 |
ήσουμε για τις δυσκολίες των τελευταίων ετών του εργασιακού βίου.
Ενώ ο εργαζόμενος έχει σωρεύσει δεξιότητες και η πείρα στις διάφορες εργασίες τον έχει «ψήσει», ο εργοδότης αφ’ ενός εκμεταλλεύεται τα προσόντα αυτά, αλλά αφ’ ετέρου δημιουργεί ένα κλίμα αμφισβήτησης απέναντί του. Πριμοδοτεί τους νεότερους, με κολακείες φωναχτές, απαξιώνει τον μεσήλικα εργαζόμενο, εκκινώντας ένα απίστευτο κουβάρι ανταγωνισμών. Παίζει ακόμα και με την ψυχική του ισορροπία, φτάνοντας ως και την παρενόχληση. Δεν χρειάζεται να πούμε για τη γυναίκα μεσήλικη εργαζόμενη. Αυτή είναι «πρωταθλήτρια» σε όλα αυτά που περιγράφω.
Ο μεσήλικας εργαζόμενος ή η μεσήλικη εργαζόμενη είναι με την πλάτη στον τοίχο. Επιζητεί να μείνει στο επάγγελμα, με υψηλή μεικτή μισθοδοσία, για να έχει καλή σύνταξη. Αυτή η κρίσιμη περίοδος είναι τα δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια που του ψήνουν το ψάρι στα χείλη οι εργοδότες. Η μοναδική διέξοδος είναι συνεπώς η γνώση. Γνώση πολλών ετών σε εργασίες, που τον καθιστούν άξιο στην επίλυση πολύπλευρων καταστάσεων στην παραγωγή, στις σχέσεις μεταξύ των εργαζομένων κ.λπ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας μεσήλικας, παρόλα τα θέματα της ηλικίας, είναι μια δύναμη πείρας. Φυσικά έχει και αδυναμίες. Έλλειψη φυσικής δύναμης, πολλά προβλήματα οικογενειακά, παιδιά μετά την εφηβεία κ.λπ. Με αυτά παλεύει να τον πολεμήσει ο εργοδότης. Πατάει επάνω στην ανάγκη του για περισσότερες απολαβές και λιγότερη εργασία και τον χορεύει στο ταψί.
Οι νεότεροι άξιοι συνάδελφοί του διαισθάνονται όλα αυτά τα θέματα. Η κατατετμημένη εργατική τάξη σπαράσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις ως τη στιγμή που θα γίνει ενιαία τάξη. Και αυτό δεν γίνεται κάθε ημέρα. Είναι λίγες οι στιγμές της ενότητάς της. Και γι’ αυτό είναι και μεγαλειώδεις. Η συμμετοχή μας στα σωματεία μας είναι μια αναντικατάστατη προϋπόθεση για αυτή την ενότητα.
Η ελληνική αστική τάξη, η μεσαία σε ιδιοκτησία τάξη και οι μικρότατοι εργοδότες ξέρουν απ’ έξω όλα αυτά τα θέματα. Παίζουν χωρίς κανέναν οίκτο παιχνίδια ψυχολογίας απίστευτα. Κλέβουν ένσημα ή δίνουν ένσημο αλλά μειώνουν μισθούς κατά το δοκούν. Μεταχειρίζονται ό,τι μπορεί να σκεφτεί ανθρώπου νους.
Λόγω του περιορισμένου χώρου της εφημερίδας μας, σταματώ εδώ και υπόσχομαι να επανέλθω. Ένα μόνο θα πω: ο διαχωρισμός σε νέους, παλαιούς κ.λπ. είναι κάτι το πολύ κακό για την ενότητα της τάξης μας. Πρέπει επί της ουσίας να ενωθούμε.
Αριστείδης Λάμπρου
