Οι εξεγέρσεις ή ημι-εξεγέρσεις σε χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας πολλαπλασιάζονται. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε τέτοια γεγονότα σε Ινδονησία, Μαρόκο, Νεπάλ, Παναμά, Μαδαγασκάρη, Εκουαδόρ κ.α. Κάποιες από αυτές τις εξεγέρσεις είναι πιο κλασικού τύπου. Ξεσπάνε σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένων σχεδίων νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» και η εργατική τάξη διαδραματίζει σε αυτές κυρίαρχο ρόλο. Στις περισσότερες, όμως, η αφορμή είναι η διαφθορά και ανικανότητα των αστικών κυβερνήσεων και τον πρώτο λόγο έχει η νεολαία. Εξ ου και η ανάλυση περί εξεγέρσεων της “Gen-Z”, της γενιάς των σημερινών 20άρηδων χοντρικά. Όλες αυτές οι εξεγέρσεις έχουν ως κοινό σημείο την απουσία συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας.
Ο καπιταλισμός είναι σε ιστορική παρακμή και δεν έχει να προσφέρει κανένα προοδευτικό όραμα. Οι νέοι σε όλο τον κόσμο απαιτούν μια καλύτερη ζωή εδώ και τώρα. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορούν να συνεννοηθούν σε μηδενικό χρόνο μεταξύ τους αλλά και να αποκτήσουν γνώση για τη ζωή σε πλουσιότερες χώρες.
Σίγουρα σε τέτοιου είδους εξεγέρσεις υπάρχει αντιφατικότητα και πολιτική σύγχυση. Τη εξαιρέσει «εξεγέρσεων» όπου είναι φανερό ότι επιδιώκεται η αλλαγή «γεωπολιτικού» προσανατολισμού μιας χώρας (όπως τώρα στη Γεωργία), η εργατική και επαναστατική πρωτοπορία πρέπει να συμμετέχει σε τέτοια γεγονότα. Με τις δικές της θέσεις και μεθόδους. Οι μάζες μόνο στο πεζοδρόμιο –και κάνοντας και λάθη– μπορούν να εκπαιδευθούν αγωνιστικά και πολιτικά.
Π.Δ.
