοσύνης στους «θεσμούς», το τεράστιο κενό πολιτικής εκπροσώπησης του εργαζόμενου λαού. Τα Τέμπη έχουν αντικειμενικά συνδεθεί με όλες τις άλλες αιτίες της δυσαρέσκειας του ελληνικού λαού κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πυροδοτώντας πολιτικές εξελίξεις και αναζήτηση πολιτικής διεξόδου – τόσο από τη σκοπιά της άρχουσας τάξης όσο και από τη σκοπιά του εργαζόμενου λαού, και ιδίως του πιο συνειδητού κομματιού του.
Η κυβέρνηση δεν θα βγάλει πέρα αυτή την ιστορία. Υποτίμησε τα ηθικά αποθέματα του ελληνικού λαού και προσπάθησε με τρόπο που παραπέμπει σε ολοκληρωτικό καθεστώς να αποδομήσει τους συγγενείς των θυμάτων και τον αλληλέγγυο κόσμο. Τώρα δεν μπορεί να το μαζέψει. Το ένα μετά το άλλο, σημαντικά αστικά πολιτικά στελέχη από την ίδια την κυβερνώσα παράταξη πήραν τη σωστή θέση απέναντι στον απεργό πείνας – κάτι που δείχνει κάποια πράγματα και για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό αυτής της παράταξης. Αναφερόμαστε στις δηλώσεις Σαμαρά, Δένδια, Αβραμόπουλου, και άλλων που ακολούθησαν.
Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι ο ίδιος ο κόσμος που συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα σε αυτό το κίνημα να επιμείνει. Με νέες δυναμικές και πιο οργανωμένες συγκεντρώσεις, με εκδηλώσεις στις γειτονιές της Αθήνας, στα πανεπιστήμια και στις πόλεις της επαρχίας, με αξιοποίηση των νομικών όπλων και των εμπειρογνωμόνων που στηρίζουν την αλήθεια. Η λαϊκή «κραυγή» για δημοκρατία και δικαιοσύνη μπορεί να τσακίσει τη μαφιόζικη κυβέρνηση και να δώσει ελπίδα, προοπτική, μια νέα λαϊκή αυτοπεποίθηση.
2. Φυσικά ένας μεγάλος καταλύτης εξελίξεων είναι και το άμεσο ζήτημα διαβίωσης που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός, δηλαδή, η ακρίβεια. Η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίζει την προπαγάνδα για «ανάπτυξη», «επενδύσεις», «στήριξη του εισοδήματος» κ.λπ. Αυτή η προπαγάνδα καταρρέει διά μιας μπροστά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, όταν φτάνουν στο σπίτι οι λογαριασμοί, όταν πρέπει να πληρωθεί το ενοίκιο και η εφορία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ίσως η μόνη στην Ευρώπη που αρνείται να πάρει οποιοδήποτε μέτρο για να συγκρατηθούν οι τιμές των τροφίμων, της ενέργειας, της στέγης. Είναι μια κυβέρνηση νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Που έχει αποφασίσει να πέσει μαχόμενη για τα υπερ-κέρδη των καρτέλ και των κάθε είδους μαφιών που λυμαίνονται το δημόσιο ταμείο.
Οι περίφημες φοροαπαλλαγές που εξήγγειλε ο Μητσοτάκης στη φετινή ΔΕΘ θα έχουν εντελώς υποτυπώδη αντίκτυπο στην οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών. Στην πραγματικότητα αφορούν λιγότερους από ό,τι έλεγε αρχικά η κυβέρνηση, και κυρίως μεσαία προς μεγάλα εισοδήματα. Τη δυσαρέσκεια του κόσμου για αυτές τις ψευτο-παροχές καταγράφουν ήδη όλες οι δημοσκοπήσεις.
Η κυβέρνηση είχε μάλιστα το θράσος να παρουσιάσει τη «φορολογική μεταρρύθμιση» της ΔΕΘ και ως μια πολιτική υπέρ του δημογραφικού. Μα για ποιο δημογραφικό μιλάμε όταν με το κατάπτυστο εργασιακό νομοσχέδιο της Κεραμέως(που κατατέθηκε στη Βουλή αυτές τις ημέρες) η ζωή των εργαζομένων γίνεται ακόμα περισσότερο λάστιχο; Και ενώ έχουν προηγηθεί από το 2019 τουλάχιστον άλλα τρία «πακέτα» εργασιακού μεσαίωνα (εργασιακοί νόμοι Βρούτση, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη);
Αυτή την άθλια υποτίμηση της εργασίας μας και της ζωής μας η εργατική τάξη της χώρας δείχνει ότι δεν θα την ανεχτεί άλλο χωρίς αντίσταση. Η Γενική Απεργία της 1ης Οκτωβρίου ήταν από τις πιο επιτυχημένες των τελευταίων χρόνων. Δεν πρέπει επίσης να υποτιμήσουμε τις «μικρές» απεργίες σε συγκεκριμένους κλάδους ή επιχειρήσεις που, όλο και πιο συχνά τελευταία, αποσπούν παραχωρήσεις από την εργοδοσία. Όπου υπάρχει οργάνωση, συσπείρωση, δραστήριο σωματείο, η εργατική μας τάξη δείχνει ότι δεν έχει ξεχάσει να παλεύει.
Φυσικά πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα. Η πίεση ενάντια στα αντεργατικά μέτρα πρέπει να διατηρηθεί και σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και σε επιχειρησιακό-κλαδικό. Ώστε και όσα περάσουν, να μείνουν στα χαρτιά. Το κλίμα είναι καλό για ν’ αρχίσει ο κόσμος να ξαναγυρίζει στα σωματεία. Ή να φτιαχτούν σωματεία εκεί όπου δεν υπάρχουν.
Η πάλη ενάντια στα αντεργατικά μέτρα μπορεί και πρέπει να ενωθεί με τα άλλα μεγάλα ζητήματα (ακρίβεια, διαφθορά, Τέμπη, πολεμοκαπηλία κ.λπ.) και να συνεισφέρει στην πρόωρη πτώση αυτής της μαύρης κυβέρνησης. Μέσα από μια τέτοια πορεία θα πρέπει να ξαναβάλουμε μπρος πιο φιλόδοξες διεκδικήσεις, που να απαντούν ριζικά στα δεινά που φορτώνονται στις πλάτες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων στρωμάτων: σταθερό 7ωρο-5ήμερο-35ωρο, διατίμηση στα βασικά είδη, λαϊκή στέγη, κρατικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όχι νέα λιτότητα για τους εξοπλισμούς, αποφασιστική στήριξη δημόσιας παιδείας και υγείας, μεταφορά του φορολογικού βάρος στο μεγάλο κεφάλαιο και τον παρασιτικό πλούτο.
3. Οι διεθνείς εξελίξεις συνεχίζουν να κινούνται στο πλαίσιο της έντασης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ακόμα μακριά από τη λήξη του. Και η αντιδραστική Ευρωπαϊκή Ένωση κάνει ό,τι μπορεί να τον συντηρήσει, για να μην αναγκαστεί να παραδεχθεί την ήττα της. Κυρίως όμως για να ξεφύγει από την κρίση της στρατιωτικοποιώντας την οικονομία και φορτώνοντας το κόστος στους λαούς. Στη Γάζα ίσως υπάρξει τώρα μια αχτίδα ελπίδας για την επιβίωση και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού. Όχι εξαιτίας του «σχεδίου» του Τραμπ, αλλά κυρίως μέσα από την πίεση του αντιπολεμικού κινήματος σε Ευρώπη και Αμερική, την αντοχή των ίδιων των Παλαιστινίων, και των προβλημάτων που προκαλούν στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ισορροπίες τα εγκλήματα του Νετανιάχου.
Η πιο ελπιδοφόρος εξέλιξη σε διεθνές επίπεδο είναι η σθεναρή αντίσταση του γαλλικού λαού στην προσπάθεια της εκεί αστικής τάξης να του φορτώσει έναν προϋπολογισμό λιτότητας και το κόστος του δημόσιου χρέους. Οι μεγάλες λαϊκές-εργατικές κινητοποιήσεις της 10ης και 18ης Σεπτεμβρίου έφεραν σε αδιέξοδο τον νέο πρωθυπουργό Λεκορνί, που έγινε ο 5ος που αναγκάζεται σε παραίτηση – ο συγκεκριμένος πριν καλά καλά αναλάβει. Η άρνηση του γαλλικού λαού να υποταχθεί στη νεοφιλελεύθερη επίθεση έχει αναγκάσει τα αντιπολιτευόμενα κόμματα του κοινοβουλίου να κρατούν μια στάση που δεν επιτρέπει τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, ακόμα και η παραίτηση του ίδιου του Μακρόν· η γαλλική πολιτική κρίση μεταδίδει έτσι ρίγη φόβου σε όλες τις αστικές τάξεις της Ευρώπης. Κι αυτό σε συνδυασμό με την ύφεση στη Γερμανία (με πολλές χιλιάδες απολύσεις στη βιομηχανία), την αρνητική για την Ε.Ε. εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία και την πίεση των δασμών του Τραμπ.
Ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί ούτε οι λαοί της περιφέρειας (βλ. Λατινική Αμερική, ή τις εξεγέρσεις σε μια σειρά χώρες, από Μαρόκο μέχρι Ινδονησία) είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν την παρακμή του καπιταλισμού, να παρακολουθούν αμέτοχοι την αύξηση των ταξικών ανισοτήτων, ή να πάνε να πεθάνουν σε κάποιο πολεμικό σφαγείο.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και παρά τους υπαρκτούς κινδύνους από την άνοδο αντιδραστικών-εθνικιστικών αντιλήψεων και δυνάμεων, θεωρούμε ότι θα ανοιχτεί ένα ευνοϊκότερο έδαφος για την ταξική πάλη την επόμενη περίοδο.Η νεοφιλελεύθερη «κανονικότητα» τραντάζεται συθέμελα.
Στη χώρα μας, εργάτες, εργαζόμενοι, καταπιεζόμενα στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και βέβαια η νεολαία πρέπει να μπουν αποφασιστικά στα γεγονότα. Να επισπεύσουμε την πτώση της μαύρης κυβέρνησης Μητσοτάκη και να φροντίσουμε ώστε ό,τι πολιτικός συνδυασμός και να προκύψει στη συνέχεια από δυνάμεις του συστήματος, αυτές να νιώθουν την καυτή ανάσα των διαδηλώσεων και των απεργιών. Η ελπιδοφόρος αφύπνιση του ελληνικού λαού που ξεκίνησε στις 28 Φεβρουαρίου 2025 πρέπει να συνεχιστεί, και θα συνεχιστεί!
9.10.2025
Η Συντακτική Επιτροπή
